Vom Parteikomitee der 2. Hydrogeologischen Brigade, aus "Peking Rundschau" 1971, Nr.5, S.16-19

Unsere 2. Hydrogeologische Brigade beschäftigt sich als eine geologische Spezialbrigade mit hydrogeologischen und ingenieurgeologischen Untersuchungs- und Forschungsarbeiten im Schanghaier Gebiet. Mit der Entwicklung der sozialistischen Revolution und des sozialistischen Aufbaus haben wir seit mehr als einem Jahr auch die Erkundungsaufgaben von Grundwasser für einige Schwerpunktprojekte in anderen Provinzen übernommen.

Das Grundwasser ist in den Gesteinsschichten ver­borgen. Deshalb ist der Prozeß seines Aufsuchens ein Prozeß, in dem man seine subjektiven Erkenntnisse mit der objektiven Realität in Übereinstimmung setzt.

Seit langem haben idealistische und metaphysische Ansichten die hydrogeologische Arbeit stark beeinflußt. Die bürgerlichen akademischen »Autoritäten«, die alles absichtlich kompliziert und mystisch machten, taten alles, um den Trugschluß des »Agnostizismus« zu verbreiten. Isoliert, statisch und einseitig betrachteten und behandelten sie komplexe und veränderliche geolo­gische Phänomene, erklärten oft leichtsinnig, hier sei ein »wasserarmes Gebiet«, dort sei ein »wasserloses Ge­biet«, was die Entwicklung des sozialistischen Aufbau­werks unseres Landes ernsthaft hemmte.

Angespornt durch den Kampfaufruf unseres großen Führers Vorsitzenden Mao »Befreit die Philosophie aus der Haft der Hörsäle und Lehrbücher der Philoso­phen und verwandelt sie in eine scharfe Waffe in den Händen der Massen«, begannen wir während der Gro­ßen Proletarischen Kulturrevolution die philosophischen Werke des Vorsitzenden Mao lebendig zu studieren und anzuwenden, um so unsere Weltanschauung umzuwan­deln und die Gesetzmäßigkeiten des Grundwassers zu beherrschen. Geistiges verwandelt sich in Materie. Die philosophischen Ideen des Vorsitzenden Mao ver­liehen uns unendliche Weisheit und Kraft, was uns be­fähigte, an vielen Gebieten Grundwasser zu finden. Be­sonders zu erwähnen ist das Auffinden reicher Grund­wasserreserven an Stellen, die seit langem für »wasserarm« oder »wasserlos« gehalten wurden. Das alles machte den »Agnostizismus« bankrott.

Wie wurden »wasserarme« Gebiete zu wasserreichen?

Im August vorigen Jahres begannen wir für ein Schlüsselprojekt nach Wasser zu suchen, wo Berge hinter Bergen emporragen und die Flüsse ausgetrocknet und die Bäche seicht sind. Dieses Gebiet war vor langer Zeit von gewissen bürgerlichen akademischen »Autoritäten« für »wasserarm« erklärt worden. Vor uns hatte man auch geologische Voruntersuchungen geleistet, deren Schlußfolgerung war: Oberflächenwasser nicht ausreichend, Grundwasser spärlich.

Ist hier wirklich ein »wasserarmes Gebiet«? Mit dieser Frage vor Augen studierten wir die Lehre von Vorsitzenden Mao in »Über die Praxis«: »Jede dialektische Bewegung in der objektiven Welt kann früher oder später ihre Widerspiegelung in der menschlichen Erkenntnis finden.« Dadurch gelangten wir zu der festen Überzeugung, daß alle objektiven Dinge erkennbar sind. Das Grundwasser verbirgt sich zwar tief unter dem Erdboden, aber seine Existenz widerspiegelt sich unweigerlich in bestimmten Erscheinungen. Der Schlüssel zur Lösung dieser Frage liegt darin, ob wir die verschiedenen Phänomene sorgfältig beobachten oder nicht und durch Analysieren dieser Phänomene das Wesen enthüllen.

Dieses Gebiet erweckt bei oberflächlicher Betrachtung den Eindruck, es sei wirklich »wasserarm«. Die Bäche sind schmal und seicht. Zur Regenzeiten schwellen sie an, in einer Trockenzeit jedoch versiegen sie. Die meisten Höhlen in dieser Gegend sind trocken. Aber all dies sind nur äußerliche Erscheinungen. Die Oberflächlichkeit besteht darin, »daß man sich mit einer Beobachtung aus der Ferne begnügt, den Widerspruch in groben Umrissen nach der Methode des über-den-Daumen-Peilens bestimmt und ihn hierauf sofort zu lösen versucht (Fragen beantwortet, Meinungsstreitigkeiten entscheidet, Arbeiten verrichtet, militärische Operationen leitet). Ein solches Vorgehen kann nur üble Folge nach sich ziehen«. Vorsitzender Mao lehrt uns weiter: »Alle echten Kenntnisse stammen aus der unmittelbaren Erfahrung.« Geleitet durch diese Lehren des Vorsitzenden Mao, durchkämmten wir alle Berge rings um die Baustelle des Projektes und fanden, daß drei Geländeabschnitte Aufmerksamkeit verdienten. Im ersten Abschnitt war das Gestein zerklüftet, im zweiten hatte es Löcher und Risse, und der dritte Abschnitt war ein Talbecken zwischen Bergen, morphologisch gesehen wie eine »Wanne«. Nach Untersuchungen kamen wir zu der Ansicht, daß in all diesen drei Abschnitten Grundwasser vorhanden sein könnte.

Welcher von diesen drei Abschnitten aber hatte den größten Vorrat an Grundwasser? Nach vergleichenden Untersuchungen und Analysen dieser drei Geländeabschnitte entdeckten wir, daß der dritte nicht nur morphologisch ein Becken, sondern auch unterirdisch eine ziemlich große alte Mulde darstellte mit zur Mitte hin einfallender Schicht. Für abwärts fließendes Wasser war es daher leicht, sich an dieser Stelle zu sammeln. Deshalb entschlossen wir uns, die erste Bohrung hier niederzubringen. Das Resultat war, daß die erste Bohrung eine große Karsthöhle traf und eine Wasserergiebigkeit von über 100 Tonnen pro Stunde aufwies. Später unternahmen wir weitere drei Bohrungen, alle mit beachtlichem Erfolg.

Bedeutet dies nun, daß alle Gegenden mit ähnlichen Oberflächenbesonderheiten Grundwasser in sich bergen? Nicht unbedingt. Als wir später in einer anderen »wasserarmen Gegend« Grundwasser erkundeten, stießen wir auf einen weiteren solchen Fall. Dort gab auch viele große Trockenhöhlen, morphologisch war es hier auch einer »Wanne« ähnlich. Einige Genossen meinten, es sei hier eine aussichtsreiche Stelle, nach Grundwasser zu bohren. Ihre Bemühungen waren jedoch vergeblich. Nun waren einige wenige Genossen entmutigt. Erneut studierten wir die philosophischen Werke des Vorsitzenden Mao, wodurch wir zu der Erkenntnis kamen, daß das Wesen der Dinge zwar durch verschiedene Erscheinungen zum Vorschein tritt, daß aber diese Erscheinungen nicht notwendigerweise das Wesen darstellen. Der Lehre des Vorsitzenden Mao folgend, analysierten wir die Erscheinungen, das heißt, »Die Spreu vom Weizen sondern, das Falsche ausmerzen und das Wahre behalten, vom einen zum anderen fortschreiten, von der Oberfläche in den Kern eindringen und dadurch ein System von Begriffen und Theorien schaffen«. So beschlossen wir, weiter zu untersuchen und unser Bestes zu tun, diejenigen Erscheinungen herauszufinden, die das Wesen am ehesten widerspiegelten. Durch Besuche bei den örtlichen armen Bauern und unteren Mittelbauern fanden wir heraus, daß an manchen Stellen der naheliegenden Berghänge Quellwasser entspringt, wenn es regnet. Uns wurde auch außerdem erzählt, daß es in der Nähe eine »Fischhöhle« gebe, die zwar längst ausgetrocknet sei, aus der aber vor Jahren nach einem Regenguß eine Art noch nie gesehener Fische in dem Flutwasser aus der Höhle herausgeschwommen sei. Alle Dinge sind miteinander verbunden und voneinander abhängig. Das Vorhandensein von Fischen deutete zweifellos auf das Vorhandensein des für die Existenz der Fische notwendigen Grundwassers hin. Wir erkannten, daß diese Erscheinungen eine engere Beziehung zum Grundwasser hatten und noch besser das Wesen der Dinge reflektieren konnten.

Also organisierten wir einen Stoßtrupp, der in diese von noch niemandem betretene »Fischhöhle« hineinkroch. Die Genossen dieses Trupps untersuchten diese Höhle innen sorgfältig und fanden an den Wänden Risse, durch die Wasser sickerte. Nach einer umfassenden Analyse der Erscheinungen innerhalb und außerhalb der Höhle setzten wir die Stelle für das Bohrloch von neuem fest. Bei Bohrteufe 51m stießen wir auf eine Karsthöhle mit einer Wasserergiebigkeit von über 100 Tonnen pro Stunde. Ein Schwarm runder, rotgeschwänzter Fische wurde im schäumenden Wasser herausgespült.

Wie wird »stagnierendes Wasser« zum Fließen gebracht?

Bei hydrogeologischen Arbeiten steht man oft vor solchen Erscheinungen: Die Lokalisation der Bohrung ist richtig, und die Bohrung stößt auch wirklich auf Karsthöhlen, die vermutlich Wasser haben, aber irgendwie läßt sich kein Wasser herauspumpen. Manche Leute machten früher in solchen Fällen nicht zuerst eine konkrete Analyse, sondern zogen leichtsinnig die Schlußfolgerung, alle Höhlen, aus denen kein Grundwas­ser herausgepumpt werden konnte, seien »tote Höhlen«. Sie leugneten praktisch die Möglichkeit, die Gesetzmä­ßigkeit der Bewegung des Grundwassers tiefgehender zu erkennen, was auch ein Anzeichen von »Agnostizismus« ist.

Kann aus »toten Höhlen« fließendes Wasser herausge­pumpt werden? Durch Studieren der philosophischen Werke des Vorsitzenden Mao sind wir in der Praxis zu neuen Kenntnissen über dieses Problem gekommen.

Einmal suchten wir Wasser für ein anderes Bauprojekt. Bei 110m eines Bohrlochs fand sich eine große Karsthöhle mit einer Höhe von etwa 10 Metern, aus der anfangs noch ein wenig Wasser herauskam, nach und nach aber lauter Sandschlamm und keine Spur von Wasser mehr. Einige Genossen meinten, dies sei eine »tote Höhle«, man solle eine andere Bohrung niederbringen.

War diese große Karsthöhle wirklich eine »tote«? Um diese Frage entbrannten heftige Auseinandersetzungen. Die Genossen, die diese Höhle als »tote« ansahen, führten als Gründe an, die Gesteinsschichten hier seien alt und die über zehntägigen Anstrengungen seien vergeblich gewesen, so daß die Schlußfolgerung so gut wie fest stehe. Die meisten Genossen meinten dagegen, daß jegliche Schlußfolgerungen am Ende der Untersu­chungen folgen müßten. Bevor die Ursachen, warum das Grundwasser nicht herausgepumpt werden konnte, nicht völlig geklärt seien, sollte nicht leichtfertig eine Schlußfolgerung gezogen werden. Die Bohrkerne deuteten auf Kalkstein hin, aber aus dem Bohrloch kam Sandschlamm heraus. Woher kam aus dem Kalkstein soviel Sandschlamm? Im Hinblick auf diese Frage studierten wir »Über den Widerspruch«. Vorsitzender Mao lehrt uns: »Die dialektisch-materialistische Weltanschauung vertritt die Meinung, daß wir beim Studium der Entwicklung der Dinge von ihrem inneren Gehalt, von dem Zusammenhang des einen Dinges mit anderen ausgehen sollen, das heißt, daß wir die Entwicklung der Dinge als ihre innere, notwendige Selbstbewegung betrachten, wobei sich jedes Ding in seiner Bewegung mit den anderen, es umgebenden Dingen in Zusammenhang und Wechselwirkung befindet.« Wir gelangten einmütig zu der Ansicht, daß diese Karsthöhle ursprünglich keine »tote« und das Wasser in der Höhle nicht »stagnierendes« war und daß der Sandschlamm nur durch das fließende Wasser mitgeführt und nach vielen Jahren in den Karsthöhlen und Rissen abgelagert wurde. Fließendes Wasser und Sandschlamm sind zwei gegensätzliche Seiten. »Jede der beiden einem Ding innewohnenden gegensätzlichen Seiten verwandelt sich unter bestimmten Bedingungen in ihr Gegenteil und nimmt die Position der ihr entgegengesetzten Seite ein.« Während seiner Ablagerung in großer Menge wurde der Sandschlamm zur hauptsächlichen Seite des Widerspruchs, der diese »lebendige« Höhle in eine »tote« verwandelte und das fließende Wasser in »stagnierendes«. Wenn man dieses Problem von einem metaphysischen Gesichtspunkt aus betrachtete, würde man das fließende Wasser und den Sandschlamm als isolierte Dinge ansehen und zu der falschen Schlußfolgerung kommen, daß diese Karsthöhle eine »tote« sei.

Vorsitzender Mao lehrt uns: »Die materialistische Dialektik betrachtet die äußeren Ursachen als Bedingungen der Veränderung und die inneren Ursachen als deren Grundlage, wobei die äußeren Ursachen vermittels der inneren wirken.« Da die gegenwärtige »tote Höhle« unter bestimmten Bedingungen durch Umwandlung aus einer lebendigen Höhle entstanden war, so mußte es auch vollkommen möglich sein, die »tote Höhle« in eine lebendige zu verwandeln, wenn wir erneut die dafür notwendigen Bedingungen schaffen würden. Also verwarfen wir die Schlußfolgerung von der »toten Höhle«. Voll Zuversicht schlossen wir uns zusammen, und alle machten Vorschläge, um diese Verwandlung zu verwirklichen. Nach wiederholten Versuchen wurde schließlich die große Masse des Sandschlamms beseitigt, der sich in der Höhle und den Rissen abgesetzt hatte. Somit wurde die Verwandlung der Gegensätze bewirkt, die »tote Höhle« veränderte sich in eine »lebendige« und das »stagnierende Wasser« in »fließendes«. Der Prozeß des Erkennens der Ursache der »toten Höhle« bis zur Umwandlung in solche mit fließendem Wasser beweist abermals die gigantische Macht der Verwandlung von Geist in Materie. Es zeigt dies zugleich, daß alle scheinbar »toten« Dinge in der Natur erkennbar und umzugestalten sind, wenn wir die materialistische Dialektik zur Betrachtung der Welt anwenden.

Wie können wir »wasserlose Gegenden« in solche mit Wasser verwandeln?

Vorsitzender Mao lehrte uns: »Es gibt keine Dinge, die nicht Widersprüche in sich trügen; ohne Widersprüche gäbe es kein Weltall.« Früher waren wir der Ansicht, daß im Gestein kein Widerspruch existiere. Von den philosophischen Ideen des Vorsitzenden Mao geleitet, bewiesen wir jedoch in der Praxis, daß das Konzept »Eins teilt sich in zwei« auch auf Gestein angewandt werden kann.

Im Jahre 1970 waren wir für ein wichtiges Bauprojekt auf der Suche nach Grundwasser. Die Gesteinsart der Schicht dort ist verhältnismäßig hart, und die Durchlässigkeit für Wasser gleich Null. Nach den Angaben früherer geologischer Unterlagen war dies »ein wasserloses Gebiet«. Um den Bedarf der Baustelle an Wasser zu decken, mußte man täglich jedesmal mehr als zehn Kilometer hin und her Wasser mit Lastkraftwagen hierher transportieren. Wollte man in diesem »wasserlosen Gebiet« Grundwasser ausfindig machen mußte man vor allem genügend Grund haben, die Schlußfolgerung »Dieses Gebiet ist ein wasserloses« zu widerlegen. Nach sorgfältiger Untersuchung der geologischen Bedingungen fanden wir heraus, daß die Schicht dort aus zwei Gesteinsarten besteht — aus Quarz und kieseligem Kalkstein. Beide sind sehr hart. Gewöhnlich ist es für jedes dieser Gesteine, wenn es allein existiert, unmöglich, in sich Wasser aufzunehmen. Aber Härte und Weichheit sind relative Begriffe. Im Vergleich zu anderen, relativ weichen Gesteinen sind diese zwei hart. Jedoch, wenn zusammen vorgefunden sind sie von verschiedener Härte. Kieseliger Kalkstein ist ein wenig weicher als Quarzit und bis zu ein gewissen Grad lösbar. Wenn er zwischen Quarzit gelagert ist, besteht, allgemein gesagt, eine gewisse Möglichkeit, daß kieseliger Kalkstein Wasser enthält. Nach genauer Beobachtung fanden wir später in diesem Gestein an den Tunnelwänden winzige Aushöhlungen, Anzeichen der Aushöhlung durch Wasser, wodurch ein weiterer Hinweis für das mögliche Vorhandensein von Grundwasser erbracht wurde. So faßten wir den Beschluß, im kieseligen Kalkstein zu bohren. Als wir bis auf 106 Meter tief gebohrt hatte stießen wir auf eine wasserreiche Karsthöhle und machten dadurch die Schlußfolgerung zunichte, daß dieses Gebiet »ein wasserloses Gebiet« sei, und stellten die Wasserversorgung für das Bauprojekt sicher.

Es bestehen Widersprüche in denjenigen Schichten die aus zwei Gesteinsarten bestehen. Gibt es in einer aus einer einzigen Gesteinsart bestehenden Schicht Widersprüche? Wir suchten vor kurzem auf einer Insel nach Grundwasser, wo überall Felsklippen sind. Die Gesteinsschicht auf der Insel besteht einzig und allein aus vulkanischem Gestein mit einer harten, festverbundenen Struktur. Einige Genossen sagten: »Es ist einfach unmöglich, in solchen Gesteinen Wasser ausfindig zu machen.« Nach der Lehre des Vorsitzenden Mao »Die Methode der Analyse ist die dialektische Methode. Eine Analyse bedeutet, daß die den Dingen innewohnenden Widersprüche analysiert werden« machten wir eine Spezialanalyse des vulkanischen Gesteins. Alle kamen übereinstimmend zu der Einsicht, daß gemäß den Anschauungen der materialistischen Dialektik nichts auf der Welt existiert, das absolut rein ist, und daß alle Dinge teilbar sind. Nach Erkundung durch Tiefbohrung fanden wir winzige Risse im oberen Teil der Inselgesteine, aber die Struktur des unteren Teils war fest und ohne Risse. Dies enthüllte den Unterschied zwischen den oberen und unteren Teilen. Ferner machten wir ausfindig, daß die Steine an einer der tiefgelegenen Stellen auf einem Berg mehr Risse und eine verwitterte Schicht hatten. Das war ein weiterer Beweis dafür, daß vulkanisches Gestein nicht so stark wie eine Eisenplatte ist (in Wirklichkeit sind selbst Eisenplatten teilbar) und seine schwachen Stellen hat. Wegen der Unterschiede zwischen den oberen und unteren Teilen der Gesteine war es notwendig, eine »konkrete Analyse einer konkreten Situation« vorzunehmen und die dialektische Beziehung zwischen Tiefe und Seichtheit beim Bohren richtig zu behandeln. Unter gewöhnlichen Umständen ist Tiefbohrung vorzuziehen, da sie mehr Wasser fördern kann. Jedoch gelang es uns nicht, durch Tiefbohrung auf der Insel Wasser zu finden. Im Gegenteil, Flachbohrung an dieser tiefgelegenen Stelle ermöglichte uns, wertvolles Süßwasser auf dieser vom Festland weit entfernten Insel zu entdecken. Die auf der Insel stationierten VBA-Kämpfer und die geologischen Kämpfer unserer Gruppe waren hocherfreut riefen immer wieder: »Es lebe Vorsitzender Mao! Er lebe lang, lang, lang!“

Den Quell der Erfolge im Gedächtnis bewahren und die Revolution weiterführen

»Wasserarm« verwandelt sich in wasserreich, »stagnierendes Wasser« in fließendes, und das »wasserlose« Gebiet in eines mit Wasser. Oberflächlich gesehen, löst dies nur die Beziehung zwischen Mensch und Ding. Aber zur Lösung dieser Beziehung ist es notwendig, vor allem die Beziehung zwischen Mensch und Mensch und die Frage des Kampfes zwischen den zwei Klassen und den zwei Linien zu lösen. Die philosophischen Ideen des Vorsitzenden Mao stellen nicht nur einen goldenen Schlüssel zu Eröffnung der Geheimnisse der Natur dar, sondern, was noch wichtiger ist, sind eine scharfe Waffe für uns im Kampf zwischen den zwei Klassen und den zwei Linien.

Vorsitzender Mao wies tiefschürfend auf folgendes hin: »Für den Idealismus und den mechanischen Materialismus, den Opportunismus und das Abenteurertum ist der Riß zwischen dem Subjektiven und dem Objektiven, die Loslösung der Erkenntnis von der Praxis charakteristisch. Die marxistisch-leninistische Erkenntnistheorie, die durch die wissenschaftliche Praxis in der Gesellschaft gekennzeichnet ist, kann nicht umhin, entschieden gegen diese falschen Anschauungen zu kämpfen.« In der Praxis sind wir zu der tiefen Einsicht gekommen, daß es sich bei dem Kampf der zwei Arten des philosophischen Denkens, der seinen Ausdruck im Kampf zwischen den zwei Linien findet, um die Frage handelt, auf wen man sich stützt. Die konterrevolutionäre revisionistische Linie Liu Schao-tschis, die Idealismus und Metaphysik als ihre theoretische Grundlage hatte, pries himmelhoch die wenigen bürgerlichen akademischen »Autoritäten«, die die Arbeiter und Bauern verachteten und von der Praxis losgelöst waren. Im Gegensatz dazu hatten die Arbeiter, die das ganze Jahr hindurch im Freien gegen die Natur kämpfen, reiche Erfahrungen. Aber sie und eine Reihe revolutionärer Techniker, die ihre Kenntnisse mit der Praxis verbinden konnten, hatten überhaupt kein Mitspracherecht. Die Entfaltung ihrer Initiative und Schaffenskraft wurde dadurch ernsthaft behindert. Vorsitzender Mao lehrte uns: »Eine von der Praxis losgelöste Erkenntnis kann es nicht geben.« Wie suchten jene bürgerlichen akademischen »Autoritäten« nach Wasser? Die Arbeiter bezeichneten es mit folgenden Worten: »Sie machten eine Rundfahrt im Auto und stiegen dann aus, sich umzusehen, klopften mit ihren Hammern flüchtig hier und dort mal und gaben eilfertig ein Urteil ab.« Wie konnten solide und wissenschaftliche Schlußfolgerungen von Leuten gemacht werden, die solch einen herrenmäßigen bürgerlichen Arbeitsstil anwandten?

Die proletarische revolutionäre Linie des Vorsitzenden Mao ist der Lebensnerv der hydrogeologischen Arbeit. Vorsitzender Mao lehrt uns konsequent, daß man den Massen vertrauen und sich auf die Massen verlassen muß. »In der gesamten praktischen Arbeit unserer Partei muß eine richtige Führung stets ›aus den Massen schöpfen und in die Massen hineintragen‹.« Philosophisch gesagt, diese wiederholten Prozesse — aus den Massen schöpfen und in die Massen hineintragen — stellen die Erkenntnistheorie des Marxismus dar. Daher bedeutet der Prozeß, in dem die philosophischen Ideen des Vorsitzenden Mao uns beim Suchen nach Wasser anleiteten, einen Prozeß, in dem wir an der proletarischen revolutionären Linie des Vorsitzenden Mao festhielten und die konterrevolutionäre revisionistische Linie Liu Schao-tschis kritisierten, und zugleich einen Prozeß, in dem wir die Massen voll mobilisierten und uns auf sie verließen, stets die Idee pflegten, für die Revolution Wasser zu suchen, unsere subjektive Welt, während wir die objektive Welt umformten, umgestalteten und unsere subjektive Initiative zur Geltung brachten.

Die geologischen Kämpfer unserer Brigade sind zu dem tiefen Gefühl gelangt, daß es die revolutionäre Linie des Vorsitzenden Mao ist, die uns dazu verhalf, Grundwasser ausfindig zu machen. Geleitet von der revolutionären Linie des Vorsitzenden Mao sind wir entschlossen, die philosophischen Schriften des Vorsitzenden Mao weiter beharrlich zu studieren, die revolutionäre Einheit aller Genossen unserer Brigade weiterhin zu festigen, uns auf die lokalen armen Bauern und unteren Mittelbauern zu stützen und für die sozialistische Revolution und den Aufbau des Sozialismus mehr Grundwasser festzustellen.

Rezension aus Magdeburg zum Buch von Stefan Engel: Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Bei der Suche nach einem Geschenk bin ich über ein neues Buch gestolpert mit dem gewagten Titel »Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft«. Krisen sind nichts wirklich Neues, die Nachrichten sind voll davon. Aber auch in der Naturwissenschaft? Also habe ich mir das Buch gekauft, aber ein Geschenk ist es dann nicht geworden – höchstens für mich selbst.

Ich habe immer in der Industrie gearbeitet, als Einrichter oder Anlagenführer. Darum interessierte mich das Kapitel »Das bürgerliche Ingenieurwesens in der Krise« besonders. Die berufliche Arbeit ist nicht einfach, und machte heute eine enge Zusammenarbeit zwischen den Produktionsarbeitern und der Instandhaltung und den Ingenieuren - eine enge Einheit von Theorie und Praxis nötig. Was im Betrieb noch mehr oder weniger gut funktioniert, oft genug weniger, versagt im gesellschaftlichen Maßstab. Das Buch weist auf die offensichtlichen Probleme der Mega-Projekte wie Stuttgart21 hin. Das große Interesse an der Bebauung des oberirdischen Gleisfelds mit lukrativen Immobilien schlug alle Bedenken aus der Geologie in den Wind. Die technischen Fähigkeiten der Ingenieure scheitern, weil die Profitinteressen des Kapitals ausschlaggebend sind. So wird der Ingenieur ungewollt zum »Master of Desaster«.

[BUCH]

Das Buch zitiert den Technikforscher David Collingridge. Er geht davon aus, dass es unmöglich sei, »Technikfolgen« vorher abzuschätzen. Daher müssen Entscheidungen »flexibel, korrigierbar und flexibel sein«. Das klingt gut, ist in der Realität aber verantwortungslos. Zukünftigen Generationen werden die Folgen der Atomkraft oder der Aufheizung der Atmosphäre aufgebürdet, weil das nicht einfach reversibel und korrigierbar ist.

Das Interessante an diesem Buch ist der Bezug zur weltanschaulichen Frage. Werden gesellschaftliche Fragen vom Standpunkt der Lebensinteressen der Menschheit aus gelöst, oder vom unmittelbaren Kapitalinteresse!? Damit steht die Frage, ob die bürgerlichen Naturwissenschaften dem Anspruch an eine Wissenschaft überhaupt noch gerecht werden. Es dominiert ein enger Pragmatismus, orientiert an wirtschaftlichem Nutzen, Versuch und Irrtum, Abstreiten der Erkennbarkeit von Gesetzmäßigkeiten. Das ist ein Wirrwarr einander widersprechender Thesen und Methoden. Das Buch weist das in der Physik, der Medizin, der Psychologie wie am Ingenieurswesen nach.

Rezension aus Hannover zum Buch von Stefan Engel: Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Dieses Buch gehört in die Hand von jedem. Besonders auch von den vielen Menschen die sich Gedanken über die Umwelt machen. Jeder merkt es, die Umwelt verändert sich, zunehmend beschleunigt. Doch was tun?

Das Buch stellt klar, in dieser Gesellschaft kann es keine »Rettung« für die Umwelt geben. Dazu braucht es einen gesellschaftsverändernden Umweltkampf!

Es setzt an der richtigen Analyse an, dass in den 1960er-Jahren die globale Umweltkrise entstand, als Merkmal der Allgemeinen Krise des Kapitalismus. Damit entstand der kleinbürgerliche Ökologismus, der damals eine vorwärtstreibende Rolle im Umweltkampf hatte. Zu diesem Zeitpunkt wäre es noch möglich gewesen, durch den aktiven Widerstand das ökologische Gleichgewicht wieder herzustellen. Dazu reichte das Bewusstsein und die Kampfkraft der damaligen Umweltbewegung nicht aus, sie blieb aber auch nicht ohne Wirkung. Die Antwort der Herrschenden war der imperialistische Ökologismus, der die vermeintliche Vereinbarkeit von Ökonomie und Ökologie propagiert.

Mit der Neuorganisation der internationalen Produktion setzte ein erbitterter Konkurrenzkampf ein, der nur noch funktioniert mit der Zerstörung der natürlichen Lebensgrundlagen der Menschheit. Die globale Umweltkrise wurde zu einer gesetzmäßigen Erscheinung im Kapitalismus und ist nur noch zu beseitigen mit der Beseitigung des Kapitalismus.

[BUCH]

Das Buch richtet sich entschieden gegen jede Einseitigkeit der Betrachtung durch die Fokussierung auf die Klimakrise. Damit kann das imperialistische Weltsystem leben. Bei anderen Faktoren ist es notwendig, den Raubbau an der natürlichen Umwelt einzustellen, das geht nur auf Kosten der Profite. Das Buch kommt zu der treffenden Qualifizierung: Die globale Umweltkatastrophe hat begonnen! »Dieses Stadium bedeutet, dass nach und nach unaufhaltsam, unkontrolliert und beschleunigt sämtliche menschlichen Lebensgrundlagen auf der Erde zerstört werden. … Aber eine Reihe überschrittener Kipppunkte sind bereits irreversibel und verschärfen ohne unmittelbares Zutun der kapitalistischen Produktion und Konsumtion die globale Umweltkrise.« (S. 88) Zu dieser Prognose können die bürgerlichen Umweltforscher, bei allen richtigen Analysen einzelner Erscheinungen, nicht kommen, weil sie nicht in der Lage sind, die Entwicklung zusammenhängend einzuordnen und zu qualifizieren.

Das Buch kommt zu einer Negation der Negation und bleibt nicht stehen bei Defätismus und Weltuntergangsstimmung. Es braucht den gesellschaftsverändernden Umweltkampf! Nur mit der Überwindung des imperialistischen Weltsystems und der Errichtung der vereinigten sozialistischen Staaten der Welt kann dieser begonnene Prozess der globalen Umweltkatastrophe gedämpft oder gar gestoppt werden. »Diese sozialistische Gesellschaft folgt der marxistisch-leninistischen Grundauffassung: ›Der Mensch ist das höchste Produkt der Natur. Seine Geschichte beruht von Anfang an auf der immer höheren Einheit mit der Natur.‹« (S. 93)

Rezension zum Buch von Stefan Engel: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"-Gegenwind 415, April 2023

Rezension aus Hamburg zum Buch von Stefan Engel: Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Das Buch »Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft« ist ein hervorragendes Werk. Eine anfängliche Skepsis: »Naturwissenschaft, ich glaube, das ist nichts für mich«, verflog schon beim Lesen der Einleitung. Klar interessieren mich die Sendungen über Natur, Pädagogik usw. Terra X schaue ich sehr gern, was man da so alles erfahren und lernen kann. Oder die Sendung über die Manipulation mit Lebensmitteln, die uns dann als »vegane«, »alternative und bio«-Neuheiten offeriert werden.

[BUCH]

Aber ich habe nicht überlegt, dass hier eine »klassenfremde Ideologie« auf mich Einfluss nimmt. Das Buch analysiert, wie die Ideologie des kapitalistischen Gesellschaftssystems subtil unser Leben, Denken und Handeln beeinflusst, ja prägt. Ein gutes Beispiel dafür ist eine im Buch völlig neue Qualifizierung der globalen Umweltkrise. Es führt den Nachweis, dass die moderne Umweltforschung viele Einzelerscheinungen zur Umweltkrise benennt, untersucht und durchaus auch richtige und wichtige Hinweise gibt. Aber die Naturkatastrophen, Klimarekorde, Abschmelzen der Gletscher, Versteppung usw. werden nicht in ihrer Wechselwirkung zueinander gestellt. Das Buch sagt unerbittlich: Wir sind am Beginn der globalen Umweltkatastrophe, ein qualitativer Sprung ist eingetreten. Aber es sagt auch, was wir tun können – die Umweltbewegung muss zu einer gesellschaftsverändernden Kraft werden. Dann können vielleicht bestimmte Zerstörungsprozesse noch gestoppt, manche verhindert werden. Das Buch nimmt klare Stellung für die revolutionäre Überwindung des Kapitalismus, der die Menschheit in die Barbarei eines atomaren Weltkriegs und einer globalen Umweltkatastrophe führt. Das Buch macht Mut! Wir können etwas tun! Es ist nie zu spät!

Rezension aus Recklinghausen zum Buch von Stefan Engel: Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Das Buch von Stefan Engel: »Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft« gehört in die Hand von jedem, der sich nicht mehr damit abspeisen lassen will, dass die Gesellschaft bleiben muss wie sie ist oder nicht veränderbar sei. Das Studium machte deutlich, dass ausgehend von den bürgerlichen Naturwissenschaften bewusst so ein Weltbild geprägt wird. Weitere im Alltagsleben auftretende »Paradigmen« wie »der Mensch stamme vom Affen ab«, »alles ist relativ«, »die Welt sei durch den Urknall entstanden«, »man kann die Wirklichkeit nicht erkennen« usw. haben ihren Ursprung in den bürgerlichen Naturwissenschaften. Damit fertig zu werden ist ausschlaggebend, um eine Zuversicht zu bekommen, dass Gesellschaftsveränderung und echter Sozialismus keine idealistischen weltfremden Träumereien sind.

[BUCH]

Der RW 38 hat seine tiefe Überzeugungskraft daher, dass er Stärke und Überlegenheit der dialektisch-materialistischen Weltanschauung und Methode auf allen Gebieten der Naturwissenschaft nachweist, die keine »Idee« sind, sondern der Wirklichkeit abgerungen werden und damit in Übereinstimmung stehen. Auf allen Gebieten der Naturwissenschaften, die im RW 38 behandelt werden, werden die Erkenntnisfortschritte in den modernen Naturwissenschaften festgehalten und verteidigt, zugleich schöpferisch negiert und ein Ausblick gegeben, welche Wirkungskraft und Möglichkeiten sie haben werden im Sozialismus, wenn sie von der bürgerlichen Weltanschauung und vom Motiv, dieses System zu rechtfertigen und zu verschleiern, befreit werden. Roter Faden ist das dialektisch-materialistische Menschenbild, dass die Welt erkennbar und veränderbar ist und die Menschheit dies in der Hand hat. So ist der RW ein hervorragendes Buch für die Propagierung des echten Sozialismus, und sich dafür zu organisieren, diesen zu erkämpfen.

Rezension aus Berlin zum Buch von Stefan Engel: Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Viele Betriebe, wie Siemens oder Tesla, werben heute Jugendliche für Ausbildungen oder duale Studiengänge. Dabei wird nicht selten ins Spiel gebracht »Wer wie Elon Musk eine gute Idee hatte, kann reich werden bzw. hat seinen Reichtum redlich verdient«. Nach dieser Logik müssten tausende Kollegen reich sein, die beständig in betriebliche Programme ihre Verbesserungsvorschläge einbringen.

Als gewerkschaftlich aktive Kollegen haben wir uns schon oft die Frage gestellt, warum werden immer wieder Verbesserungsvorschläge für die Höherentwicklung der Arbeitssicherheit oder Arbeitsbedingungen abgelehnt?

[BUCH]

Eine streitbare These dazu gibt das neu erschienene Buch »Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaften« von dem gelernten Schlosser und heute als freiem Publizisten tätigen Autor Stefan Engel. Er schreibt: »Elon Musk ist reich, weil er seine besondere Begabung dafür einsetzte, effizent staatliche Gelder abzukassieren, seine Belegschaft und die natürliche Umwelt skrupellos auszubeuten, eine Welle der Spekulation für seine Aktien auszulösen und als Pionier bei Elektroautos und mittels dekadentem Zertifikatehandel Extraprofite einzuheimsen.« (S.109)

Gute Ideen und besondere Begabungen, die wir Kollegen zu tausenden haben, werden also nur entsprechend prämiert, wenn sie andersherum wieder den Gewinnen der Konzerne nutzen. Ein solcher Reichtum kann für uns als Kollegen keine Perspektive sein, aber worin eine Perspektive besteht, darüber lohnt es sich u.a. in der Vorbereitung des Gewerkschaftstag 2023 zu diskutieren.

Rezension aus Essen zum Buch von Stefan Engel: Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Ich möchte zwei Punkte dieses Buchs besonders hervorheben:

Jeder, der die Umwelt retten will, braucht dieses Buch. Nein, es reicht eben nicht, sich mit den zahlreichen, mal mehr, mal weniger wissenschaftlichen »Fakten« zur Umweltfrage zu befassen oder dass die »in aller Munde ist«, einschließlich der Regierung. Die bürgerliche Umweltforschung zieht nicht einfach »nur« falsche oder zu wenige Schlussfolgerungen. Sie kann das auch deshalb nicht, weil ihre weltanschauliche Grundlage darauf beruht, nur innerhalb des Kapitalismus zu argumentieren und die Entwicklung positivistisch voraus zu berechnen. Damit werden aber zahlreiche Wechselwirkungen und vor allem qualitative Veränderungen außer Acht gelassen. Die Autoren gehen dialektisch-materialistisch an das Ganze heran und kommen zu dem Schluss, dass mittlerweile bereits eine globale Umweltkatastrophe eingesetzt hat. Das ist weitgehend! Aber nur, wenn man die Wirklichkeit richtig begreift, kann man sie auch zielstrebig verändern. Dazu entwickelt das Buch eine klare und fundierte Perspektive: Nur der revolutionäre Kampf für die vereinigten sozialistischen Staaten der Welt kann die Umweltkatastrophe abstoppen oder abdämpfen. Heute braucht es einen gesellschaftsverändernden Umweltkampf und den Kampf um radikale Sofortmaßnahmen.

[BUCH]

Wie oft schüttelt man den Kopf über Chaos in der kapitalistischen Produktion oder unsinnige Großprojekte und ihre never-ending-story wie bei S21 oder dem BER. Dieses Buch weist nach: Natürlich ist die Jagd nach Maximalprofiten wesentliche Triebkraft. Das sehen viele so. Aber die Ursache geht noch tiefer: »Die mathematischen Berechnungen der positivistischen Methode in der Planung gehen von Erfahrungswerten aus, die aber bei neuartigen Megabauprojekten nur bedingt verwertbar sind. Das Problem kann auch nicht durch modernste computergestützte Simulationsprogramme gelöst werden, die vor allem auf Algorithmen setzen, aber die Neuartigkeit der Probleme in der Praxis noch nicht kennen können. Hier sind vor allem Menschen und ihre Gehirne gefragt, die die komplexe Realität erst systemisch und dialektisch untersuchen und entsprechend qualifizieren können und müssen. Stattdessen werden die vielen Einzelelemente des Großprojekts pragmatisch, vermeintlich effektiv nebeneinander und für sich geplant, ohne den wechselseitigen und allseitigen Zusammenhang ausreichend zu beachten, Erkenntnisse zu bündeln und allseitig einzubeziehen. Wichtige Probleme werden gar nicht erfasst, weil sie bei früheren Bauprojekten noch nicht auftraten, oder sie werden als Störfaktoren bei der Verwirklichung eines Projekts leichtfertig weggeschoben.«

Das zeigt doch auch:

Nicht »der Mensch« ist Problem von Umweltzerstörung, Profitgier usw., sondern eine Gesellschaftsordnung und Ideologie, bei der eben nicht der Mensch und die Einheit von Mensch und Natur im Mittelpunkt steht.

Um das revolutionär zu verändern, leistet dieses Buch einen fundierten, überzeugenden und kämpferischen Beitrag!

Rezension aus Lübeck zum Buch von Stefan Engel: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Greta Thunberg sagt, die Politiker sollten auf die Wissenschaft hören. Eine Reihe von Naturwissenschaftlern hat schon die dramatische Entwicklung der Umweltkrise erkannt. Hören die Regierungen in den imperialistischen Ländern auf ihre Mahnungen? Weit gefehlt, sie argumentieren mit Theorien bürgerlicher Wissenschaftler, die sich am 1,5 Grad-Ziel des Pariser Klimaabkommens orientieren und bis dahin noch den weiteren Ausstoß klimaschädlicher Gase rechtfertigen.

Das neue Buch von Stefan Engel und seiner Redaktion analysiert eine Krise der bürgerlichen Naturwissenschaften. Neben einigen brauchbaren Erkenntnissen ist sie nicht in der Lage, eine in sich geschlossene Wissenschaft zu entwickeln. Die müsste – bezogen auf die Umweltkrise – wie der RW 38 – deutlich sagen, dass die Umweltkatastrophe bereits begonnen hat. Es müssen ganz grundlegende Maßnahmen ergriffen werden, um die Weiterentwicklung dieser Katastrophe zu stoppen. Ein Tempolimit reicht da nicht mehr, eine weltweite Widerstandsbewegung muss revolutionären Charakter entwickeln, um den imperialistischen Kriegstreibern und Umweltverbrechern die Welt aus der Hand zu nehmen, eh sie verbrannt ist.

[BUCH]

Der RW 38 gibt dafür eine klare Orientierung und hilft uns ebenso, die Krise der bürgerlichen Medizin zu durchschauen. Wir sind unzufrieden, wenn uns ohne gründliche Diagnosen eine paar Pillen in die Hand gedrückt werden oder uns eingeredet wird, unsere psychischen Probleme kommen nur aus unserer Kindheit. Umwelteinflüsse oder die Belastungen am Arbeitsplatz spielen keine Rolle.

Das alles und noch viel mehr klärt der neue RW 38.

Rezension aus Hamburg zum Buch von Stefan Engel: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Herzlichen Glückwunsch zur Neuerscheinung des Buches: »Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft« von Stefan Engel.

Naturwissenschaften interessieren mich schon seit meiner Jugend. Und als Marxist-Leninist erst recht ein Buch, das vom Standpunkt der marxistisch-leninistischen Weltanschauung sich mit wesentlichen Gebieten der Naturwissenschaften befasst. So mit der Physik, der Astrophysik, der Biologie, der Umweltforschung bis hin zu Medizin und der modernen Psychologie.

Keine Angst, es geht hier nicht um trockene wissenschaftliche Formeln oder scheinwissenschaftliches Kauderwelsch, das kein Mensch verstehen soll. Es geht um die Kritik an der bürgerlichen Weltanschauung, mit der diese Wissenschaften betrieben werden. Verständlich wird nachgewiesen, wie die bürgerliche Weltanschauung in Wirklichkeit die Wissenschaftlichkeit hemmt, untergräbt oder gar unmöglich macht. Bürgerliche Naturwissenschaft, das wird in den Kapiteln deutlich, hemmt die Entwicklung der gesamten Menschheit. Das wirkt sich in allen Bereichen negativ aus, wie in der Umweltforschung. So sehen und begreifen die bürgerlichen Umweltforscher nicht, dass wir es mit einer neuen Qualität der Zerstörung der Einheit von Mensch und Natur zu tun haben - mit dem unmittelbaren Eintritt in eine globale Umweltkatastrophe.

Massiv treten die Menschen aus den Kirchen aus, distanzieren sich mehr und mehr aus verschiedenen Gründen vom Glauben, von Religion und Kirche. Bürgerliche Astronomie und Astrophysik haben nun nichts besseres zu tun, als mit der angeblichen »Theorie« des Urknalls uns einen Geist oder Gott unter zu jubeln, der einen unendlich kleinen Punkt - also NICHTS - zum Knallen gebracht haben soll. Aus NICHTS soll also das Weltall entstanden sein? Was für eine Verschwendung von Studien- und Arbeitszeit durch diese Urknall-Theoretiker. Der Volksmund dagegen weiß schon lange: »Von NICHTS kommt NICHTS!«

[BUCH]

Die bürgerliche Medizin will uns weismachen, das sie eine Wissenschaft ist. Was ich bisher auch angenommen habe. Was hat es aber mit Wissenschaft als einem ganzheitlichen System zu tun, wenn ich wegen der Arterien zum Neurologen muss, wegen des Herzens zum Kardiologen, wegen Durchblutungsstörungen im Bein zum Internisten und am Ende kann mir meine Hausärztin doch nicht genau sagen, was mein Problem eigentlich ist. Und Umwelt- oder gesellschaftliche Einflüsse spielen schon mal kaum eine Rolle bei einer medizinischen Diagnose.

Die Krise des bürgerlichen Ingenieurswesens zeigt sich heute vor allem im Desaster unnützer, massiv überteuerter Großprojekte. Ein solches Desaster bahnt sich in Hamburg an. Die Köhlbrandbrücke in Hamburg muss wegen zunehmender Baufälligkeit ersetzt werden – jetzt soll ein Tunnel als Ersatz her. Noch in der Planung sind die Kosten bereits von 3,2 Milliarden auf 5 Milliarden Euro gestiegen. Nun stellt sich heraus, dass es mit einem einfachen Tunnel nicht getan ist: es braucht mindestens 3 Tunnel, 10 neue Brücken, 18 weitere Bauwerke – und es stellt sich heraus, dass der Untergrund der Trasse nicht so tragfähig ist, wie erhofft. Das Projekt stellt sich wie vorher schon Stuttgart 21 noch vor seinem Bau als unsinnig heraus – aber das interessiert Monopole, bürgerliche Politik und das bürgerliche Ingenieurwesen nicht.

Dabei macht das Buch in jedem Kapitel deutlich, wie weitgehend heute schon die Voraussetzungen gerade auch in den Naturwissenschaften vorhanden sind für die Lösung der wesentlichen Probleme, die der Kapitalismus der Menschheit gebracht hat.

Zu einigen Fragen der Ausarbeitung des Buches »Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft«

Stefan Engel, Leiter der Redaktion REVOLUTIONÄRER WEG

17. Mai 2022

Lieber Genosse,

vielen Dank für deinen Brief vom 27.2.2022, der für mich aber weiterhin einige Fragen aufwirft.

Du schreibst:

»Willi Dickhut schreibt:

›Die Materie, obwohl in der universellen Einheit absolut, tritt in ihren verschiedenen Formen, wie wir sie kennen, relativ auf. Gleichförmigkeit ist unseren Sinnen verschlossen. Woran sollten wir sie auch erkennen? Es gibt nichts, wo wir anknüpfen können, nichts zum Vergleichen. Schon verschwommene Kontraste sind nicht oder nur schwer zu erkennen. Ohne erkennbare Gestalt, ohne feststellbare Grenzen, ohne allen wahrnehmbaren Wechsel, nur Gleichförmigkeit, das ist die Allmaterie, die Ursubstanz aller Dinge – kontinuierliche Materie.‹ (Willi Dickhut, Materialistische Dialektik, S. 279/280 …)

Er behandelt daher die Grenze zwischen diskreter Materie und kontinuierlicher Materie (=gleichförmiger Materie) als etwas Historisches in der Erkenntnis des Menschen und nicht etwas objektiv Physikalisches, wie das im Physik-Team am Anfang noch angelegt war.

Nicht richtig halten wir jedoch die Aussage, dass die kontinuierliche Materie auch den Teil der Materie umfasst der heute noch nicht erklärbar ist, da es auch viele diskrete Formen der Materie gibt die noch nicht erklärbar sind, was ja eine dialektisch-materialistische Theorie erfordert.«

Erstens: Was soll denn der Begriff »objektiv Physikalisches« bedeuten? Gibt es auch etwas »subjektiv Physikalisches«? Was ist der Grund für diese merkwürdige Wortakrobatik?

Zweitens: Du kritisierst die Aussage, »dass die kontinuierliche Materie auch den Teil der Materie erfasst, der heute noch nicht erklärbar ist«. Damit verlagerst du die Unterscheidung von kontinuierlicher Materie und nicht kontinuierlicher Materie auf die Frage der Erklärbarkeit. Darum geht es aber überhaupt nicht. Es geht darum, dass die diskontinuierliche Materie sämtliche Formen der Materie umfasst, diese aber immer konkret in Erscheinung treten muss. Ob diese Erscheinung bereits bekannt ist oder nicht, ist doch dabei völlig unerheblich. Deine Aussage läuft darauf hinaus, dass unter kontinuierlicher Materie nur subjektiv Erklärbares verstanden wird. Damit führst du den Subjektivismus als Wesensunterschied zwischen kontinuierlicher und diskontinuierlicher Materie ein, was meines Erachtens ein prinzipieller Fehler ist. Letztlich zeigt das aber nur, dass die ganze Auseinandersetzung über diese Frage noch nicht zu Ende geführt ist.

...

[BUCH]

Viertens zur Auseinandersetzung um die Medizin: Natürlich geht es um die Einheit von Theorie und Praxis. Wir können die Frage der Wissenschaft nicht auf abstrakt-theoretische Fragen reduzieren, sondern die Medizin ist ein System von theoretischen Erkenntnisfortschritten, aber auch wissenschaftlich begründeten Praktiken. Es ist aber sehr problematisch, jede nützliche praktische medizinische Anwendung unter Wissenschaft zu subsumieren. Zum Beispiel gehört die Akupunktur eindeutig zum heutigen Erkenntnisfortschritt, obwohl sie noch keine wissenschaftliche Einordnung in die Medizin erfährt und es auch noch keine wirklich dialektisch-materialistische Herleitung dafür gibt. Das heißt, es gibt eine ganze Reihe praktischer Erfahrungen auch in der Naturheilkunde, die nur auf der Überlieferung von Jahrhunderten oder gar Jahrtausenden alter Erfahrungen beruhen und trotzdem nicht als Wissenschaft bezeichnet werden können. Die Frage der Nützlichkeit ist nicht das Hauptkriterium für die Wissenschaft.

Das Kernproblem bei dem Abschnitt ist doch die dialektische Einheit von Erkenntnisfortschritt im Einzelnen und der fehlenden systematisierten Herleitung von Theorie und Praxis. Es ist auch wichtig, dass wir bei der Überarbeitung das Kind nicht mit dem Bade ausschütten und wichtige Erkenntnisse aus der Naturheilkunde einfach ablehnen, nur weil sie nicht wissenschaftlich hergeleitet sind. Damit würden wir sehr schnell in ein idealistisches Fahrwasser abgleiten.

Soweit erst einmal, herzliche Grüße

Stefan

Rezension aus Marl zum Buch von Stefan Engel: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

W. Marl, 19.02.2023

Rezension zum Buch „Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft“

Das Buch bearbeitet mit den modernen Naturwissenschaften ein Thema, das in der öffentlichen Debatte zu Unrecht vor allem Professoren, Ingenieuren, studierten Physikern, Biologen oder Medizinern zugeschrieben wird. Ich empfehle es ausdrücklich auch Leserinnen und Lesern, die sich bisher noch wenig damit befasst hatten. Aus eigener Erfahrung beim Studium des Buchs und Gesprächen in der von Bergarbeiterfamilien geprägten Nachbarschaft kann ich unterstreichen, dass gerade die Industriearbeiterschaft einen besonderen Zugang zu dieser Thematik hat. Sowieso kommt heute niemand an der alltäglichen Flut durchaus wertvoller Informationen über wissenschaftliche und technische Entwicklungen oder Hintergründen vorbei. Das Buch geht überzeugend der Frage auf den Grund, wieso deren Wahrheitsgehalt häufig getrübt oder verfälscht ist, sie in zum Teil sich widersprechende Einzelerkenntnisse zerfallen oder irreführende Handlungsanleitungen vermitteln mit dem Credo, sich in die herrschende kapitalistische Gesellschaft zu fügen.

Das materialistisch begründete Denken und Forschen wird unter Naturwissenschaftlern zunehmend durch idealistische Deutungen und metaphysische, den systemischen Gesamtzusammenhang missachtende Methoden gestört und verdrängt.

Bergleute, die von der Ruhrkohle AG (RAG) mutwillig dem krebsfördernden Ultragift PCB ausgesetzt wurden, können ein Lied davon singen, wie diese Gefahr für Leben und Gesundheit vom herrschenden Medizinbetrieb abgestritten oder klein geredet und Möglichkeiten einer Therapie schlicht geleugnet wurden. Das Buch kommt richtigerweise zu dem Schluss, dass dieser Einfluss der bürgerlichen Ideologie die Naturwissenschaften in eine tiefe Krise gebracht hat. Dabei bleibt es aber nicht stehen. Es ergreift Partei für eine Wissenschaft, die frei wird von den engstirnigen Fesseln der bürgerlichen Ideologie. Der wissenschaftliche Sozialismus mit seiner dialektisch-materialistischen Methode öffnet den Weg, die unzähligen und wertvollen Einzelerkenntnisse aus Forschung und praktischer Erfahrung in einen systemischen Gesamtzusammenhang zu bringen und für den gesellschaftlichen Fortschritt und das Wohl der Menschheit einzusetzen.

Das Buch verschließt nicht die Augen vor der Dramatik der heutigen Situation, in der die Menschheit vor so großen Herausforderungen wie noch nie in ihrer Geschichte steht. Aber es macht vor allem Mut, die notwendigen Veränderungen in Angriff zu nehmen und stiftet Optimismus, dass die materiellen Voraussetzungen für die Lösung der Probleme noch nie so weit wie heute entwickelt waren. Ich bin mir sicher, dass jeder Leser des Buchs entsprechende Anregungen finden wird.

Rezension aus Mülheim zum Buch von Stefan Engel: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Eine Streitschrift die ich jedem nur empfehlen kann. Auch wenn der Titel erst einmal so klingt, als wenn es ein Buch für Spezialisten in dem Gebiet wäre, ist es für jeden verständlich. Der Autor Stefan Engel schreibt deswegen: „Es geht in diesem Buch nicht darum, den gesamten Inhalt und Umfang der modernen Naturwissenschaften zu analysie­ren oder einen abgehobenen akademischen Disput zu führen.“ Im Mittelpunkt des Buches stehen, warum in der Naturwissenschaft im Kapitalismus nicht Mensch und Natur im Mittelpunkt steht, sondern der Profit. Es sind nicht einfach nur Kritiken ohne Antworten, es werden viele Argumente und Belege hervorgebracht, die die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft auch belegen. Ich bin selber Musiker und habe mich bisher nie mit der Naturwissenschaft auseinandergesetzt. Jedoch habe ich, nachdem ich das Buch gelesen habe, gemerkt, was das eigentlich alles für Lebensfragen sind, die in dem Buch vorkommen und mit denen wir uns täglich beschäftigen. In dem Buch werden sehr viele Fragen behandelt, wie z. B. die Psychologie, Einsteins Relativitätstheorie, die metaphysische Urknalltheorie, die Medizin und warum der Kapitalismus es verhindert, dass es eine Wissenschaft wird.

Weiter behandelt der Autor die Evolutionstheorie. Hier grüße ich alle religiösen Freunde von mir, mit denen ich früher bis heute immer diskutiert habe: Ihr hattet Recht! Wir stammen nicht vom Affen ab; aber ich muss euch enttäuschen, denn es gibt trotzdem keinen Gott oder einen anderen Schöpfer. In dem Buch findet ihr die Antwort, warum die Methode des dialektischen Materialismus über-lebensnotwendig für uns Menschen und für die Natur ist. Der Kapitalismus, der den dialektischen Materialismus wegen seines Antikommunismus bekämpft, hat erst dazu geführt, dass die Naturwissenschaft in die Krise geraten ist - mit fatalen Folgen für Mensch und Natur.

Der Kapitalismus ist nicht alternativlos, auch wenn dies immer so dargestellt wird. Er schreit nach Veränderung und diese Veränderung muss der echte Sozialismus sein, denn nur so können wir Mensch und Natur retten. Erst im echten Sozialismus wird es mit der Anwendung der dialektischen Methode und des Materialismus möglich werden, die Wissenschaft im Sinne des Menschen und der Natur weiterzuentwickeln. Diese stehen dort im Mittelpunkt und nicht wie im Kapitalismus der Profit. Ein tolles Buch, das ich jedem nur empfehlen kann.

Rezension aus Erfurt zum Buch: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft" von Stefan Engel

Erfurt, 19.2.23

Die Naturwissenschaften haben der Menschheit einen enormen Fortschritt beschert. Die ergründeten Gesetzmäßigkeiten der Natur wurden angewandt auf praktisch zu lösende Fragen der Produktion zur Befriedigung der Bedürfnisse der Gesellschaft. In der historischen Entwicklung war die Naturwissenschaft eng mit dem Durchbruch gesellschaftsverändernder Weltbilder verbunden. So war es ein Fortschritt, dass Mediziner begannen, entgegen dem Bann der Kirche, das Innere des Menschen zu betrachten und diese Erkenntnisse für die Heilung von Krankheiten zu benutzen. Es war ein Fortschritt, dass das bürgerliche Ingenieurwesen der kapitalistischen Großproduktion zum Durchbruch verhalf entgegen der handwerklichen Kleinproduktion im Mittelalter usw..

Diese fortschrittliche Rolle haben die Naturwissenschaften jedoch zunehmend eingebüßt. Das Buch ergründet auf verständliche Weise, wie es dazu kommen konnte. Es ist kein klassisches „Fachbuch“, sondern ein philosophisches Buch, welches sich mit den Methoden auseinandersetzt, die in der bürgerlichen Naturwissenschaft Einzug gehalten haben, wie beispielsweise Pragmatismus und Positivismus. Da alle naturwissenschaftlichen Erkenntnisse heute nur nach dem unmittelbaren Nutzen für die Aufrechterhaltung der kapitalistischen Gesellschaft beurteilt werden, sind alle Bereiche der Naturwissenschaften von einer tiefen Krise erfasst. Es ist paradox: Trotz einem weltweiten Millionen-Heer an Wissenschaftlern und einer ungekannten Fülle an Erkenntnissen in allen Bereichen befindet sich die Gesellschaft in einer derartigen Krise, dass die Existenz der Menschheit ernsthaft in Frage gestellt ist.

Die bürgerliche „Wissenschaftlichkeit“ trieb die abenteuerlichsten Blüten wie die Theorie des Urknalls und Schwarzer Löcher in der Astrophysik, wie Homöopathie in der bürgerlichen Medizin, zerstörerischer unbeherrschbarer Giga-Bau-Projekte wie Stuttgart21 usw. Mit all diesen Dingen setzt sich der Autor in einer herrlich erfrischender Art und Weise auseinander, dass am Ende die revolutionäre Erkenntnis übrig bleibt: Wer eine Wissenschaft im Dienste des Fortschritts der Menschheit leisten will, muss sich frei machen von den gedanklichen Fesseln der kapitalistischen Gesellschaft und ihrer doktrinären Denk-Methoden und muss zu den dialektisch-materialistischen Wurzeln zu Karl Marx „zurück in die Zukunft“.

Rezension eines Kumpel aus dem Ruhrgebiet zum Buch von Stefan Engel: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Das Buch »Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft« von Stefan Engel beschäftigt sich damit, wie unsere Gesellschaft funktioniert und wie Ideologie und Wissenschaft zusammenhängen. Es zeigt auf, dass die kapitalistische Wirtschaftsordnung Einfluss auf die Naturwissenschaft hat und dass dies Auswirkungen auf die Umwelt und die menschliche Gesellschaft hat.

Das Kollektiv von Autoren betont die Rolle der Technologie und ihre Auswirkungen. Das Buch ist nicht einfach zu lesen und erfordert ein Verständnis von politischer Theorie und Philosophie. Aber wer sich dafür interessiert, wie unsere Gesellschaft funktioniert, wird davon profitieren. Es ist ein wichtiges Werk, das nicht nur für Akademiker, sondern auch für Arbeiter von Interesse ist.

Es ist wichtig zu betonen, dass die Erkenntnisse und Analysen, die in diesem Buch präsentiert werden, nicht nur akademisches Interesse haben. Sie können auch dazu beitragen, dass wir uns als Individuen bewusster darüber werden, wie wir beeinflusst werden. Durch dieses Bewusstsein können wir besser in der Lage sein, uns gegen ungewollte Einflüsse zu schützen und unser Denken und Handeln bewusster und freier zu gestalten. Das Buch bietet somit nicht nur eine Analyse der gegenwärtigen Gesellschaft, sondern auch ein Werkzeug für eine kritische Reflexion und Selbstreflexion, das allen Arbeitern zugänglich sein sollte.

Rezension einer Ärztin zum Buch von Stefan Engel "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Ich bin Ärztin und habe mich dadurch schon mit der bürgerlichen Naturwissenschaft auseinandergesetzt. An der Uni wird ja die Medizin selbst auch als eigene Wissenschaft gehandhabt. Dass das ein Trugschluss ist, hätte ich bis vor kurzem nicht exakt begründen können, auch wenn ich mir an der Uni schon häufig die Frage gestellt habe, wieso wir alles so vereinzelt lernen und keine Zusammenhänge hergestellt werden – weder zwischen den einzelnen Fachdisziplinen, zwischen der psychischen und der körperlichen Gesundheit – noch zwischen der Gesundheit des Menschen und seinem Leben in einer Klassengesellschaft.

Das Gefühl vieler Patient:innen, dass die bürgerliche Medizin nicht in der Lage ist, den realen Anforderungen in Sachen Gesundheit nur begrenzt gerecht zu werden, ist vollkommen berechtigt.

Dieses Buch qualifiziert die Ursachen für dieses „gefühlte“ Chaos, das nicht nur die bürgerliche Medizin betrifft und arbeitet heraus, dass die bürgerlichen Wissenschaften allesamt in einer echten Krise stecken.

Aber auch welchen Anspruch wir an eine Wissenschaft eigentlich haben müssen – nämlich dass sie von der Wirklichkeit ausgeht und zwar von der gesellschaftlichen Wirklichkeit und dass sie im Interesse der Menschheit höher entwickelt wird und nicht im Interesse des Profits.

Deswegen richtet sich das Buch auch nicht nur an Wissenschaftler oder Intellektuelle, sondern auch und vor allem an die Arbeiter:innen, an die Jugend, an die fortschrittlichen Studierenden.
Es lässt uns begreifen was die heute schon längst überholte Urknalltheorie mit unserem Besuch beim Hausarzt oder der Betriebsversammlung zu tun hat und fordert uns heraus, uns mit dem Kampf um die Befreiung der bürgerlichen Naturwissenschaften auch von der Illusion zu befreien, dass der Kapitalismus eine lebenswerte Zukunft für uns bereit hält.

Es belegt auf wissenschaftlicher Grundlage, wieso wir mit Optimismus den Kampf für den Sozialismus führen müssen, anstatt uns der Weltuntergangsstimmung oder Resignation hinzugeben.

Absolute Leseempfehlung! Absolute Empfehlung auch gemeinsam darüber zu diskutieren und zu streiten!

Seit Monaten rebellieren die Massen im Iran gegen das brutale faschistische Regime – angestoßen durch die Ermordung der jungen Kurdin Jina Masha Amini durch die iranische Sittenpolizei.

Irans Präsident Ebrahim Raisi irrt sich gründlich, wenn er meint, die "systemkritischen Proteste" seien unterdessen zu Ende. Der relative Rückgang der Proteste zur Zeit bedeutet nur, dass die Arbeiter- und Volksbewegung im Iran um Klarheit darüber ringt, wie ihr Kampf weitergeführt und höherentwickelt werden kann. [1] Dazu muss sie sich auch über die ökonomische Basis der faschistischen Diktatur klar werden. In den hiesigen bürgerlichen Massenmedien wird – wenn überhaupt - der religiöse Fanatismus des Regimes angeprangert. Bestenfalls ist die Rede von einer tiefen Krise der iranischen Wirtschaft mit horrender Inflation für die Massen. Aber was ist das für eine Wirtschaft – und was repräsentiert dabei das Regime der religiösen Führer?

Waren die Geistlichen nach dem Sturz des vom westlichen Imperialismus, vor allem dem US-Imperialismus, abhängigen Schah-Regime 1980 zunächst vor allem eng mit den Basar-Kaufleuten verbundene Islam-Gelehrte [2], verwandelten sie sich in den mehr als 40 Jahren ihrer Herrschaft in eine staatsmonopolistische Kapitalistenklasse. Der Iran wurde von einem abhängigen halbfeudal-halbkapitalistischen Land zu einem neuimperialistischen Land. Lenin stellte fest: „Würde eine möglichst kurze Definition des Imperialismus verlangt, so müßte man sagen, daß der Imperialismus das monopolistische Stadium des Kapitalismus ist.“ [3] Eine entscheidende Voraussetzung für den Iran, ein neuimperialistisches Land zu werden, war die Schaffung staatsmonopolistisch-kapitalistischer Strukturen.

Bereits unmittelbar nach 1980 konzentrierten die religlösen Führer die politische und ökonomische Macht systematisch in ihren Händen. Dazu beschlagnahmten sie den größten Teil des Vermögens der Schah-Clique - den reichsten feudalen Großgrundbesitzern - gaben es aber nicht wie versprochen für die „Mostazafin“ (den Besitzlosen oder Entrechteten) aus, sondern schufen bzw. nutzten religiöse Stiftungen („Bonyâd“ genannt), die zum Aufbau ihnen gehörender industrieller Komplexe dienten. Die größten Betriebe im Iran sind deshalb durchweg staatliche oder halbstaatliche monopolkapitalistische Unternehmen. [4] Die religiöse Fassade des Regimes diente und dient der Verwirrung und Unterwerfung der Massen. Sie verschleiert die staatskapitalistische Ausbeutung und stellt den faschistischen Charakter ihrer Herrschaft als "gottgegeben“ dar.

Das größte Einzelunternehmen ist heute die staatliche Ölgesellschaft NIOC (National Iranian Oil Company). Sie macht allein rund 20 Prozent des Bruttoinlandsprodukts (BIP) aus. Schon im Jahr 2011 nahm der Iran den vierten Platz der weltweiten Erdgasförderung ein. Der riesige miteinander verflochtene Komplex von Unternehmen der Islamischen Revolutionswächter (IRGC) produziert mehr als die Hälfte des BIP. [5] Außerdem existiert ein klerikal-kommerzielles Monopol, das aus einem Netzwerk von Bonyâds besteht, das auch etwa ein Fünftel des BIP erwirtschaftet. Die reichste ist die „Bonyâd-e Âstân-e Qods-e Razavi“. Diese Bonyâds unterstehen direkt dem Staatsoberhaupt Ayatollah Ali Chamenei.

Bis zu 80 Prozent der Wirtschaft werden so von monopolistischen Konglomeraten dominiert, die überwiegend unter der operativen Führung der so genannten „Revolutionsgarden“ stehen. Sie werden beherrscht von der obersten Riege der religiösen Führer und sind eng verflochten mit den Spitzen des Militärs. Die ökonomische Herrschaft dieses militärisch-industriellen Komplexes ist eine ökonomische Grundlage für das extrem reaktionäre und frauenfeindliche Wesen des iranischen Regimes in der Machtausübung nach innen und für sein äußerst aggressives Wesen als neuimperialistisches Land nach außen.

Seit 1980 verfolgt die iranische Führung in zunehmender Intensität das imperialistische Ziel, eine Vormachtstellung in der zentralen Region des westlichen Asiens zwischen dem Kaspischen Meer im Norden und dem Golf von Oman bzw. dem Persischen Golf im Süden durchzusetzen und sich wirtschaftlich dort auszubreiten. Sie scheut auch keine kriegerischen Auseinandersetzungen dabei und infiltriert viele Länder mit ihren Milizen, bzw. finanziert in anderen Ländern mit ihr verbundene faschistische Organisationen.

Die Verfügungsgewalt über das iranische Monopolkapital hat eine kleine, führende Schicht der Herrschenden, von religiösen Führern und hochrangigen Militärs im Verbund mit Vertretern der Großbourgeoisie und des Großgrundbesitzes. Der miltärisch-industrielle Komplex kontrolliert große Teile des Wirtschaftslebens. Das ist ein sozioökonomischer Hintergrund für die besonders reaktionäre und aggressive Ausrichtung des neuimperialistischen Iran, in dem seit mittlerweile 43 Jahren eine finstere faschistische Diktatur herrscht.

Mit den Strukturen des staatsmonopolistischen Kapitalismus im Iran wurde aber auch eine große und gut organisierte Arbeiterklasse geschaffen. Die etwa eine Million Erdöl- und Erdgasarbeiter bilden den Kern des iranischen Industrieproletariats. Zwischen 2000 und 2017 wurde die Industrie mithilfe von Jointventures mit europäischen Firmen sprunghaft auch in anderen Bereichen ausgebaut. Der iranische Staat kontrollierte diesen Prozess und erhielt von den Einnahmen dieser Zusammenarbeit einen Anteil von etwa 40 Prozent. So entstand u.a. eine große Autoindustrie mit etwa 500.000 Beschäftigten. Der Iran wurde dabei auch zum zehntgrößten Stahlproduzenten und sechstgrößten Zementhersteller weltweit. [6]

Die Industrieproduktion machte 2017 über 35 und 2021 schon über 39 Prozent des Bruttoinlandsproduktes aus, dazu kommen noch große Teile der 48 Prozent des als „Dienstleistungen“ bezeichneten Bereichs. Es wird geschätzt, dass 24 Millionen Iraner und Iranerinnen in der Industrie tätig sind. Heute zählen über drei Viertel der 85 Millionen Einwohner zur städtischen Bevölkerung, allein in Teheran leben über 14 Millionen Menschen. Mit der Arbeiterklasse ist zugleich der entschiedenste Gegner des Regimes herangewachsen – das zeigt sich auch in der gegenwärtigen Massenbewegung.

Die Situation einer faschistischen Diktatur in einem Land mit neuimperialistischem Charakter erfordert für die Arbeiter- und Volksbewegung im Iran die klare Orientierung auf eine antifaschistisch-neudemokratische Revolution als Teil der internationalen proletarischen Revolution auf dem Weg zum Sozialismus.

Zuerst erschienen auf rf-news.de

Quellen & Links

[1] Siehe rf-news-Artikel „Bedeutende Initiativen für einen neuen Aufschwung der Massenkämpfe“ vom 25.02.2022

[2] https://www.dwds.de/wb/Mullah

[3] Lenin, Der Imperialismus als höchstes Stadium des Kapitalismus, Werke, Bd. 22, S. 270

[4] https://de.qantara.de/inhalt/wirtschaft-im-iran-die-krise-des-mullah-kapitalismus

[5] ebenda

[6] https://www.gtai.de/de/trade/iran/branchen/zementindustrie-will-weiter-expandieren-739158

Rezension von einem Arbeiter aus Karlsruhe zum Buch von Stefan Engel "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Warum sich als Arbeiter mit einem wissenschaftlichen Buch beschäftigten, dazu noch mit der Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft? Das Lesen der Einleitung hat mich neugierig gemacht. Und was soll ich sagen? Es hat mich begeistert! Nicht, weil ich wirklich alles bis ins Detail verstanden habe. Gerade die Quantenphysik entzieht sich meiner aktuellen Vorstellungskraft.

Aber es hat mich begeistert, weil es so deutlich macht, warum die heutige vorherrschende bürgerliche Naturwissenschaft kaum noch in der Lage ist Antworten auf die wesentlichen Fragen der Menschheit zu geben. Weil sie trotz des Fortschritts in der Flut ihrer Einzelerkenntnisse nicht in der Lage ist Zusammenhänge herzustellen und neue Gesetzmäßigkeiten zu erkennen. Kurz gesagt: Weil die Naturwissenschaft ihre Wissenschaftlichkeit verloren hat. Aber eben auch, dass man unter anderen ideologischen Vorzeichen, wo nicht der Profit, sondern der Mensch im Mittelpunk steht mit der dialektisch-materialistischen Methode der Wirklichkeit ihre Gesetzmäßigkeiten entreißen kann zum Wohle der Menschheit und in Einklang mit der Natur.

Diese Erkenntnis bedeutet für mich zweierlei: Zum einen muss man sich mehr mit der Naturwissenschaft, ihrer Grundlage und ihren Ergebnissen beschäftigten. Und zum anderen muss man sich auch stark machen und sich engagieren für eine andere Gesellschaft, in der die Naturwissenschaft in der Lage ist, tatsächlich ihren Beitrag als Wissenschaft zu leisten, um die Menschheitsprobleme zu lösen!

Nicht nur als Mensch und Arbeiter sondern auch als Vater wünsche ich mir eine Perspektive aus dem kapitalistischen Krisenchaos. Dazu leistet diese Buch einen wichtigen Beitrag!

Rezension von einem Arbeiter aus Hagen zum Buch von Stefan Engel "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Ich muss hier mal loswerden, dass ich total begeistert bin von diesem Buch. Mein ganzes Leben war ich interessiert an den Naturwissenschaften und an den Grundfragen der Menschheit z.B.: Was können wir erkennen und was nicht, gibt es schwarze Löcher oder nicht?

Hier werden jetzt aber nicht einfach Stories erzählt, sondern sich mit den entscheidenden Vertretern der Naturwissenschaftlern sehr wissenschaftlich auseinander gesetzt. So wird immer die Frage gestellt, welchem Zweck eigentlich die eine oder andere Theorie dient? Der Arbeiterklasse oder der Ausbeuterklasse?

So wird den Arbeitern oft erzählt, „da kannste eh nichts machen, es bleibt alles so wie es ist“. Die Natur und der Mensch ist aber nichts Starres, ein für allemal Feststehendes, Unveränderliches, sondern ständig in Bewegung, ständig in Veränderung mit sich und der Außenwelt. Also können wir auch die heutigen Ausbeutungsverhältnisse abschaffen, die Kriegstreiber verjagen. Das geht aber nur, wenn wir klar sehen, wenn wir z.B. wissen, dass es keinen Raum gibt, in dem es keine Materie gäbe. Also kann es auch keine schwarzen Löcher geben, in denen einfach die Materie verschwindet, oder z.B. die Erde aus einem Urknall entstehen.

Denn dass führt schlussendlich zu der Denkweise: Ich kann das eh alles nicht begreifen – es gibt eine höhere mystische Macht, die da ihre Finger im Spiel hat! Sicher, wir können noch nicht alles erkennen, so wie die Menschen früher nicht wussten, was auf der Rückseite des Mondes ist. Das heißt aber nicht, dass es die Rückseite des Mondes nicht gibt, also dort keine Materie wäre!

Heute wissen wir noch nicht im Detail wie die Revolution zum Sozialismus aussieht, aber eins ist klar – die Menschen wollen keinen dritten Weltkrieg und auch keine globale Umweltkatastrophe. Mit der materialistisch-dialektischen Weltanschauung im Sozialismus wird erstmals der ganze gesellschaftliche Fortschritt gehoben hin zu einer geschlossenen theoretischen Grundlage der Naturwissenschaften. Diese beinhaltet eine Medizin im Sinne der Menschen und nicht des Profits, ein Ingenieurswesen, das sich in den Dienst der Massen stellt und nicht noch mehr Geld in Megaprojekten oder kaputten Brücken vernichtet, eine Biologie die nicht an schädlichen Viren fürs Militär forscht, sondern im Sinne der Menschheit Krankheiten besiegt und die um die Einheit von Mensch und Natur kämpft.

All dass wird im Kapitalismus regelrecht unterminiert und zerstört. Deshalb ergreift Partei, kauft euch dieses Buch, es wird euren Horizont erweitern und euch ermutigen, den Kampf um eine bessere Zukunft, ob als Kommunist oder auch als fortschrittlicher Naturwissenschaftler aufzunehmen!

Rezension von einer Arbeiterin aus dem Ruhrgebiet zum Buch von Stefan Engel "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Dieses Buch hat mir besonders geholfen, den Dingen richtig auf den Grund zu gehen. Es ist absurd, wo die bürgerliche Ideologie überall ihr Unwesen treibt und uns beeinflusst. Es hemmt vor allem den fortschrittlichen Charakter der Naturwissenschaften und deren Errungenschaften, statt sie für die ganze Gesellschaft bereitzustellen. Wir müssen uns erkämpfen, dass die Naturwissenschaften der ganzen Gesellschaft zur Verfügung gestellt und nicht der Profitgier untergeordnet werden. Wie das funktioniert, macht das Buch deutlich: nur im weltanschaulichen Kampf zwischen der bürgerlichen und proletarischen Denkweise im Kampf für den echten Sozialismus.

Liebe Genossinnen und Genossen!

Ich habe damit begonnen das Buch "die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft" zu studieren.

Ich beschäftige mich gerade mit der absoluten Zeit und absolutem Raum im Widerspruch zu  Einsteins Relativitätstheorie.

Zitat Seite 44  "zugleich entwickelte Einstein jedoch die falsche These, Raum und Zeit seien nur relative, erdachte Größen".

Anbei zwei Links die verdeutlichen, das unterschiedliche Zeiten an unterschiedlichen Orten mit unterschiedlichen Bewegungen und unterschiedlichen Gravitationskräften mit genauen Atomuhren festgestellt werden. So wie ich das verstanden habe, ist es Tatsache, dass die Zeit an anderen Orten mit unterschiedlichen Gravitationskräften und mit unterschiedlicher Bewegungsgeschwindigkeit auch unterschiedlich verläuft, mal schneller, mal langsamer als von der Erde aus betrachtet. Es ist ja sogar so, dass die Zeit auch an unterschiedlichen Stellen auf der Erde selbst unterschiedlich schnell läuft, allerdings sind hier die Unterschiede sehr sehr gering.

Ich möchte euch bitten mir zu erklären, wie ihr die These der absoluten Zeit mit der Tatsache in Einklang bringen könnt, dass eben diese mit modernsten Atomuhren gemessenen Zeit eben nicht überall dieselbe ist.

Diese E-Mail ist nicht als Kritik an dem RW gedacht, sondern mit der Bitte verbunden, mir und vielleicht auch anderen GenossInnen zu erklären, wie es sich nun verhält mit den relativen Zeiten und absoluten Zeiten.

Vielen Dank und viele Grüße aus Tübingen

Stefan Engel antwortete darauf:

Lieber F.,

Du äußerst in deiner E-Mail deinen Widerspruch zu der Aussage im Buch: „Zugleich entwickelte Einstein jedoch die falsche These, Raum und Zeit seien nur relative, erdachte Größen." (Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft, S.44)

und schreibst:

„So wie ich das verstanden habe, ist es Tatsache, dass die Zeit an anderen Orten mit unterschiedlichen Gravitationskräften und mit unterschiedlicher Bewegungsgeschwindigkeit auch unterschiedlich verläuft, mal schneller, mal langsamer als von der Erde aus betrachtet. ...

Ich möchte euch bitten mir zu erklären, wie ihr die These der absoluten Zeit mit der Tatsache in Einklang bringen könnt, dass eben diese mit modernsten Atomuhren gemessenen Zeit eben nicht überall dieselbe ist.“

Das Problem ist, dass Du der bürgerlichen These aufsitzt, die Atomuhren würden die absolute Zeit messen. Die absolute Zeit kann aber in dem Sinne nicht gemessen werden, genauso wenig wie der absolute Raum. Unsere Uhren, und Atomuhren sind die exaktesten, setzen konkrete Prozesse gleich mit einem bestimmten Zeitmaß. In den Atomuhren geht es dabei um die Schwingungsdauer eines Cäsium-Isotops, die Kuckucksuhr misst die Zeit an der Bewegung ihrer Zahnräder, die durch die Gewichte nach unten gezogen werden usw. Das sind also konkret stattfindende Prozesse, die uns helfen uns zeitlich zu orientieren – aber sie sind nicht identisch mit der absoluten Zeit. Man muss als dialektischer Materialist davon ausgehen, dass selbst Prozesse wie die Schwingung von Cäsium-Atomen, nicht überall im Universum und unter allen Bedingungen immer exakt gleich lange dauern. Wenn ich mit dem Fahrrad bei starkem Gegenwind für den Nachhause-Weg doppelt so lange brauche, heißt das ja auch nicht, dass die Zeit zu Hause schneller vergangen sei als sonst. Aber warum sollte dann ein Cäsium-Atom, dass sich mit einer unglaublichen Geschwindigkeit in einem Raumschiff im Weltall bewegt, genauso schnell schwingen wie auf der Erde?

Willi Dickhut schreibt zur Definition der Zeit:

„Die Zeit kennzeichnet das Nacheinander im Naturgeschehen, das Aneinanderreihen von Prozessen der sich bewegenden Materie und ist darum ein realer Faktor, absolut und wirklich.“ (Materialistische Dialektik und bürgerliche Naturwissenschaft, S. 290)

Der bürgerlichen Wissenschaft, die positivistisch immer nur im Konkreten und Messbarem verharrt, ist eine solche Definition jedoch fremd. So heißt es weiter bei Willi Dickhut:

„Auch ist zu sehr die Zahl mit der Zeit vermengt. Zeit, da denken wir an das Zählen der Stunden, an die Uhr. Zählen ist Messen, und damit ist die Zeit zur Maßeinheit herabgesunken. Messen kann man nur Geformtes, Gewordenes, und das ist durch Veränderung entstanden. Ist die Zeit nun geboren, als sich die Veränderung der kontinuierlichen Materie zur konzentrier- ten vollzog? Ist die Zeit abhängig von der Veränderung oder unabhängig? Engels erklärt im »Anti-Dühring«:

»Eben weil die Zeit von der Veränderung verschieden, unabhängig ist, kann man sie durch die Veränderung messen, denn zum Messen gehört immer ein von dem zu messenden Verschiednes. (…) « (Marx/Engels Werke Bd. 20, S. 49)“ (ebenda)

Lieber F., ich hoffe die Antwort hilft Dir hier klarer zu sehen und ich wünsche noch viel Freude beim weiteren Studium des RW 38!

Herzliche Grüße,

Stefan

Rezension von einem Rentner mit 40 Jahren Berufserfahrung als Industriemechaniker zum Buch von Stefan Engel "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Das Buch ist wie ein weltanschaulicher Kompass im Dickicht der rasant wachsenden wissenschaftlichen Einzelerkenntnisse, auch wenn einem oft das Fachwissen in einzelnen Fragen fehlt oder einen gar etwas erschlägt. Das eigene Denken wird freier und das Buch gibt eine grundsätzliche Orientierung.

Neueste wissenschaftliche Erkenntnisse haben mich mein ganzes Leben lang interessiert. Dabei drängten sich mir immer öfter widersprüchliche Fragen auf. In der Mikrobiologie gab es in den letzten Jahren beeindruckende Erkenntnisfortschritte, doch bei der Bekämpfung von Allergien oder Bluthochdruck beschränkt sich die Medizin lediglich auf die Bekämpfung von Symptomen. Die Bekämpfung von deren Ursachen, wie der dramatischen Zunahme von Feinstäuben und Nanoteilchen in der Umwelt oder wachsender Stress am Arbeitsplatz, spielen nur eine untergeordnete Rolle.

Immer öfter werden in den Fabriken neue „hochmoderne“ Produktionslinien aufgestellt, die erst mal vorne und hinten nicht funktionieren und sich viele Facharbeiter fragen, warum ein Heer von Ingenieuren das nicht besser hin bekommt. Oft fällt dann gleich das etwas oberflächliche Urteil: „Na ja, was will man von dem Wasserkopf in den höheren Etagen erwarten?!“

Das Buch bleibt aber nicht bei einer oberflächlichen Kritik an der Profitmacherei und kleinbürgerlichem Konkurrenzgehabe als die offensichtlichen Mängel des wissenschaftlichen Arbeitens im Kapitalismus stehen. Das Buch weist sehr anschaulich nach, dass der Erfolg oder Nichterfolg wissenschaftlichen Arbeitens entscheidend davon abhängt, ob mit einer idealistischen oder dialektisch-materialistischen Weltanschauung Naturwissenschaft betrieben wird. Diese Auseinandersetzung ist so alt wie die Antike. Mit einer materialistischen Sichtweise kamen schon vor 2 500 Jahren die griechischen Philosophen Leukipp und Demokrit zu dem Schluss, dass es Atome geben muss, obwohl es damals noch gar keine Möglichkeit gab, diese nach zu weisen. Diese Herangehensweise wurde durch die ersten Verfechter des Idealismus Platon und Aristoteles wieder verworfen. Diesen mehr tausend jährigen Erkenntnisprozess haben Marx und Engels zusammengefasst und zu einer in sich geschlossenen Theorie des dialektischen Materialismus höher entwickelt. Wissenschaftliche Erkenntnisse sind wichtig, aber noch viel wichtiger ist, mit welcher Theorie und Methode ich zu richtigen wissenschaftlichen Erkenntnissen komme. Solche Fragen werden heute im gängigen Wissenschaftsbetrieb allgemein als „Ideologie beladen“ abgelehnt.

Das Buch öffnet den Blick dafür, dass eine sozialistische Weltordnung nicht nur die Menschheit von Ausbeutung und Unterdrückung befreit, sondern auch die Entwicklung der Naturwissenschaften von idealistischen Einflüssen. Erst dann kommen sie überhaupt wieder in die Lage zur notwendigen Lösung existenzieller Menschheitsprobleme, wie zum Beispiel der sich entwickelnden Umweltkatastrophe, beitragen zu können.

Rezension von Klaus-Jürgen zum Buch von Stefan Engel "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft" vom Februar 2023

Es gehört in die Hand jedes kollegialen Ingenieurs, jeder Ingenieurin und Studierenden.

Mit großem Interesse habe ich das blaue Buch Band 3 (Stefan Engel, „Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft“ - Anm. der RW-Red.) erworben. Mit Lob für die Redaktion unter Leitung von Stefan Engel, weil ich als langjähriger Entwickler bei Daimler/Mercedes noch nie etwas derartiges über meine Tätigkeit gelesen habe, sowie den Zusammenhang meines Berufes mit seinen gesellschaftlichen Dimensionen und Auswirkungen.

Bis jetzt habe ich natürlich nur den Absatz zur Krise des bürgerlichen Ingenieurwesens gelesen.

Dazu einige Anmerkungen:

Meine Arbeit in der PKW-Entwicklung ist immer geprägt von einer Herangehensweise entsprechend den materialistischen Gesetzmäßigkeiten. Metallurgie, Chemie, Physik u.a. Wenn man dies nicht beherrscht, funktioniert kein einziges Teil eines Autos. Spätestens aber mit der betriebswirtschaftlichen Seite meines Berufes kamen viele meiner Kollegen und ich an ihre Grenzen. Dann nämlich, wenn der Konzern, sprich Vorstand, jede Entwicklung mit Budgetierung beschlossen hat. Dieses Budget ist einer reinen kapitalistischen Profitmaximierung untergeordnet. Je weniger Budget zur Zielerreichung des Gesamtfahrzeuges, umso mehr Gewinn. Und dann wird jedem Entwickler, der auch nur eine Dichtung oder ein Lager entwickelt, für jedes Teil ein Zielkostenbaustein vorgegeben. Bis auf 1 Cent. Und ein herkömmlicher Mercedes hat ca.15 000 Teile, sprich Sachnummern.

Und hier kommt jeder Entwickler in das Dilemma: Gegen Gesetzmäßigkeiten des Maschinenbaus und anderer Fachgebiete muss er was entwickeln, gegen besseres Wissen.

Und nun zeigt das „blaue Buch“ gut auf, dass die bürgerliche Ingenieurwissenschaft ausschließlich zur Profitmaximierung existiert; und nicht zum Wohle der Menschheit und des Planeten.

Die Trennung von Hand- und Kopfarbeit wird bewusst gemacht. Der Kollege in der Montage weiß es oft besser. Als ich in der Entwicklung anfing, war das erste ein 4 wöchentlicher Produktionseinsatz auf dem Gebiet meiner späteren Tätigkeit. Abgeschafft vom Vorstand, das kostet, keine Kapazität dafür.

Doch immer mehr entwickelt sich bei meinen Ingenieurskollegen ein gewerkschaftliches Gewissen. Teilnahme an Streiks, Mitgliedschaft in der IGM.

Doch dies ist nur ein kleiner Schritt, um die notwendige Solidarität im Betrieb herzustellen.

Unter diesen Gesichtspunkten finde ich die Verbreitung des Buches unter den Ingenieuren sehr wichtig. Die Erfahrungen der beruflichen Arbeit und dem ständigen Druck mit Zielvorgaben, haben ihren Ursprung in der Profitmaximierung. Dann gerät die wissenschaftliche Arbeit zur Farce, wenn um jeden Preis und besseren Wissens etwas entwickelt werden muss.

Klaus-Jürgen, Stuttgart

28.02.2023

Rezension von Toni, PhD und Chemiker zum Buch von Stefan Engel "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft" vom Februar 2023

Hegel, Einstein, Marx, Engels, Heisenberg, Lenin, Willi Dickhut uvm. zeichneten sich dadurch aus, dass sie sich bewusst mit den erkenntnistheoretischen Grundlagen beschäftigten, wie der Mensch überhaupt zu richtigen Erkenntnissen kommt.

Davor weichen die Naturwissenschaften heute aus. Dennoch arbeiten sie natürlich auf Grundlage von Philosophien, die aber versteckt und für die meisten Wissenschaftler unbewusst die Arbeitsweise beherrschen. So wird der Rückfall der Methoden in vor-wissenschaftliche Zeiten verschleiert, die Wissenschaftlichkeit wird richtig untergraben, die Wissenschaft in den Dienst der Profitwirtschaft gepresst.

In Schule, Wissenschaftsbetrieb und Netflix-Serien geistern Big-Bang-Theorie und Homöopathie durch die Gegend. Flickschusterei und Nebeneinander statt Erkenntnisfortschritt im Dienste der Menschheit beherrschen Medizin und Umweltforschung. Diese stehen hilflos da angesichts globaler Gesundheitskrisen, Umweltkatastrophen und das trotz bahnbrechender Einzelerkenntnisse. Stefan Engels Autorenkollektiv räumt da auf. Ein wahrlich befreiendes Buch! Besonders für mich als begeisterten Naturwissenschaftler und Lehrer. Auf das wir als Wissenschaftler endlich wieder, wie die alte Schule, über Erkenntnistheorie, Materialismus, Dialektik und Metaphysik streiten, die heutige Wissenschaft auf wirklich wissenschaftliche Füße stellen, uns und die nachfolgenden Generationen von den Fesseln der bürgerlichen, kapitalistischen Ideologie befreien und unsere naturwissenschaftlichen Fähigkeiten voll in den Dienst der Menschheit stellen können und zur grundlegenden Gesellschaftsveränderung beitragen.

Das ist Notwendiger denn je!

Rezension zum Buch von Stefan Engel: "Die Krise der bürgerlichen Naturwissenschaft"

Mit viel Vergnügen habe ich das aktuelle Buch von Stefan Engel gelesen. Kenntnisreich und gut verständlich werden hier einige Dogmen der bürgerliche Naturwissenschaft auseinandergenommen. Zum Beispiel wenn es immer wieder heißt, der Mensch sei schon genetisch gesehen egoistisch, oder das ganze Universum sei aus einem unvorstellbar kleinen Punkt mit einem großen Knall entstanden.

Auch der Abschnitt zur Krise des Ingenieurwesens ist sehr erhellend. In diesem Beruf ist es gang und gebe, dass man möglichst schnell möglichst wirtschaftliche Lösungen für zunehmend komplexere Probleme aus der Hüfte schießen soll. „Da muss man ganz pragmatisch herangehen“, höre ich nicht selten von meinem Chef. Nur dumm, wenn diese Lösung dann haufenweise neue Probleme erzeugt oder nur kurze Zeit - wenn überhaupt - funktioniert. Der Pragmatismus wird zu unrecht als zupackend und problemlösend angesehen. Jeder ernsthafte Techniker, jede Ingenieurin oder jeder Facharbeiter weiß, was das in der Produktion für Probleme nach sich zieht. Wohin diese Denkweise führen kann, macht das Buch eindrücklich deutlich an der Entwicklung des Kältemittels FCKW: Neben der gewünschten Kältewirkung haben wir jetzt ein gewaltiges Ozonloch. Oder am Stuttgart-21-Projekt, was weder eine Verbesserung des Verkehrs mit sich bringt, noch die Sicherheitsvorschriften erfüllt oder die Umwelt schützt, sondern vielmehr Milliarden verschlingt und wohl nie fertig gestellt werden wird. Aber für die Grundstoffmakler muß der Rubel rollen!

 Besonders hat mich gefreut, dass sich das Buch mit Elon Musk beschäftigt, der doch vielen Ingenieuren als Vorbild gilt. Das ist sicherlich kein unfähiger Mensch, aber wie er seine eigenen Mitarbeiter mit seinen „Zukunftsvisionen“ manipuliert, um sie noch mehr ausbeuten zu können, sich dabei selbst rücksichtslos über Einwände der Umweltbewegung wie beim Bau seines Tesla-Werks in Grünheide hinwegsetzt und das alles mit dem Image eines selbstverliebten modernen Da Vinci, verdient doch gründlich zerpflückt zu werden.

Ganz treffend schreibt Engel über ihn: „Elon Musk ist reich, weil er seine besondere Begabung dafür einsetzte, effizient staatliche Gelder abzukassieren, seine Belegschaft und die natürliche Umwelt skrupellos auszubeuten, eine Welle der Spekulation für seine Aktien auszulösen und als Pionier bei Elektroautos und mittels dekadentem Zertifikatehandel Extraprofite einzuheimsen.“ (S. 108/109)

Wer meint, als Mediziner, Psychologe oder Ingenieur in diesem Buch negativ abgeurteilt zu werden, der irrt. Vielmehr freut man sich diebisch, wenn Denkweisen und Anschauungen, die einem selbst schon negativ aufgefallen sind, angegriffen und widerlegt werden. Man wird ermutigt, sich selbst am Kampf um eine wirkliche  materialistische Naturwissenschaft zu beteiligen, was nichts weniger bedeutet als den Kampf um den Sozialismus aufzunehmen. 100 Punkte für Stefan Engel!

Briefwechsel von Stefan Engel mit einem MLPD-Genossen aus Essen vom 23.01.2023 zu Fragen der Schulmedizin, alternativer Medizin und deren wissenschaftlicher Beurteilung.

Stefan Engel

26.01.2023

an einen Genossen aus Essen

Lieber Genosse,

vielen Dank für deine Überlegungen zum Abschnitt »Das grundlegende Dilemma der bürgerlichen Medizin« im RW 38. Wir konnten mithilfe der Zitate und Quellen, die du abgegeben hast, den Abschnitt verbessern. Ich will dir aber zu deinen prinzipiellen Widersprüchen in der Einschätzung der alternativen Medizin schreiben.

Du schreibst: »Andererseits heißt es auf Seite 14 (des Abschnitts): „Selbstverständlich können auch empirische Erfahrungswerte zum Beispiel jahrtausendealter naturheilkundlicher Erfahrungen nicht einfach beiseite gewischt werden, weil sie noch nicht wissenschaftlich erforscht oder in die Schulmedizin aufgenommen wurden.“ Das ist zu einfach. So argumentieren auch immer wieder die Verfechter der Homöopathie und anderer Alternativsysteme. Die jahrtausendealten Erfahrungen wurden ja auf idealistischer Grundlage gewonnen. Die zahlreichen überlieferten Erfahrungen kann man nicht von dieser Grundlage trennen.« (Brief vom 4.8.2022, S. 8)

Damit unterstellst du aber den Massen nur auf Grundlage des Idealismus ihre konkreten Erlebnisse mit der Naturheilkunde zu verarbeiten. Das ist doch reichlich skeptizistisch gegenüber den Massen und überheblich gegenüber ihren Erfahrungen! Die Verarbeitung der sinnlichen Erkenntnisse zu rationalen Kenntnissen ist Gegenstand des Kampfs um die Denkweise und Ausdruck des Kampfs zwischen bürgerlicher und proletarischer Ideologie. In allen Wissenschaftsbereichen wurden zunächst die jahrhundertealten Erfahrungen gesammelt, gesondert und ausgewertet, und zumindest zur Zeit der Entstehung der bürgerlichen Naturwissenschaft auf einen dialektisch-materialistischen Boden gestellt. Der Marxismus selbst entstand nur, weil Marx und Engels aus den Erkenntnissen der bürgerlichen Ökonomen und Soziologen, und den praktischen Erfahrungen der Massen alles erhaltenswerte schöpften, höherentwickelten und alles idealistische, metaphysische und reaktionäre zurückwiesen. Mit einer Grundhaltung wie deiner hätten sie das nie geschafft.

Bei der Untersuchung der alternativen Medizin oder Naturheilkunde muss strikt Spreu von Weizen unterschieden werden, in dem man vom dialektischen Materialismus ausgeht. Die Homöopathie basiert neben ihrer völlig religiös-idealistischen Ideologie – die wir im Abschnitt auch entsprechend attackieren - auf der Gabe von kaum-existenten Kleinstmengen ihrer Wirkstoffe. Dass diese Zuckerkügelchen tatsächlich höchstens durch den Placebo-Effekt eine Wirkung entfalten können, kannst du nicht mit den Methoden der Akupunktur gleichsetzen, die erwiesenermaßen und wie du selbst einräumst, auf den Körper wirken. Nehmen wir zum Beispiel die Studie von 2004, die an 200.000 Patienten durchgeführt wurde, auf die du dich auch beziehst. Die Studie ergab eindeutig, dass eine Akupunkturbehandlung den Zustand der Patienten deutlich verbesserte: bei Arthroseschmerzen (85 Prozent), Asthma/allergischer Rhinitis (82 Prozent) und Dysmenorrhö (85 Prozent), Kopfschmerzen (75 Prozent), Lumbalsyndrom (75 Prozent). Diese Wirkung hielt bis zu 6 Monate an. Im Artikel im Ärzteblatt zu der Studie heißt es : »Überraschenderweise fand sich ein signifikanter Unterschied zwischen der Nadelung von Akupunktur- und Nicht- Akupunkturpunkten jedoch nur bei Arthroseschmerzen.« (Deutsches Ärzteblatt, Jg. 101, Heft 5, 30. Januar 2004)

Die Studie offenbarte, dass die idealistisch geprägte Theorie, nach der die Akupunkturpunkte bisher bestimmt wurden, nicht oder nur teilweise stimmt. Gleichzeitig erwies sie, dass die Methode der Nadelung an sich wirkungsvoll und relativ nebenwirkungsfrei ist. Du schlussfolgert jedoch, dass die Studie nur auf einen Placebo-Effekt aufgrund einer mangelnden Doppelverblindung, da der behandelnde Arzt immer weiß, ob er die »richtigen« oder »willkürliche« Punkte nadelt, der Studie hinweisen würde. Damit gehst du selbst der künstlichen Polarisierung zwischen Schulmedizin und alternativer Medizin auf den Leim. Seit wann ist denn die Doppelverblindung unser Bewertungskriterium? Deren Theorie besagt ja, dass Patienten die wissen, dass sie die »richtige« Behandlung bekommen, ihren Gesundheitszustand subjektivistisch positiver beurteilen, als Patienten, die nicht wissen, welche Behandlung sie erfahren. Aber damit kannst du doch nicht eine um 75-85 % verbesserte gesundheitliche Lage von 200.000 Patienten, die zum Teil unter ernsthaften Schmerzen litten, wegdiskutieren. Deine Argumentation überrascht auch, weil du auf Seite 1 deines Briefs selbst schreibst: »Sehr wichtig und überzeugend finde ich die Auseinandersetzung mit der evidenzbasierten Medizin (EBM) und ihrem „Goldstandard“ der doppelblinden klinischen Studien«

Deine Argumentation entspricht vielmehr den von dir abgegebenen Quellen. Das Buch von Singh/Ernst »Gesund ohne Pillen« fällt aber durch einen ausgeprägten Antikommunismus auf. So heißt es darin: »der Vorsitzende Mao Zedong bewirkte eine Wiederbelebung der traditionellen chinesischen Medizin, zu der nicht nur die Akupunktur gehörte, sondern auch Kräutermedizin und andere Heilverfahren. … Mao war es gleichgültig, ob die traditionelle chinesische Medizin funktionierte, solange er die Massen zufriedenstellen konnte.« (S. 65) und auf Seite 69: »die amerikanischen Ärzte, die China in den frühen siebziger Jahren (also wohl gemerkt zu Zeiten des Sozialismus!) besuchten, waren es nicht gewohnt, getäuscht oder politisch manipuliert zu werden, daher dauerte es einige Jahre, bis ihre naive Begeisterung für die Akupunktur von Zweifeln abgelöst wurde.« Singh und Ernst behaupten, dass die Vorzeigeoperationen der Chinesen, bei denen allein Akupunktur zur Narkose genutzt wurde, wahrscheinlich ein Schwindel waren. Dabei unterscheiden sie nicht zwischen der Zeit des sozialistischen Aufbaus und der Zeit des chinesischen Neuimperialismus, dem offenbar 2006 tatsächlich solche Fake-Operationen nachzuweisen sind.

In deinem Brief findet sich das in folgender Formulierung wieder: »Die heutige Rolle der Akupunktur im Westen nahm 1971 ihren Anfang, durch den Artikel eines US Reporters in der New York Times ...Verstärkt wurde das durch spektakuläre Operationen am offenen Herzen bei denen die Patienten angeblich nur durch ein paar Akupunkturnadeln Schmerz unempfindlich gemacht wurden. Einzelne solcher OPs wurden später als Fake entlarvt.« Auch bei dir keinerlei Unterscheidung zwischen sozialistischer und imperialistischer Zeit.

Simon Singh ist übrigens selbst Physiker und hat ein »erfolgreiches« Buch über den Urknall veröffentlicht, womit er diese idealistische Theorie unter die Massen trägt. Warum befasst Du dich unkritisch ausschließlich mit solchen Quellen, statt einmal in der Peking Rundschau oder der Willi Dickhut Bücherei nach den proletarischen Studien zur Akupunktur zu suchen? Es gibt auch materialistische Theorien zur Akupunktur – auch wenn diese noch recht vage sind.

Aber auch das hältst du nicht für nötig, sondern kommst zu dem vernichtenden Urteil: »Es ist ein sinn- und aussichtsloses Unterfangen, der Akupunktur als System im Nachhinein ein wissenschaftliches Kleid über zu ziehen«.

In gleichem Atemzug erklärst du auch die Ohrakupunktur, Fußreflexzonenmassage oder Akkupressur für Humbug. Ich praktiziere selbst erfolgreich die Ohrakupressur und hab damit schon manche Muskelblockade im Rücken aufgelöst – ist das auch eine auf »idealistischer Grundlage gewonnene Erfahrung«?

Du kritisierst die Formulierung : »inzwischen gut erforscht ist auch die Akupunktur«. Diese Formulierung ist tatsächlich zu weitgehend, denn bis heute kann die Wirkung der Akupunktur bei bestimmten Leiden zwar nachgewiesen aber abgesehen von vagen Thesen nicht erklärt werden. Wir haben die Passage entsprechend geändert.

Deine Argumentation lehnt sich doch stark an an die der »Gesellschaft zur wissenschaftlichen Untersuchung der Parawissenschaften (GWUP)« also der »Die Skeptiker« an, die für maßgebliche Artikel und Bücher gegen Homöopathie, Akupunktur usw. verantwortlich sind und dabei alles verwerfen, was nicht durch doppelverblindete evidenzbasierte Studien belegt worden ist. In ihrem Selbstverständnis schreiben sie: »Wir GWUP-Mitglieder nennen uns Skeptiker - das heißt, wir betrachten ungewöhnliche Behauptungen zwar mit Skepsis, lehnen sie aber nicht vorschnell ab, sondern prüfen sie mit anerkannten wissenschaftlichen Methoden und den Instrumenten des kritischen Denkens.« (GWUP-Homepage, „Was wir wollen“) Diese »anerkannten wissenschaftlichen Methoden« sind im wesentlichen die Methoden der Schulmedizin, ihr »kritisches Denken« gründet auf der ideologischen Grundlage der bürgerlichen Naturwissenschaft. Natürlich muss man sich kritisch-selbstkritisch mit der Naturheilkunde auseinandersetzen, aber vom Standpunkt der Dialektik, des Materialismus und der Klasseninteressen der Arbeiter. Mit einer kleinbürgerlichen Skepsis an die Analyse heranzugehen führt schon vorprogrammiert zur einfachen Negation und zum Negativismus. Da ist es kein Wunder, dass du selbst eine solche Skepsis gegenüber den noch nicht erklärbaren, aber hilfreichen naturheilkundlichen Methoden hast.

Herzliche Grüße,

Stefan

Polnische Übersetzung der Broschüre "Der Ukrainekrieg und die offene Krise des imperialistischen Weltsystems" in einer von uns nicht kontrollierten Version. Vielen Dank an das Instytut Karola Marksa Polen.

1. Wojna na Ukrainie i poważne niebezpieczeństwo trzeciej wojny światowej

Wraz ze zmasowaną inwazją wojsk rosyjskich na terytorium Ukrainy tlący się od kilku lat konflikt pomiędzy NATO a Rosją przerodził się 24 lutego 2022 roku w otwartą wojnę w środku Europy.

Tego samego dnia niemiecka minister spraw zagranicznych Annalena Baerbock/ Zieloni («Die Grünen») demagogicznie ogłosiła, że przyczyną wojny są «urojenia» prezydenta Rosji Władimira Putina, które są one nie do zaakceptowania przez «światową wspólnotę».[1] 27 lutego 2022 roku kanclerz Niemiec Olaf Scholz określił jako przyczynę wojny „jeden powód: represyjny reżim (Putina) stawia pod znakiem zapytania wolność Ukrainek i Ukraińców.”[2] Putin z kolei demagogicznie uzasadniał swoją inwazję, wysuwając jako cel wojny „demilitaryzację i denazyfikację Ukrainy.”[3].

Żadne z tych wyjaśnień i prób usprawiedliwienia nie trafia jednak w sedno sprawy: jest to nie dająca się usprawiedliwić przez żadną stronę wojna między nowo-imperialistyczną Rosją a kapitalistyczną Ukrainą. Podburzona i silnie uzbrojona przez NATO z USA na czele, Ukraina działa jako pełnomocnik tego imperialistycznego sojuszu wojskowego. W celu realizacji własnych ambicji o potędze dąży do wejścia do UE i NATO. Prawdziwa społeczna przyczyna tej wojny leży „w nierównomiernym rozwoju gospodarczym i politycznym państw imperialistycznych, które dążą do ponownego podziału stref wpływów.”[4] Wojna, według klasyka nauk wojskowych Carla von Clausewitza, jest „kontynuacją polityki innymi środkami.”[5] Dlatego należy zbadać „całość danych o podstawach życia gospodarczego wszystkich wojujących mocarstw i całego świata”[6], które poprzedzały wojnę w Ukrainie.

1.1 Walka o ponowny podział świata

Upadek socjal-imperialistycznego supermocarstwa Związku Radzieckiego i Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG) w latach 1990/1991 doprowadził do ujednolicenia rynku światowego. Pociągało to za sobą reorganizację międzynarodowej produkcji kapitalistycznej. Ten proces reorganizacji gospodarczej i politycznej świata doprowadził do odwrócenia całego dotychczasowego imperialistycznego systemu światowego.[7] Wszystkie kraje imperialistyczne i wiodące na świecie monopole międzynarodowe podjęły zażartą rywalizację o dominację na nowo powstałym rynku światowym.

W międzyczasie w Chinach i w niektórych bogato zaludnionych państwach dawniej zależnych od neokolonializmu wykształciły się rodzime monopole i państwowe struktury monopolistyczne. Doprowadziły one do powstania szeregu państw nowo-imperialistycznych. Już w 2017 roku istniało co najmniej 14 państw nowo-imperialistycznych, w których mieszkała ponad połowa ludności świata.[8] Coraz częściej rywalizowały one o rynki i strefy wpływów z USA, Japonią i państwami Unii Europejskiej. Niektóre z tych państw zbudowały regionalną dominację imperialistyczną. Należą do nich Indie, Turcja, Rosja, RPA, Arabia Saudyjska i Brazylia. Realizują one wizje własnej imperialistycznej dominacji, rozwijają gwałtownie rosnący aparat militarny władzy i tworzą ideologiczno-polityczne ośrodki władzy na całym świecie, których celem jest manipulowanie opinią publiczną. Towarzyszył temu niebezpieczny rozwój prawicowości wszystkich państw imperialistycznych, którego chwilową kulminacją była prezydentura w USA faszysty Donalda Trumpa w latach 2017-2021.

W ślad za internacjonalizacją produkcji i handlu nastąpiła internacjonalizacja walki klasowej i ruchów społecznych. Powstał rozrastający się międzynarodowy proletariat przemysłowy, liczący w międzyczasie około 746 milionów[9] kobiet i mężczyzn pracujących w przemyśle. Odtąd proletariat ten stał na czele ważnych strajków i walk klasowych na całym świecie. W poszczególnych krajach pojawiły się także waleczne ruchy kobiece, młodzieżowe i ekologiczne oraz rozwinęła się walka o demokratyczne prawa i wolności.

Po 2020 roku doszło do drastycznego nasilenia rywalizacji między-imperialistycznej. Odbyło się to zwłaszcza pod wpływem globalnego kryzysu gospodarczego i finansowego, który rozpoczął się w 2018 roku w współzależności z katastrofą pandemii COVID-19. Pod kątem gospodarczym i politycznym, jedyne dotychczasowe supermocarstwo, USA, zostało pozostawione wyraźnie w tyle. Z kolei Chiny urosły na supermocarstwo gospodarcze i zastąpiły USA na pierwszym miejscu. Chiny dążą do uzyskania tej roli również w sferze politycznej i wojskowej. Taki jest cel mamuciego projektu pod nazwą «Nowy Jedwabny Szlak», który jest realizowany przez Chiny od 2013 roku. Rywalizacja między USA i Chinami obecnie dominuje nad innymi sprzecznościami między-imperialistycznymi, które jednocześnie rozwijają się wielobiegunowo[10]. Także Imperialistyczny blok UE pozycjonuje się coraz bardziej w konkurencji z USA, ale także z Chinami. W Europie UE i Rosja walczą o polityczną dominację.

Rosja opiera swój szczególny charakter nowego mocarstwa imperialistycznego z jednej strony na swoim ogromnym bogactwie, zwłaszcza w surowce kopalne. Z drugiej strony jako jedna z dwóch największych potęg nuklearnych na świecie zachowuje swoją siłę militarną pozostałą z czasów socjal-imperialistycznego Związku Radzieckiego. Od 2008 roku stale ją rozbudowuje. Z kolei Rosja pozostaje słaba gospodarczo. Jej produkcja przemysłowa w 2020 roku była mniejsza niż połowa produkcji Niemiec. Rosyjscy imperialiści zdają sobie sprawę, że ich marzenie o wielkim rosyjskim mocarstwie może się spełnić tylko poprzez wchłonięcie potencjału byłych republik radzieckich. Jeszcze w 1997 roku były doradca USA ds. bezpieczeństwa Brzeziński pisał na ten temat: „Bez Ukrainy Rosja nie jest już imperium euroazjatyckim.”[11].

Najpóźniej od tego czasu Ukraina jest centralnym punktem między-imperialistycznej walki o władzę. Zarówno USA i UE, jak i Rosja koncentrują strategiczne rozszerzenie swoich europejskich stref wpływów na Ukrainie.

1.2 Imperialistyczna polityka Rosji

W 2014 roku państwa zachodnie wspierały obalenie prorosyjskiego rządu Janukowycza, a pod rządami prozachodniego premiera Jaceniuka Ukraina została związana z UE. Doprowadziło to do utworzenia w 2016 roku strefy wolnego handlu UE-Ukraina.[12] Prywatyzacja setek państwowych przedsiębiorstw, zwłaszcza w górnictwie i rolnictwie, coraz bardziej włączyła Ukrainę w strefę wpływów imperializmu USA i UE. Jednocześnie, wykorzystując jako pretekst ucisk rosyjskiej części społeczeństwa w Ukrainie, Rosja wywołała wojnę, której celem była aneksja bogatej w surowce części Donbasu na wschodzie Ukrainy.

W fundamentalnym przeciwieństwie do socjalistycznego Związku Radzieckiego, rosyjski imperializm systematycznie ingeruje w wewnętrzne sprawy innych państw: w 2008 roku rosyjskie wojska najechały Gruzję, której rząd był zorientowany na Zachód. Od tego czasu Rosja okupuje część tego kraju. W 2014 roku Rosja po inwazji militarnej zaanektowała Krym i obecnie jest w stanie stamtąd kontrolować całe Morze Czarne. W 2015 roku pospieszyła na pomoc oblężonemu reżimowi Assada w Syrii, nie tylko ratując jego władzę za pomocą niehumanitarnych ataków lotniczych, ale także rozszerzając własne strategiczne wpływy na Bliskim Wschodzie. Rosja utrzymuje tzw. umowy o bezpieczeństwie lub współpracuje w inny sposób z około 40 z 54 państw afrykańskich[13].

Sukcesy Rosji doprowadziły do strategicznego osłabienia imperializmu USA i innych mocarstw skupionych w NATO. Odbyło się to także z powodu wojny w Iraku rozpoczętej przez USA w 2003 roku, które nigdy nie było w stanie osiągnąć swoich celów, oraz z powodu nieudanej kampanii NATO w Afganistanie w latach 2001-2021. W 2015 roku Rosja wraz z Białorusią, Kazachstanem, Kirgistanem i Armenią utworzyła pod swoim przewodnictwem Euroazjatycką Unię Gospodarczą. Fakt, że Ukraina odmówiła przystąpienia do tego sojuszu był gorzką porażką dla wielkomocarstwowych ambicji rosyjskiego imperializmu.

1.3 Rywalizacja imperialistycznych potęg Chin i USA

Równocześnie z wojną w Ukrainie toczy się zacięta walka między USA a Chinami o supremację w regionie Indo-Pacyfiku. Amerykański magazyn «Foreign Policy» pisze 18 lutego 2022 roku, na krótko przed rozpoczęciem imperialistycznej agresji Rosji: „Waszyngton musi przygotować się do wojny zarówno przeciwko Rosji, jak i Chinom.”[14].

W przemówieniu z marca 2022 roku prezydent USA Joe Biden stwierdził, że wojna na Ukrainie wpisuje się w „wielką walkę (...) między demokracją a autokracją, między wolnością a uciskiem, między porządkiem opartym na zasadach a tym zdominowanym przez brutalną siłę.”[15].

Tymczasem wychwalany przez Bidena „porządek oparty na zasadach” to nic innego jak dyktatura jedynowładczego międzynarodowego kapitału finansowego kierowanego przez USA we współpracy z zachodnimi sojusznikami.

Chiński wiceminister spraw zagranicznych Le Yucheng nawiązał do wojny na Ukrainie, gdy w marcu 2022 roku ostrzegał:

„Strategia Indo-Pacyfiku [USA] ... jest równie niebezpieczna jak strategia NATO ekspansji na wschód w Europie. Jeśli pozwoli się jej kontynuować bez kontroli, przyniesie niewyobrażalne konsekwencje i ostatecznie zepchnie Azję i Pacyfik nad krawędź przepaści.”[16]

Tymczasem aby zabezpieczyć swoje dążenie do światowej potęgi Chiny zbudowały największą pod względem liczebności armię na świecie. Sojusz wojskowy «Szanghajska Organizacja Współpracy» pod przewodnictwem potęg nuklearnych Chin i Rosji skierowany jest przede wszystkim przeciwko wpływom NATO.

1.4 Zagrożenie dla Rosji ze strony NATO

Od 1990 roku USA i NATO - mimo wyraźnych obietnic, że będzie inaczej - nieustannie posuwały się naprzód w swojej ekspansji na wschód. W rezultacie wojska NATO w wielu miejscach zbliżyły się do granicy Rosji, a rakiety krótkiego zasięgu bezpośrednio stanowią zagrożenie dla rosyjskiego terytorium. Po uzyskaniu członkostwa w NATO przez kraje bałtyckie, a także Polskę, Czechy, Słowację, Węgry, Rumunię i Bułgarię, Słowenię, Albanię i Chorwację, Czarnogórę i Macedonię Północną, USA próbowały włączyć do NATO także Ukrainę. Początkowo nie udało się to ze względu na opór UE, zwłaszcza Niemiec i Francji, które nie chciały narażać na szwank swoich stosunków gospodarczych i politycznych z Rosją.

Sekretarz generalny NATO Jens Stoltenberg pochwalił się na Światowym Forum Ekonomicznym 2022 w Davos środkami NATO na wypadek wojny o Ukrainę:

„My (...) mamy teraz ponad 40 tys. żołnierzy pod bezpośrednim dowództwem NATO, wspieranych przez znaczące siły w powietrzu i na morzu. Rozmieściliśmy grupy bojowe od Bałtyku po Morze Czarne, a setki tysięcy żołnierzy są w stanie wysokiej gotowości. (...) Zwiększyliśmy ćwiczenia (...) i po raz pierwszy amerykańska jednostka amfibijna znalazła się również pod dowództwem NATO.”[17].

1.5 Reakcyjny charakter społeczeństwa ukraińskiego

Ukraina posiada obecnie zasadnicze przesłanki do przekształcenia się w kraj nowo-imperialistyczny. Jest to drugi co do wielkości kraj w Europie, posiadający bogate zasoby mineralne, duże obszary żyznej czarnej ziemi, dobrze wykształconą klasę robotniczą oraz monopole skupione częściowo w rękach państwa, a częściowo w rękach oligarchów[18]. Ukraina stała się poważnym konkurentem bezpośrednio na granicy rosyjskiego imperializmu.

Zwłaszcza USA masowo dozbrajało i szkoliło militarnie Ukrainę po aneksji Krymu przez Rosję. Wojska ukraińskie uczestniczyły we wspólnych ćwiczeniach NATO. Wydatki Ukrainy na zbrojenia wzrosły w latach 2012-2021 o 142 proc.[19] Na początku 2019 roku ukraiński parlament wpisał do konstytucji cel przystąpienia do NATO i UE. W sierpniu 2021 roku ukraiński prezydent Wołodymyr Zełenski w szowinistycznym uniesieniu oświadczył, że od tej chwili trwa „odliczanie do odzyskania” Krymu[20].

W kwietniu 2022 r. przewodnicząca Komisji UE Ursula von der Leyen/CDU na oczach zgromadzonej prasy światowej okrzyknęła ukraińskiego prezydenta Zełenskiego bohaterem w walce o wolność i demokrację:

„Stoimy z wami, gdy marzycie o Europie ... Moje dzisiejsze przesłanie jest takie, że Ukraina należy do rodziny europejskiej”[21].

Podczas gdy pod powierzchnią europejskiej rodzinnej sielanki rządzą niesnaski, w Ukrainie naprawdę nie ma zasadniczej różnicy w stosunku do oligarchicznych realiów występujących w Rosji. Jeszcze w 2020 roku burżuazyjny «Ranking Demokracji» («Demokratie-Ranking») Uniwersytetu w Würzburgu sklasyfikował Ukrainę jako «reżim hybrydowy» pomiędzy «demokracją» a «autokracją», plasując ją nawet za «deficytowymi demokracjami»[22].

Najbogatszy człowiek Ukrainy, Rinat Achmetow, dysponuje na przykład prywatnym majątkiem w wysokości 7,6 mld dolarów. Jako długoletni przyjaciel Putina, obecnie popiera NATO i UE, aby uratować swoje imperium, które obejmuje „huty stali i rur, kopalnie węgla, elektrownie cieplne, elektrownie wiatrowe, firmy telekomunikacyjne, firmę żeglugową, banki, firmy ubezpieczeniowe, stacje telewizyjne, gazety, domy towarowe, centra logistyczne, gospodarstwa rolne i Szachtar, klub jego serca”. [23] Inni «magnaci» to „armator Andri Stawnizer czy agroprzedsiębiorca Wadim Nesterenko.”[24] W zachodnich relacjach oligarchowie ci są niemal niewidoczni za świetlaną postacią Zełeńskiego. 23 lutego 2022 roku, na dzień przed inwazją Rosji, 50 najbogatszych monopolistów Ukrainy i Zełeński ślubowali sobie „zrobić wszystko, aby wzmocnić jedność narodową i zapobiec okupacji kraju.”[25].

Perspektywy dla «wyzwolonego» narodu Ukrainy zintegrowanego z NATO i UE nie są zapewne takie rajskie. Świadczy o tym rzeczywistość innych krajów, które już z tego wyzwolenia «korzystały»: Zbombardowane miasta w Serbii po wojnie NATO w 1999 roku, neokolonialne podporządkowanie i włączenie dużej części Bałkanów do imperializmu UE, stworzenie prostej drogi dla rządów Talibów w Afganistanie; bieda, chaos i korupcja w znajdującym się pod protekcją [26] UE Kosowie[27], promowanie monopoli, oligarchów i prawicowych rządów jako ich zarządców w Polsce czy na Węgrzech, szalejąca bieda i wyprzedaż majątku publicznego poprzez dyktowane przez UE programy kryzysowe w Grecji. Przyjęcie Ukrainy do NATO i UE nie byłoby aktem filantropii, ale jest tak cenne dla zachodnich imperialistów, ponieważ oznaczałoby znaczne osłabienie rosyjskiego imperializmu i nadałoby większą wagę ich własnym sojuszom.

2. Polityka zagraniczna państw imperialistycznych w przygotowaniu III wojny światowej

Zasadniczą metodą reorganizacji międzynarodowej produkcji kapitalistycznej było uregulowanie konkurencji polityką współpracy i koordynacji na zasadzie obopólnego przenikania się gospodarczego. W ten sposób międzynarodowe monopole i państwa imperialistyczne dążyły do osiągnięcia dominacji gospodarczej lub politycznej. Zamaskowali to frazą «zmiana poprzez handel». W 1994 roku NATO oraz 23 państwa europejskie i azjatyckie, w tym Rosja i inne państwa nie będące członkami NATO, zainicjowały «Partnerstwo dla Pokoju». NATO ogłosiło dobrą nowinę na szczycie w Brukseli 10 stycznia 1994 roku:

„Partnerstwo to jest uzasadnione jako wyraz wspólnego przekonania, że stabilność i bezpieczeństwo w obszarze euroatlantyckim można osiągnąć jedynie poprzez współpracę i wspólne działania.”[28]

W 2009 roku Federalna Agencja ds Edukacji Obywatelskiej (Bundeszentrale für Politische Bildung) otwarcie ujawniła, że zarówno to partnerstwo, jak i Stała Wspólna Rada NATO-Rosja z 1997 roku[29] miały na celu jedynie uspokojenie, nigdy zaś rzeczywiste ustępstwa:

„Porzucenie rozszerzenia NATO nie wchodziło dla nich w rachubę; uzupełnili je o nową formę współpracy konsultacyjnej z Rosją w siedzibie NATO w Brukseli.”[30]

Książka «Götterdämmerung über der 'neue Weltordnung'» z 2003 roku trafnie stwierdza:

„Rzeczywisty rozwój obala wszelkie wyobrażenia, że przenikanie ekonomiczne jako główna metoda imperializmu uczyni wojny niepotrzebnymi i że może istnieć pokojowy imperializm”[31].

Nawet inicjatywy dyplomatyczne podejmowane w okresie poprzedzającym rosyjską inwazję w Ukrainie, ani po stronie NATO, ani po stronie Rosji, nie były prowadzone z poważną chęcią znalezienia rozwiązań kompromisowych. Oczywiście zmiana układu sił osiągnęła punkt, w którym sprzeczne interesy imperialistyczne mogły być rozstrzygnięte jedynie w drodze wojny. Oznacza to jakościowy skok od imperialistycznej polityki pokojowej do imperialistycznej polityki wojennej. W czasie I wojny światowej Lenin wskazał na następujący związek oparty na zasadzie:

„W ustroju kapitalistycznym niemożliwe jest równomierne tempo rozwoju ekonomicznego poszczególnych działów gospodarki i poszczególnych państw. W ustroju kapitalistycznym nie ma innych sposobów przywrócenia, co pewien czas, zakłócanej równowagi jak kryzysy w przemyśle, wojny w polityce.” [32]

Eskalacja wojny ukraińskiej związana była ze zwrotem w kierunku otwarcie agresywnej polityki zagranicznej i militarnej niemal wszystkich państw imperialistycznych w ramach przygotowań do III wojny światowej.

Wszystkie państwa członkowskie NATO po rozpoczęciu wojny masowo się dozbroiły, drastycznie zwiększyły wydatki na wojsko i wysłały dodatkowe kontyngenty wojsk do Europy Wschodniej. W ciągu kilku miesięcy, do 10 maja 2022 roku, przede wszystkim państwa NATO przyznały Ukrainie co najmniej 34 mld euro na broń i pomoc wojskową. Na finansowe i «humanitarne» wsparcie działań wojennych Ukrainy z USA, Wielkiej Brytanii, UE, ONZ i Banku Światowego popłynęły co najmniej kolejne 33 mld euro.[33] Manipulowanie opinią publiczną przybrało charakter wojny psychologicznej, a niejednokrotnie przeradzało się w otwarte podżeganie do wojny.

NATO ponownie prowokowało Rosję swoim «północnym rozszerzeniem», kiedy Finlandia i Szwecja porzuciły trwającą od dziesięcioleci politykę neutralności wojskowej i niezaangażowania i wystąpiły o przyjęcie do NATO. Wydłużyło to bezpośrednią konfrontację między NATO a Rosją o 1300 kilometrów granicznych. Inne państwa imperialistyczne spoza NATO również dostosowały swoją politykę zagraniczną do nowej sytuacji zgodnie ze swoimi interesami. Ponad 40 państw[34] zebrało się na spotkaniu 26 kwietnia 2022 roku w amerykańskiej bazie wojskowej w Ramstein/Niemcy, aby poprzeć strategię wojskową NATO. Powstał nowy antyrosyjski sojusz wojskowy z głównym trzonem NATO pod kierownictwem imperializmu USA; uzgodniono comiesięczne spotkania w tej formie.

Nowo-imperialistyczne Indie odrzucają sankcje wobec Rosji, wahają się między współpracą z Rosją a krajami NATO. Shinzo Abe, były premier Japonii, wprowadził do debaty publicznej «nuclear sharing» (dzielenie się energią jądrową), podważając występujące dotychczas tabu w japońskiej polityce. Nowo-imperialistyczna Turcja, będąca członkiem NATO i utrzymująca bliskie stosunki zarówno z Rosją, jak i Ukrainą, próbuje realizować się w roli mediatora między walczącymi stronami.

2.1 «Punkt zwrotny» niemieckiego imperializmu

Decyzjami z 26/27 lutego 2022 roku również rząd niemiecki dokonał zwrotu w kierunku otwarcie agresywnej, imperialistycznej polityki zagranicznej. Zapomniano o umowie koalicyjnej nowego, zaledwie kilkumiesięcznego rządu SPD/Zieloni/FDP, który pompatycznie ślubował «ofensywę polityki rozbrojeniowej» i «restrykcyjną politykę eksportu broni»[35]. W trakcie realizacji «przełomu», jak kanclerz Scholz określił zmianę kursu, w koalicji rządzącej, w partiach rządzących i pomiędzy poszczególnymi partiami w Bundestagu pojawiły się jednak gwałtowne sprzeczności. Sprzeczność z rządem rosła także wśród monopoli rządzących i wśród mas. To one, a także duże uzależnienie Niemiec od paliw kopalnych oraz od globalnego eksportu kapitału i towarów, doprowadziły początkowo do opóźnień w dostawach broni na Ukrainę i do opóźnień w sankcjach wobec Rosji.

Po tym jak rosyjski imperializm nie osiągnął swojego celu, jakim było szybkie «uderzenie dekapitacyjne» i za pomocą «specjalnej operacji wojskowej» zainstalowanie prorosyjskiego rządu w Kijowie, skoncentrował swoje wojska na szybkiej aneksji wschodniej i południowej Ukrainy. Otworzyło to drugą fazę wojny.

Te części Ukrainy charakteryzują się szczególną koncentracją produkcji stali, złóż węgla, niezagospodarowanych złóż gazu do frackingu, elektrowni atomowych, monopolistycznego agrobiznesu na dużą skalę i dobrze wykształconej siły roboczej. Wraz ze zdobyciem strategicznie ważnych miast portowych, takich jak Mariupol i Odessa, Rosja dąży do uzyskania lądowego połączenia z anektowanym Półwyspem Krymskim. Zablokowanie dostępu do Morza Azowskiego i Morza Czarnego ma w dłuższej perspektywie osłabić gospodarkę eksportową Ukrainy.

2.2 Zmienione cele NATO w wojnie na Ukrainie

Skuteczny opór wojsk ukraińskich wobec zajęcia Kijowa przez rosyjskich agresorów zmienił strategiczny cel NATO w jego wsparciu dla Ukrainy. Pod naciskiem imperializmu USA: z początkowego „wstrzymania działań wojennych” na „zwycięstwo nad rosyjskimi najeźdźcami”. Na pośpiesznie zorganizowanym spotkaniu sekretarza stanu USA Antony'ego Blinkena z Wołodymyrem Zełeńskim w Kijowie 24 kwietnia 2022 roku sekretarz obrony USA Lloyd Austin ogłosił:

„Oni mogą zwyciężyć, jeśli będą mieć odpowiedni sprzęt i odpowiednie wsparcie ... Chcemy, aby Rosja została osłabiona do tego stopnia, że nie będzie już zdolna do czegoś takiego jak inwazja na Ukrainę.”[36].

Oczywiście masy na świecie słusznie życzą sobie, aby coś takiego jak inwazja wojsk rosyjskich na Ukrainę nigdy się nie powtórzyła. Ale to, co teraz stało się oczywiste, to prawdziwy cel NATO, opakowany tylko w humanitarne słowa: strategiczne osłabienie nowo-imperialistycznej Rosji, a tym samym także «Szanghajskiej Organizacji Współpracy» z Chinami. Cele te nie są jednak możliwe bez masowego dozbrojenia armii ukraińskiej poprzez dostawy ciężkiej broni z NATO, szkolenia armii ukraińskiej w krajach NATO i ostatecznie bez jej bezpośredniej interwencji. Inwazja Rosji na Ukrainę dostarczyła imperializmowi USA pożądanej konstelacji do narzucenia własnej strategii i przycięcia imperialistów z UE do swojego agresywnego kursu wojennego.

Decydujące siły niemieckiego kapitału monopolistycznego porzuciły swoją pierwotną strategię - ograniczenia i jak najszybszego zakończenia wojny - i zdecydowały się poprzeć zintensyfikowany kurs wojenny USA i NATO. 28 kwietnia 2022 roku niemiecki Bundestag w „bardzo dużej koalicji” podjął decyzję o dostarczeniu Ukrainie ciężkiej broni.[37] Udział Niemiec w wojnie ukraińskiej nabrał więc nowej jakości.

W odpowiedzi na dostarczenie przez NATO ciężkiej broni na Ukrainę, Rosja niezwłocznie ogłosiła, że staną się one celami ataku rosyjskiej armii.[38]

Rosja grozi użyciem taktycznej broni jądrowej. Jej wykorzystywanie było już świadomie uwzględnione w rosyjskiej koncepcji bezpieczeństwa narodowego z 2000 roku, która zakładała „umocnienie pozycji Rosji jako wielkiego mocarstwa”.[39] Sekretarz generalny NATO Jens Stoltenberg przygotował unieważnienie Aktu Założycielskiego NATO-Rosja, w którym NATO zobowiązywało się m.in. do niestacjonowania broni jądrowej w Europie Wschodniej.

Było obłudnym kłamstwem, gdy NATO i rząd niemiecki potwierdzały do maja 2022 roku, że w żadnym wypadku nie chcą stać się stroną biorącą udział w wojnie. W przeciwieństwie do tego sprawozdanie ekspertów służb naukowych niemieckiego Bundestagu już 16 marca 2022 roku podkreśliło w niezbyt jasnym języku prawniczym, że funkcja szkoleniowa związana z dostawami broni może być zgodnie z prawem międzynarodowym oceniana jako przystąpienie do wojny, ponieważ

„gdyby (...) chodziło również o instruktaż strony konfliktu lub szkolenie w zakresie takiej broni, można by mówić o wyjściu z bezpiecznego obszaru braku działań wojennych”[40].

Szkolenie 18 ukraińskich załóg z broni ofensywnej typu haubica 2000 zostało oficjalnie rozpoczęte przez Bundeswehrę w Idar-Oberstein/Niemcy 11 maja 2022 roku.[41] NATO już teraz obwinia Rosję o możliwą eskalację i przejście do nuklearnej wojny światowej, ale zmiana strategii rozszerzonego sojuszu NATO chcąc nie chcąc przygotowuje rozszerzenie wojny w trzecią wojnę światową. Uczestnicy takiego konfliktu nie mogą już kontrolować jego pędu; muszą liczyć się ze wszystkimi opcjami - aż do niszczycielskiej wymiany ciosów z użyciem broni jądrowej, biologicznej i chemicznej włącznie.

3. Wzajemne oddziaływanie pomiędzy faszyzmem a wojną

Wojna imperialistyczna i faszyzm są jak bliźniaki syjamskie. Willi Dickhut napisał o tym w ten sposób:

„Faszyzm jest nie tylko formą rządów najczarniejszej reakcji, najgorszego ucisku wewnątrz kraju wobec własnego narodu, ale oznacza także zbrodniczą agresję na zewnątrz, wobec innych narodów. Faszyzm oznacza wojnę!”[42].

Po rozpoczęciu wojny burżuazyjny stan wojenny legalizuje zabójstwa, zniszczenia lub spustoszenia przeciwko przeciwnikowi militarnemu. Z reguły jest to jednocześnie związane z wprowadzeniem stanu wyjątkowego w kraju.

W interesie rosyjskiego kapitału finansowego prezydent Rosji Putin już wcześniej budował swoją pozycję władzy przez lata za pomocą faszystowskich metod. Wyeliminował opozycję krytyczną wobec rządu, zlikwidował wolność prasy, a krytyczne media poddał kontroli państwa. Prawdziwi marksiści-leniniści są prześladowani, a ich działalność wiąże się z ogromnymi trudnościami.

Władimir Putin utrzymuje wszechstronną i bliską współpracę z faszyzującymi i faszystowskimi osobami i organizacjami w Europie, takimi jak Złoty Świt w Grecji, AfD w Niemczech, Rassemblement National we Francji czy Fidesz na Węgrzech. Powiązane z Rosją «fabryki trolli» rozprzestrzeniają w «mediach społecznościowych» na wielką skalę reakcyjne teorie spiskowe, podsycają rasistowską nienawiść do uchodźców i sieję szowinistyczną propagandę.

Wraz z bezpośrednimi działaniami wojennymi rozwój reakcjonizmu w Rosji dokonał jakościowego skoku. Trafnie pisze o tym organizacja ICOR[43] Platforma Marksistowsko-Leninowska (MLP) Rosji:

„W Rosji ustanowiono faszystowską dyktaturę”[44].

Przy większości dwóch trzecich dla putinowskiej partii Jedna Rosja i bezkrytycznym poparciu imperialistycznego kursu wojennego przez wszystkie partie reprezentowane w Dumie[45], Putin może rządzić bez ograniczeń nawet bez formalnego ogłoszenia stanu wojennego. W efekcie uniemożliwiono pracę niemal wszystkich krytycznych mediów. Internet i «sieci społecznościowe» istnieją tylko dla potrzeb prorządowej propagandy. Organ cenzury Roskomnadzor zakazał określania inwazji na Ukrainę jako „wojny”. Od 4 marca 2022 roku „dyskredytowanie Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej” i rozpowszechnianie „fałszywych informacji” o rosyjskich siłach zbrojnych podlega najsurowszym karom. Osobom popełniającym ponownie wykroczenia grozi do 15 lat więzienia. Już w pierwszych dziesięciu dniach wojny na Ukrainie aresztowano i wydano surowe wyroki co najmniej na 13 tysięcy przeciwników wojny, w tym wielu marksistów-leninistów, którzy brali udział w śmiałych protestach.

3.1 Antykomunizm w wojnie w Ukrainie

W celu pozyskania masowego poparcia wśród narodu rosyjskiego, Putin bagatelizuje rosyjską agresję militarną i demagogicznie sprowadza ją do antyfaszystowsko motywowanej «specjalnej operacji wojskowej».

Rosyjska Komunistyczna Partia Robotnicza (RKRP), członek neorewizjonistycznego SolidNet, demaskuje to obłudne uzasadnienie:

„Z klasowego punktu widzenia rosyjscy przywódcy, podobnie jak przywódcy USA i UE, nie dbają o interesy ludzi pracy ani w Donbasie, ani w Rosji i na Ukrainie. Nie mamy wątpliwości, że prawdziwe cele państwa rosyjskiego w tej wojnie są całkowicie imperialistyczne ...”[46].

Natomiast rewizjoniści z Niemieckiej Partii Komunistycznej (DKP) jeszcze w 2017 roku zaświadczali, że Rosja „działa ... obiektywnie rzecz biorąc antyimperialistycznie”.[47] Po wybuchu wojny fantazjowali o rzekomo usprawiedliwionym „zapobieganiu nieuchronnemu atakowi”.[48]

Nawet fakt, że sam Putin w celu legitymizacji swojej napaści na centralnym miejscu stawia otwarty antykomunizm, nie jest w stanie zachwiać DKP w tym absurdalnym poglądzie. Trzy dni przed imperialistyczną inwazją na Ukrainę Władimir Putin wydał deklarację, w której zaatakował socjalistyczną politykę narodowościową bolszewików, czyli politykę Lenina[49] i Stalina[50]. Zgodnie z nią czytamy:

„dzisiejsza Ukraina (...) w pełni i bez żadnych ograniczeń (...) została stworzona przez bolszewicką, komunistyczną Rosję. (...) Lenin i jego towarzysze” działali „wyjątkowo bezwzględnie przeciwko Rosji”. Odpowiedzialność widział w „ideach konfederacyjnej struktury państwowej i haśle prawa narodów do samostanowienia aż secesji”, na których opierała się „sowiecka państwowość”[51].

I w rzeczywistości: socjalistyczna polityka narodowościowa za czasów Lenina i Stalina oraz imperialistyczna rosyjska wojna napastnicza są tak różne jak ogień i woda. Dobrowolne zjednoczenie narodów socjalistycznych w ZSRR, wspieranie ich języków i kultur oraz internacjonalistyczne współżycie wszystkich republik radzieckich i grup etnicznych wchodzących w jego skład było ich żywym motywem przewodnim. Wielka Wojna Ojczyźniana i zwycięstwo nad hitlerowskim faszyzmem było udziałem wszystkich radzieckich narodowości.

Jakże głupie są antykomunistyczne piśmidła w Niemczech, które ciągle powtarzają, że Putin wpisuje się w tradycję Stalina. Tak o Putinie twierdzi kapitalistyczna gazeta Handelsblatt:

„To taki Stalin, który cierpiał na paranoję i zgodnie z własnym upodobaniem masakrował swoich ludzi”[52].

Raczej burżuazyjni opiniotwórcy cierpią na paranoję. Boją się atrakcyjności socjalizmu i osiągnięć stalinowskiego przywództwa, które zostały wprowadzone do publicznej dyskusji przez ataki Putina! Przecież to właśnie naczelne dowództwo pod wodzą Stalina doprowadziło do udanego wyzwolenia Ukrainy spod hitlerowskiego faszyzmu. Armia Czerwona, wraz z bohaterskimi partyzantami, pokonała niemiecki Wehrmacht. W imieniu niemieckiego kapitału finansowego Wehrmacht wymordował na Ukrainie cztery miliony ludzi, dziesięć milionów uczynił bezdomnymi, zniszczył 16 150 zakładów przemysłowych i 400 kopalń, zrównał z ziemią 714 miast i 28 880 wsi. Górnicy, którzy odmówili kolaboracji [53] z hitlerowskim faszyzmem, byli wrzucani żywcem do szybów.[54]

Natomiast z faszyzmem kolaborowały ukraińskie organizacje faszystowskie, takie jak ta kierowana przez Stepana Banderę. To skandal, że ambasador Ukrainy w Niemczech, przyjaciel faszystów Andrij Melnyk, może nadal bezkarnie czcić go jako «bohatera»[55]. Bandera był zagorzałym antysemitą i w czasie II wojny światowej, razem z faszystami hitlerowskimi, był współodpowiedzialny za deportację i wymordowanie 800.000 Żydów na Ukrainie.[56] Ze strony świętobliwych bojowników przeciwko antysemityzmowi w niemieckich partiach burżuazyjnych nie słychać ani słowa protestu, gdy Melnyk szerzy swoje prowokacyjne podżeganie do wojny!

Liberalne postępowanie z faszystami na Ukrainie i ich częściowo systematyczne wspieranie, skończywszy na włączeniu faszystowskiej Brygady Azowskiej do armii ukraińskiej, służy Putinowi jako jedna z linii usprawiedliwiających jego inwazję na Ukrainę. Mieszając prawdy, półprawdy i kłamstwa, demagogicznie nawiązuje on do uzasadnionej dumy mas rosyjskich i ukraińskich ze zwycięstwa socjalistycznego Związku Radzieckiego nad hitlerowskim faszyzmem. W ten sposób odwraca on uwagę od prawdziwych motywów wojny napastniczej: aktualnej walki rosyjskiego nowego imperializmu o dominację w Europie.

3.2 Ukraina - na wskroś reakcyjne państwo kapitalistyczne

To kpina, gdy kanclerz Olaf Scholz/SPD twierdzi: wojna Rosji przeciwko Ukrainie „jest skierowana przeciwko wszystkiemu, co reprezentuje demokrację”.[57] W rzeczywistości, pod rządami oligarchów, a także pod rządami Wołodymyra Zełenskiego, wszystko, co stanowi demokrację burżuazyjną, zostało już w poprzednich latach na Ukrainie stłumione. W 2015 roku zostały zakazane symbole komunistyczne. Po objęciu władzy przez rząd Zełenskiego doszło do tłumienia walk robotniczych. Przez lata UE odrzucała wniosek Ukrainy o członkostwo, ponieważ nie spełniała ona zasadniczych kryteriów przyjęcia, takich jak „stabilna demokracja oparta na rządach prawa, (...) ale także (...) sprawna i konkurencyjna gospodarka rynkowa”.[58] Jeszcze we wrześniu 2021 roku, a więc długo po wyborze Zełenskiego na prezydenta w 2019 roku, Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) poświadczył, że w Ukrainie „korupcja na dużą skalę (jest) centralnym problem”.[59] Organizacja pomocowa Humedica już 2021 roku oświadczyła na temat sytuacji społecznej na Ukrainie:

„Miesięczny dochód na poziomie około 350 euro i koszty utrzymania na poziomie zachodnioeuropejskim - dziś ponad 45 proc. społeczeństwa uważane jest za ubogie. (...) Każdego na Ukrainie, kto jest uzależniony od pomocy medycznej lub rodzi chore lub niepełnosprawne dziecko, często czeka ruina finansowa.”[60].

Dla porównania, w 2021 roku siedmiu najbogatszych mężczyzn w samym kraju dysponowało prywatnym majątkiem w wysokości 11,9 mld dolarów.[61] W styczniu 2022 roku na Ukrainie weszła w życie rasistowska ustawa językowa, która dyskryminuje język rosyjski w sferze publicznej - mimo że 40 procent mieszkańców Ukrainy posługuje się prywatnie językiem rosyjskim.

Wraz z rozpoczęciem wojny w Ukrainie wprowadzono stan wojenny i zawieszono wszelkie demokratyczne prawa i wolności. Główną metodą rządzenia stała się przemoc: praca przymusowa, wywłaszczenia, ograniczenie swobody poruszania się, całkowity zakaz zgromadzeń i strajków, zakazy partyjne, cenzura mediów, powszechny pobór do wojska, internowanie cudzoziemców czy zawieszenie wyborów.

Wszelka opozycja względem reżimu Zełenskiego jest obecnie prześladowana i eliminowana pod zarzutem „działalności prorosyjskiej”. Dekretem z 18 marca 2022 roku prezydent zakazał działalności jedenastu partii opozycyjnych, w tym Bloku Sił Lewicowych, Lewej Opozycji i Socjalistycznej Partii Ukrainy. Następnie 20 marca wprowadzono dekret o połączeniu wszystkich krajowych kanałów informacyjnych pod kontrolą rządu.

Organizacja ICOR Rada Koordynacyjna Ruchu Robotniczego Ukrainy (KSRD) informuje o atakach skierowanych szczególnie przeciwko klasie robotniczej:

„Jednocześnie podczas stanu wojennego władze Ukrainy zaostrzyły przepisy prawa pracy. ... znacznie łatwiejsze zwalnianie pracownic i pracowników, wydłużenie tygodnia pracy z 40 do 60 godzin oraz zniesienie świąt państwowych. (...) Wszystkie strajki są zakazane”[62].

Hipokryzją jest, kiedy doskonale wystylizowany w oliwkowozielonej koszulce i z trzydniowym zarostem Wołodymyr Zełenski, odgrywa w środkach masowego przekazu na skalę międzynarodową rolę dzielnego obrońcy wolności i demokracji.

Klasa robotnicza i szerokie masy na Ukrainie mają wszelkie prawo do tego, by z bronią w ręku stawiać opór imperialistycznej agresji Rosji. Jednakże ten rząd nie jest szczerym partnerem w walce o natychmiastowy pokój. W walce o wyzwolenie społeczne należy również odnieść zwycięstwo nad własnym rządem i obalić reakcyjny reżim Zełenskiego. Tej skomplikowanej dwu-frontowej wojnie mas ukraińskich należy się pełna solidarność internacjonalizmu proletariackiego.

3.3 Wojna forsuje rozwój prawicowości na całym świecie

24 maja 2022 roku w wyniku pośpiesznie wprowadzonej w parlamencie poprawki do ustawy zasadniczej premier Węgier Viktor Orbán po raz trzeci ogłosił stan wyjątkowy w swoim kraju[63]. Uzasadnił to tym, że „wojna w Ukrainie jest ‘stałym zagrożeniem dla Węgier’”.[64] Jego rząd nadzwyczajny dysponuje bogatym arsenałem środków reakcyjnych takich jak: zawieszenie ustaw lub zawieszenie ich stosowania[65], zakaz strajków, obniżenie o połowę podatku od działalności gospodarczej przedsiębiorstw, samoobsługa ze skarbu państwa[66], karanie niepochlebnej działalności sprawozdawczej karą do pięciu lat więzienia[67].

Ale nie tylko rządy, które są znane z reakcyjności, takie jak rząd Viktora Orbána, zaostrzają swój kurs. W Niemczech, jak i w większości krajów europejskich oraz w USA, następuje forsowanie prawicowego trendu rozwojowego społeczeństwa, wzrasta militaryzacja i faszyzacja państwa.

W Niemczech części przepisów dotyczących stanu wojennego wchodzą w użycie już w przypadku dotyczącym sojuszu[68] oraz całkowicie w tzw. przypadku obrony zgodnie z art. 115a ustawy zasadniczej. W przypadku „nieuchronnego” ataku zbrojnego Bundeswehra może zostać rozmieszczona w kraju i możliwe staje się stosowanie całego arsenału przepisów dotyczących sytuacji nadzwyczajnych. Oznacza to: zakaz zgromadzeń i strajków, masowe ograniczenie wolności słowa i mediów, konfiskatę mienia, nakazane przekształcenie produkcji lub pracę przymusową oraz natychmiastowe aresztowanie osoby, jeśli istnieją „istotne lub faktyczne przesłanki do podejrzeń, że popełnia ona, popiera lub powoduje czyny, które są karalne jako zdrada stanu, zagrożenie dla państwa, zdrada przeciwko krajowi, przestępstwo przeciwko obronie narodowej”[69].

Z tego wszystkiego przemawia jawny strach rządzących przed nieuchronnym oporem wobec biedy, bezrobocia, skutków wojny i kryzysu. Dla międzynarodowego ruchu robotniczego i ludowego niezbędne jest powiązanie walki z wojną i faszyzmem z walką o zachowanie i rozszerzenie demokratycznych praw i wolności jako szkoły walki o socjalizm.

4. Przejście do globalnej wojny ekonomicznej

Państwa NATO zastosowały w stosunku do Rosji broń wojenną w postaci potężnych sankcji. Po pierwszym pakiecie unijnych sankcji z 23 lutego nastąpiło pięć kolejnych do 3 czerwca 2022 roku. Do tego dołączyły sankcje ze strony wielu pojedynczych państw, takich jak USA, Wielka Brytania, Kanada, Japonia, Szwajcaria itd.

Po pierwsze, środki takie jak zamrożenie środków finansowych i zakazy wjazdu skierowane są przeciwko początkowo 1 091 osobom i 80 organizacjom, w tym oligarchom lub ministrowi spraw zagranicznych Rosji Siergiejowi Ławrowowi, a także prezydentowi Władimirowi Putinowi.

Po drugie celem są firmy i banki: m.in. akcje rosyjskich spółek państwowych nie mogą już być przedmiotem transakcji w UE. Rosyjskie banki, w tym rosyjski bank centralny, nie mogą już udzielać kredytów ani pożyczek w UE. Siedem największych rosyjskich banków zostało wykluczonych z systemu płatności SWIFT.

Po trzecie, wymierzono sankcje w import i eksport rosyjskiej gospodarki. Państwa zachodnie, na czele z NATO, zatrzymały niedawno ukończony gazociąg Nord Stream 2. Zakazały też importu rosyjskiego węgla, działalności rosyjskich i białoruskich firm spedycyjnych w UE oraz wpływania statków pod rosyjską banderą do unijnych portów. Wprowadzono również celowe zakazy eksportu do rosyjskich sektorów zaawansowanych technologii o łącznej wartości 10 mld euro, rozszerzone zakazy importu oraz odcięcie Rosji od zamówień publicznych i funduszy europejskich. Przy szóstym pakiecie sankcji UE zdecydowała się na embargo na ropę, które jednak będzie dotyczyło tylko tankowców, a nie rurociągów.

Sankcje w całości nabrały charakteru globalnej wojny gospodarczej z odpowiednimi skutkami dla gospodarki politycznej imperialistycznego systemu światowego. Wbrew pozbawionej sensu zapowiedzi, że sankcje ekonomiczne mogą zatrzymać wojnę, nie mają one bezpośredniego wpływu na jej konkretny przebieg.

Przewodniczący CDU, Friedrich Merz, cel polityki sankcji wobec Rosji widzi w „złamaniu kręgosłupa kompleksu przemysłowo-wojskowego tego kraju”[70].

Zatem strategicznie chodzi o zrujnowanie gospodarki Rosji i powstrzymanie jej dalszego wzrostu jako nowej potęgi imperialistycznej.

W warunkach umiędzynarodowienia produkcji oraz z uwagi na fakt, że 154 kraje świata - w tym duże kraje, takie jak Chiny, Brazylia, Indie, Meksyk, Indonezja, a nawet należąca do NATO Turcja - nie biorą udziału w dotychczasowych sankcjach, NATO z trudem może osiągnąć swoje cele. Sankcje finansowe osłabia na przykład m.in. chińska alternatywa SWIFT - CIPS, a także stworzony przez Rosję system SPFS, do którego podłączonych jest 400 rosyjskich banków. Na przykład Indie, które muszą importować 80 procent swojego zapotrzebowania na ropę, w bezpośrednim związku z decyzjami o sankcjach zgodziły się na „import ponad trzech milionów baryłek ropy z rosyjskiej produkcji”.[71] Wiele krajów Azji, Afryki czy Ameryki Łacińskiej handluje z Rosją jako domyślnym sojusznikiem w walce z neokolonialną eksploatacją ich krajów przez USA. Niektóre z nich chcą również rozszerzyć własne ambicje imperialistyczne.

Ponadto współpraca z zastępczymi dostawcami energii do Europy, które stały się niezbędne, nie jest bynajmniej bezproblemowa. Wkrótce po uzgodnieniu z Katarem alternatywnych dostaw gazu reakcyjny emirat zażądał gwarancji zakupu na co najmniej 20 lat po skandalicznych cenach.[72] Tymczasem jednak Niemcy już od dawna chciały niemal całkowicie zrezygnować z energii kopalnej.

Wbrew wszelkim buńczucznym deklaracjom ze strony zachodnich rządów, główny ciężar imperialistycznej polityki sankcji ponoszą rosyjskie masy - a nie odpowiedzialni za wywołanie wojny podżegacze wojenni i oligarchowie. W samej Moskwie 200 tys. pracowników straciło pracę, ponieważ zagraniczne firmy zaprzestały działalności, a międzynarodowe łańcuchy dostaw zostały w dużej mierze przerwane. Już w marcu 2022 roku inflacja w Rosji wzrosła do 17,3 proc.[73].

Rosja, do 2021 roku ulubiony partner handlowy Niemiec i dostawca 55 procent niemieckiego zapotrzebowania na gaz, jeszcze w połowie kwietnia 2022 roku dostarczała gaz ziemny z przepustowością około 2 400 gigawatogodzin dziennie. Ponadto Niemcy pozyskiwały z Rosji około 50 procent importowanego węgla i około 35 procent ropy naftowej[74].

Przede wszystkim niemieckie koncerny energetyczne, chemiczne i stalowe, które dotychczas szczególnie korzystały z relacji gospodarczych z Rosją, nie chcą doprowadzać sankcji do skrajności. Szef BASF Martin Brudermüller pilnie ostrzegł niemiecki rząd, by nie angażował się w zatrzymanie dostaw rosyjskiego gazu: Takie działanie „mogłoby wprowadzić niemiecką gospodarkę w najgłębszy kryzys od zakończenia II wojny światowej i zniszczyć nasz dobrobyt.”[75].

Wbrew burżuazyjnej propagandzie o wielkiej jedności NATO i UE szef Związku Monopolistów Przemysłu Niemieckiego (BDI) Siegfried Russwurm bez ogródek odrzucił żądanie rządu USA o uniezależnieniu niemieckiej gospodarki od Chin i Rosji już 7 marca 2022 roku:

„Nie byliśmy i nie będziemy odbiorcą dyrektyw amerykańskiego rządu. ... Zbrodnie (Putina) nie oznaczają końca globalnego handlu i globalnego podziału pracy. Wymiana, a nie izolacja, pozostaje naszą zasadą.”[76].

Kanclerz Scholz przyłącza się do pogróżki, że embargo na gaz „z dnia na dzień (...) pogrąży nasz kraj i całą Europę w recesji.”[77] Strach przed masowymi protestami politycznymi i rozwojem proletariackiej walki klasowej przeciwko przerzucaniu ciężarów kryzysu i wojny na plecy mas jest siłą napędową zarządzania kryzysowego rządu.

Jednak wraz ze zmianą strategii NATO, o której zadecydowano najpóźniej pod koniec kwietnia, również rząd niemiecki puścił w niepamięć wszelkie istniejące do tej pory zahamowania. Coraz bardziej przerzucał ciężar wojny i kryzysu na masy. Napędzane wyłącznie przez politykę sankcji spekulacje żywnością, wszelkiego rodzaju surowcami i produktami energetycznymi, powodują ogromny wzrost inflacji. Tak zwane «pakiety ulgowe» («Entlastungspakete»)na które zdecydowała się koalicja rządowa (tzw. Ampel-Koalition) są dla części społeczeństwa tylko krótkotrwałym środkiem zaradczym. Wicekanclerz Robert Habeck cynicznie uzasadnia embargo naftowe wobec Rosji słowami:

„To (...) będzie oznaczało bezczelność (...) jeśli potem ceny pójdą w górę. (...) to jest cena, którą można i (...) trzeba ponieść”[78].

Propaganda współpracy klasowej i wyrzeczeń stała się istotnym elementem wojny psychologicznej. Portal internetowy Telepolis ujawnia:

„Twierdzenie, że inflacja jest produktem wojny na Ukrainie jest więc po prostu fałszywym komunikatem. Od razu można też zauważyć, że wojna nie spowodowała jeszcze żadnych strat w zbiorach w Ukrainie czy Rosji (...) Z Rosji na Zachód płynie też gaz i ropa po uzgodnionych cenach. (…) Ustalanie cen (...) nie jest właśnie zdeterminowane przez bieżące koszty, jak to się zwykle zakłada, ale jest ukierunkowane na przyszłe oczekiwania dotyczące zysku.”[79].

W związku z powyższym magazyn WirtschaftsWoche zachwyca się 18 maja 2022 roku:

„Rynek ropy naftowej jest (...) również idealnie przystosowany do tego, aby inwestować w nim pieniądze. ... Każdy, kto na przykład ... postawił na ropę w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy, mógł prawie podwoić swoją stawkę liczoną w stosunku do ceny baryłki ropy.”[80] To oczywiście przeciwdziała skutkom sankcji. W tym roku na przykład Rosja, pomimo embarga, spodziewa się przeznaczyć dodatkowe 13,7 mld euro na eksport paliw kopalnych.[81]

4.1 Otwarty kryzys związany z reorganizacją produkcji międzynarodowej

Ważniejsze od bezpośrednich ekonomicznych reperkusji spowodowanych sankcjami są globalne, a więc strategiczne wstrząsy w strukturze związanej z reorganizacją międzynarodowej produkcji. Ich konsekwencje są trudne do przewidzenia. W przeciwieństwie do monopoli amerykańskich, które produkują i sprzedają swoje produkty głównie na ogromnym rynku krajowym, niemieckie monopole międzynarodowe produkują głównie za granicą i tam realizują swoje maksymalne zyski.[82] Wojna gospodarcza Zachodu z Rosją ma podwójny wydźwięk. Napędza ona Rosję do jeszcze bardziej zdecydowanej rozbudowy «przyjaznych stosunków» z krajami, które nie uznają sankcji, a przede wszystkim z nowo-imperialistycznymi Chinami w ramach wspólnego bloku gospodarczego, politycznego i wojskowego.

W ten sposób polityka sankcji NATO i UE prowokuje zakończenie działalności jednolitego rynku światowego, będącego głównym ekonomicznym warunkiem reorganizacji produkcji międzynarodowej. Już teraz widać, że rozpoczęta globalna wojna gospodarcza będzie się w przyszłości rozszerzać. I tak w maju 2022 roku na Światowym Forum Ekonomicznym w Davos sekretarz generalny NATO Stoltenberg wezwał do uniezależnienia gospodarki od Chin pod demagogicznym hasłem „Wolność jest ważniejsza niż wolny handel”.[83] Zakwestionowano dotychczas istniejący międzynarodowy podział pracy, który jednocześnie pozostaje niezbędną przesłanką dla monopolistycznej produkcji przemysłowej generującej maksymalne zyski. Ważne sieci produkcyjne ulegają rozerwaniu, a całe sektory przemysłowe są odcięte od surowców i produktów podstawowych i zostają pogrążone w permanentnym kryzysie. Ograniczenie lub nawet całkowite odcięcie wcześniej otwartych rynków zbytu utrudnia również sprzedaż zwiększonej masowej produkcji super-monopoli. Konsekwencje dla gospodarki światowej nie są jeszcze możliwe do przewidzenia, zwłaszcza że rozwój ten nakłada się na kryzys logistyczny, energetyczny i surowcowy, a także na eskalację wojen handlowych, które pojawiły się już w okresie poprzedzającym wojnę w Ukrainie. Ze złym przeczuciem niemiecka minister spraw zagranicznych Annalena Baerbock przewidziała przyszły «huragan kryzysów» na całym świecie.[84]

W gospodarce światowej rozpoczął się otwarty kryzys reorganizacji produkcji międzynarodowej, który znacząco przyspiesza destabilizację imperialistycznego systemu światowego. Przejście do światowej wojny gospodarczej stawia na głowie główną sprzeczność między rewolucyjnie zinternacjonalizowanymi siłami produkcyjnymi a władzą państw narodowych i organizacją kapitalistycznych stosunków produkcji. To napędza niebezpieczeństwo trzeciej wojny światowej. W książce «Götterdämmerung über der ›neuen Weltordnung‹» czytamy:

„Fakt, że imperializm może zainicjować reorganizację produkcji, ale nigdy nie może stworzyć państwa światowego z powodu swoich nie dających się rozwiązać wewnętrznych sprzeczności, ujawnia, że imperializm osiągnął względną granicę swojego historycznego rozwoju. Nowoczesne siły wytwórcze wymagają stosunków produkcji, które odpowiadają ich międzynarodowemu charakterowi, ale te mogą być zrealizowane tylko w zjednoczonych państwach socjalistycznych świata.”[85].

5. Wojna w Ukrainie przyspiesza rozwój w kierunku globalnej katastrofy ekologicznej

Jeszcze przed kryzysem ukraińskim przejście do globalnej katastrofy ekologicznej ulegało przyspieszeniu. Głównie w odpowiedzi na globalny masowy ruch ekologiczny, zwłaszcza wśród młodzieży, mniej więcej wszystkie kraje imperialistyczne ogłosiły szeroko zakrojone działania na rzecz ochrony środowiska. Ale krótko po rosyjskiej inwazji w Ukrainie zadeklarowali zmianę paradygmatu w polityce ekologicznej. Odtąd ochrona klimatu jako dotychczasowy najwyższy cel została podporządkowana „interesom związanym z bezpieczeństwem”, czyli przygotowaniem trzeciej wojny światowej. 31 marca 2022 roku prezydent USA Biden ogłosił:

„Musimy wybrać długoterminowe bezpieczeństwo nad wrażliwością na zmiany energetyczne i klimatyczne”[86].

W ten sposób rozmyślne niszczenie jedności ludzkości i natury nabiera nowej jakości. Demagogiczne hasło Bidena zyskało aprobatę niemieckiego przemysłu zbrojeniowego. Pod koniec 2020 roku dr Hans Christoph Atzpodien, dyrektor generalny niemieckiego Związku Przemysłu Bezpieczeństwa i Obrony, sformułował nową «systemowo istotną» zasadę głoszącą, że „bezpieczeństwo (...) jest "matką" zrównoważonego rozwoju i odpowiadającego mu dobrobytu”.[87] Zadaniem Olafa Scholza i jego ekipy rządowej było dostosowanie ruchu ekologicznego w Niemczech do nowego kursu polityki zagranicznej i ekologicznej. Robert Habeck, filozof i minister ds. gospodarki i ochrony klimatu, demagogicznie odpowiedział na rosnącą krytykę w tym zakresie – krytykę, która jest podzielana nawet przez młodzież skupioną wokół Zielonych - słownym neologizmem «ekologicznego patriotyzmu».[88] Scholz i jego ekipa rządowa byli odpowiedzialni za przycięcie ruchu ekologicznego do nowego kursu polityki zagranicznej i ekologicznej.

«Patriotyzm ekologiczny» Habecka to jednak nic innego jak nowa odmiana socjalszowinizmu.[89] Z tą różnicą, że tym razem robotnicy i szerokie masy mają wyrzec się zarówno swoich uzasadnionych żądań społecznych, ekonomicznych i politycznych, jak i bez oporu przyjąć dramatycznie nasilający się kryzys ekologiczny.

Imperializm amerykański wiąże również swój zwrot w polityce ekologicznej z celem stania się supermocarstwem energetycznym. W związku z nałożonym 8 marca 2022 roku przez USA zakazem importu rosyjskiej ropy, węgla i gazu[90], New York Times komentuje, że „prezydent Biden przestał promować swoje ambitne plany walki ze zmianami klimatycznymi, skupiając się zamiast tego na pompowaniu jak największej ilości ropy i gazu.”[91].

Biden chce także zwiększyć uzależnienie Europy od USA. Jego celem jest zarówno odzyskanie utraconej pozycji w gospodarce światowej, jak i odzyskanie zaufania mieszkańców USA do swojej administracji. W samych Stanach Zjednoczonych państwowa agencja ds. energii planuje do 2030 roku zwiększenie wydobycia gazu za pomocą frackingu o 15 procent[92]. Forum Krajów Eksportujących Gaz żąda nawet globalnego wzrostu wskaźnika do poziomu 66 proc.[93].

W Niemczech zwłaszcza partia Zielonych okazuje się być przy tym ustępliwym sojusznikiem. Minister gospodarki z ramienia Zielonych, Habeck, masowo forsował budowę terminali skroplonego gazu ziemnego (LNG) w Brunsbüttel, Stade i Wilhelmshaven, aby móc importować z USA gaz pochodzący z frackingu, któremu jego partia zawsze się ostro sprzeciwiała. W celu nadania sprawie ekologicznego charakteru, terminale te mają w późniejszym okresie nadawać się również do importu wodoru.

Gaz ziemny i fracking szkodzą klimatowi nie tylko z powodu wytwarzania podczas spalania CO₂ i chemikaliów wpompowywanych w ziemię, ale także poprzez masowe uwalnianie z odwiertów i nieszczelnych rurociągów gazu cieplarnianego, metanu. Metan ma ponad 20 razy większy niż CO₂ potencjał powodowania efektu cieplarnianego[94] i już w 2019 roku był odpowiedzialny za spowodowanie 16,4 proc. globalnego ocieplenia[95].

Pod demagogiczną przykrywką, że już nigdy więcej nie będzie przekazywał pieniędzy na łamanie praw człowieka przez Władimira Putina, rząd niemiecki zrestrukturyzował nie tylko dostawy gazu, ale i ropy oraz zawarł umowy na dostawy z rządem Kataru. Kpiną jest, gdy minister finansów Christian Lindner deklaruje: „Chcemy partnerów handlowych, którzy są również partnerami pod względem wartości.”[96].

Ultrareakcyjni szejkowie Kataru ze swoim feudalno-faszystowskim reżimem to jest właśnie właściwy kierunek! Co Lindnera i Habecka obchodzą systematycznie popełniane naruszenia praw człowieka, oczywiste wsparcie faszystowskich organizacji terrorystycznych IS oraz ideologiczne i polityczne zbliżenie Kataru do faszystowskiego reżimu talibów w Afganistanie? Dla niemieckich burżuazyjnych demokratów można zostać „wartościowym partnerem” będąc po prostu po „właściwej” stronie w globalnej wojnie gospodarczej z Rosją, która jest obecnym głównym konkurentem imperialistycznym.

Z kolei propagowana przez Roberta Habecka i UE rozbudowa odnawialnych źródeł energii pozostaje bardzo rozbita lub jest ściśle ukierunkowana na działalność monopoli. Na przykład art. 8 unijnej taksonomii dla zrównoważonych działań (tzw. «zielona taksonomia«) mówi o tym, że projekty elektrowni wiatrowych realizowane przez przedsiębiorstwa są promowane jako «zielone», jeśli zatrudniają ponad 500 pracowników i są zorientowane na rynek kapitałowy.[97].

Już na początku 2022 roku minister Habeck opowiedział się za zakwalifikowaniem gazu ziemnego jako «technologii pośredniej» («Brückentechnologie») [98] szczególnie wartej promocji, jako przejścia do wykorzystania energii odnawialnych. Komisja UE szybko udzieliła temu swojego poparcia – uwzględniając także poparcie dla promocji energii jądrowej.[99] W czyim interesie leży ta katastrofa ekologiczna, pokazuje otwarcie wyrażone po rozpoczęciu wojny żądanie Federacji Przemysłu Niemieckiego (BDI), aby

„bez ideologicznych obiekcji (powinno się) rozważyć rozbudowę trzech wciąż działających elektrowni jądrowych oraz trzech obiektów ostatnio zamkniętych (należy)”[100].

„Bez obiekcji ideologicznych” oznacza w dosłownym tłumaczeniu bez zastrzeżeń popierać imperialistyczne plany zachowania i ekspansji energii jądrowej oraz świadomie i w znacznym stopniu zagrażać zdrowiu ludności.

Elektrownie jądrowe stwarzają niemożliwe do przewidzenia zagrożenia. Wszystkie elektrownie jądrowe są uzależnione od stałego źródła zasilania, które umożliwia chłodzenie ich elementów napędowych. Jeśli zostanie ono przerwane np. przez wojnę lub katastrofy naturalne, istnieje groźba niekontrolowanego stopienia się reaktora.[101] Obrazują to historyczne przykłady Czarnobyla i Fukushimy.

Wspieranie elektrowni atomowych jest ściśle związane z militarnym wykorzystaniem energii jądrowej. Prezydent Francji Emanuel Macron otwarcie stwierdził:

„Bez cywilnej energii jądrowej, nie ma wojskowej energii jądrowej; bez wojskowej energii jądrowej, nie ma cywilnej energii jądrowej”[102].

Upragniony renesans energii jądrowej jest również jednoznacznie ukierunkowany na uzbrojenie Europy w broń atomową. To samo dotyczy wzmocnienia "nuklearnego udziału" Niemiec w ramach NATO, czego wyrazem jest pozyskanie amerykańskich myśliwców F-35 nadających się na nośniki broni jądrowej.

5.1 Rosnące zagrożenie wojną atomową

W 2021 roku dziewięć imperialistycznych potęg nuklearnych posiadało łącznie około 13 080 sztuk broni jądrowej. W kategoriach czysto matematycznych ich potencjał destrukcyjny wystarczyłby do kilkukrotnego zniszczenia ziemskiej biosfery. Imperialistyczni stratedzy wojskowi zarówno NATO jak i Rosji opracowują obecnie ponownie - jak w latach 80-tych - zbrodniczą koncepcję ograniczonej wojny jądrowej.

Prezydent Rosji Putin otwarcie grozi użyciem broni jądrowej[103], a prezydent Biden potwierdza roszczenia USA do pierwszego użycia broni jądrowej.[104] Wyposażony w broń jądrową naddźwiękowy pocisk «Dark Eagle» może dotrzeć i zniszczyć Moskwę z Niemiec w 21 minut i 30 sekund.[105] Amerykańscy żołnierze trenują z tym systemem od marca 2022 roku.[106] Do tej pory w ruchu ekologicznym i pokojowym panowała powszechna zgoda co do kwestii odrzucenia wojny atomowej. Tak się składa, że akurat artykuł Greenpeace z 31 marca 2022 roku, przystał na „możliwość ograniczonej wojny nuklearnej”[107] udzielając jej ekologicznej aprobaty:

„W przypadku użycia taktycznej broni jądrowej (...) fala cieplna, fala podmuchowa i promieniowanie byłyby prawdopodobnie ograniczone do kilku kilometrów.”[108].

W rzeczywistości każda pojedyncza - nawet taktyczna - broń jądrowa przynosi ogromne zniszczenia, ogromne szkody i masowe ofiary śmiertelne na przestrzeni setek kilometrów kwadratowych. Ekspertka ds. energetyki jądrowej Nina Tannenwald wyjaśnia absurdy tych spekulacji słownych:

„Nawet broń jądrowa o 'małej sile rażenia' (0,3 kiloton) spowodowałaby szkody znacznie przewyższające te, które wyrządza konwencjonalny materiał wybuchowy. (...) Opad promieniotwórczy skaziłby powietrze, glebę, wodę i zasoby żywności.”[109].

Broń jądrowa, nazywana w sposób bagatelizujący «mini-nukes» (miniaturowa broń nuklearna), nie czyni uderzenia jądrowego mniej groźnym. Czyni go jeszcze bardziej realną opcją, która może w konsekwencji doprowadzić do niekontrolowanej eskalacji.

Jest to rozpowszechniona, ale bardzo niebezpieczna iluzja, iż rozsądek imperialistów nie dopuściłby do wojny atomowej. Koniecznym jest by wszyscy ekolodzy i obrońcy pokoju połączyli swoją walkę o ratowanie środowiska z walką przeciwko wojnie imperialistycznej. Koniecznym jest, by przeforsowali żądanie zakazu i zniszczenia wszystkich broni ABC (broni masowego rażenia) na całym świecie.

5.2 Niebezpieczna rywalizacja o bazę energetyczną i surowcową

Globalny ruch ekologiczny zdołał wymusić na monopolach i rządach pewne obietnice i ustępstwa dotyczące rozwoju energii odnawialnych. Obficie występująca dzisiaj, przemysłowo tania w produkcji energia oparta na wietrze, słońcu i innych alternatywnych źródłach energii, a także magazynowanie energii jest częścią kompleksowego materialnego przygotowania socjalizmu w jedności człowieka i natury. Jednak pod rządami monopoli ten potencjał postępu naukowo-technicznego nie urzeczywistnia się, a wręcz przeciwnie, przekształca się w biznes nastawiony na maksymalizację zysku i dążenie do zdobycia pozycji lidera na rynku światowym.

Obecnie 98 procent wszystkich fotoogniw produkowanych jest w nowo-imperialistycznych krajach azjatyckich, w tym 77,7 procent przez same monopole chińskie,[110] podczas gdy udział monopoli amerykańskich i unijnych uległ zmniejszeniu.[111] W produkcji turbin wiatrowych monopole unijne Vestas, Siemens-Gamesa, Nordex i Enercon mają udział w światowym rynku 29,7 procent, ale pozostają za Chinami, które produkują 54,6 procent. Również w tym przypadku USA pozostają daleko w tyle z zaledwie 11,7 procentami.[112] Wraz z kryzysem związanym z wojną w Ukrainie następuje kulminacja między-imperialistycznej rywalizacji o bazę energetyczną i surowcową.

5.3 Otwarty kryzys imperialistycznego ekologizmu

Dotychczasowe warianty imperialistycznego ekologizmu znalazły się w otwartym kryzysie. Ich credo stanowiła rzekoma „zgodność ekologii i gospodarki kapitalistycznej”. Propagandystyczne bałwochwalstwo dotyczące od dawna chybionego celu nie wyższego niż 1,5 stopnia w paryskim porozumieniu klimatycznym z 2015 roku również otwarcie zawiodło.

Nawet ONZ-owski, skądinąd dotychczas raczej bagatelizujący sprawę, Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu, od 2021 roku ostrzega, że ziemię czeka gorący okres, który grozi ludziom śmiertelnymi falami upałów.[113] W lutym 2022 roku przewidział on niebezpieczeństwo niekontrolowanych „reakcji łańcuchowych”, które w dotkliwy sposób zagrażałyby 3,6 miliardom ludzi. To jednak jest międzynarodowym monopolom energetycznym i surowcowym zupełnie obojętne. Nie myślą nawet o tym, by powstrzymać się od dalszego rozbudowania i eksploatacji kopalnych źródeł energii. W 2017 roku 100 samych supermonopoli spowodowało 71 procent wszystkich przemysłowych emisji CO₂ na świecie.[114] Od 2008 do 2020 roku globalna produkcja węgla wzrosła o 16,6 procent[115], produkcja ropy o 4,1 procent[116], a produkcja gazu ziemnego o 27 procent[117].

5.4 Celowo wywołane kryzysy żywnościowe i głodowe

Rosja i Ukraina wytwarzają razem 64 procent oleju słonecznikowego, 23 procent pszenicy i 18 procent kukurydzy, stanowiąc przy tym znaczną część światowego eksportu żywności.[118] Agresja militarna Rosji przeciwko Ukrainie niszczy i zagrabia produkcję i dystrybucję tych istotnych światowych produktów żywnościowych. Według Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), tylko do końca kwietnia 2022 roku, blisko 25 milionów ton zboża utknęło w Ukrainie, zablokowanej przez rosyjską armię i zaminowane porty.[119] Dodajmy do tego imperialistyczną politykę sankcji, która masowo ogranicza eksport tej egzystencjalnie niezbędnej żywności do wielu krajów Azji i Afryki.

W rezultacie szalejący kryzys żywnościowy przeradza się skokowo w międzynarodowy kryzys żywnościowy o daleko idących konsekwencjach gospodarczych, politycznych i społecznych. Na całym świecie jest już 811 milionów ludzi głodujących, a dwa miliardy cierpi z powodu niedożywienia.[120] Od lutego 2022 roku ceny żywności na całym świecie eksplodowały.[121] Aby wykorzystać dla siebie niedobór podstawowych artykułów spożywczych, monopole rolnicze w UE naciskają na zwiększenie produkcji zboża i nadmiernie podnoszą ceny żywności.

W tym celu ma dojść do zniesienia „uciążliwych” wymogów dotyczących ochrony środowiska w rolnictwie. Głoszone w umowie koalicyjnej obecnego rządu cele dotyczące zachowania bioróżnorodności [122] zniknęły w szufladzie: np. plany ekologicznej uprawy 25 procent gruntów rolnych do 2030 roku, pozostawienia od 2023 roku czterech procent gruntów rolnych odłogiem i zmniejszenia o połowę stosowania pestycydów.[123] W obliczu faktu dramatycznego wymierania gatunków jest to tym bardziej katastrofalne - na całym świecie ponad milion gatunków jest zagrożonych wyginięciem.

5.5 Rabunkowa gospodarka zasobów naturalnych

Ogólnoświatowy wzrost poziomu uzbrojenia - w 2021 roku na zbrojenia wydane zostaną ponad dwa biliony dolarów,[124] - a jeszcze bardziej wojny są decydującymi czynnikami kryzysu ekologicznego. Nie tylko niszczone są dziesiątki tysięcy ludzkich istnień i warunki życia milionów ludzi, ale także w przyspieszonym tempie niszczona jest biosfera, marnowane są surowce i nasila się globalne ocieplenie. Same tylko siły zbrojne USA emitują więcej CO₂ niż przeciętny kraj uprzemysłowiony Szwecja.[125] Do tego dochodzi marnowanie zasobów, pustoszenie ziemi oraz zanieczyszczenie wody przez bazy wojskowe i transporty wojskowe.

Wraz z wojną w Ukrainie rozwija się regionalna katastrofa ekologiczna. Region Donbasu w którym znajduje się 900 dużych zakładów przemysłowych, w tym 248 kopalń, 177 niebezpiecznych zakładów chemicznych i 113 zakładów wykorzystujących substancje radioaktywne jest jednym z najbardziej skażonych obszarów na ziemi.[126] Do 2021 roku rozwinęło się już powszechne skażenie wód gruntowych spowodowane głównie przez zalewania kopalń, przez co około 3,4 mln ludzi nie ma dostępu do czystej wody.[127] Bombardowanie hut, takich jak w Mariupolu, uwolniło ogromne ilości toksyn i metali ciężkich. Całe regiony mogą więc stać się na długi czas niezdatne do zamieszkania.

W światowym kryzysie ekologicznym ujawnia się cały rozkład i przeżytkowość imperialistycznego systemu światowego. Kluczowe jest, aby masy rozpoznały i świadomie przetworzyły ten rozwój, tak aby podjęły zmieniającą społeczeństwo walkę ekologiczną pod przywództwem klasy robotniczej z perspektywą prawdziwego socjalizmu.

6. Przejście oportunizmu w socjalszowinizm

Od początku 2022 roku na całym świecie rozpoczęto manipulowanie opinią publiczną z wykorzystaniem wojny psychologicznej w celu pozyskania mas do wojny imperialistycznej.

Wraz z początkiem wojny w Ukrainie ponadnarodowy socjalszowinizm przybrał nowy wymiar nieustannego oddziaływania na opinię mas. Każde państwo imperialistyczne stosowało za pomocą własnych zmonopolizowanych środków masowego przekazu dezinformację aż do otwartego podżegania do wojny włącznie. Książka «Kryzys burżuazyjnej ideologii i oportunizmu» wykazuje:

„W kryzysach, kiedy ich koszta i ciężary przerzucane są na masy, kiedy burżuazja walczy z postępami rewolucji lub jest na kursie wojennym - krótko mówiąc, kiedy sprzeczności się nasilają, oportunizm zgodnie z prawem przechodzi w socjalszowinizm. Jego naczelną zasadą jest propagowanie całkowitego podporządkowania klasy robotniczej narodowym interesom klasowym burżuazji.”[128].

Na Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa 19 lutego 2021 roku - już na rok przed wojną na Ukrainie - prezydent USA Joe Biden zaprzysiągł, że USA i inne imperialistyczne państwa NATO „staną w obronie suwerenności i integralności terytorialnej Ukrainy”.[129] Biden nie porzucił polityki «America first» Donalda Trumpa, jak stara się koloryzować tę kwestię większość burżuazyjnych analityków, ale usystematyzował ją w strategię i taktykę hegemonicznego roszczenia USA do władzy. Aby ukryć ten podstawowy fakt, sprzedaje opinii publicznej projekt z szowinistyczną i socjalszowinistyczną obłudą jako zaangażowanie na rzecz zachodnich demokracji.

Doprowadziło to do nowego etapu rozpowszechniania się drobnomieszczańsko-socjalszowinistycznej sposobu myślenia zgodnie z którym międzynarodowa klasa robotnicza powinna patriotycznie identyfikować się z imperialistycznym wyzyskiem i podżeganiem do wojny we własnym kraju. Zamiast realizować swoje proletariackie interesy klasowe, uczestniczyć w aktywnym oporze wobec przygotowywania III wojny światowej i zwrócić się ku przygotowaniu międzynarodowej rewolucji socjalistycznej, powinna pogodzić się z «mniejszym złem»: «demokracją» imperializmu amerykańskiego czy zachodnioeuropejskiego, która jest rzekomo o wiele lepsza od imperializmu rosyjskiego czy chińskiego.

Prezydent Rosji Władimir Putin również podsycał drobnomieszczańsko-socjalszowinistyczną mentalność mas w Rosji na długo przed inwazją na Ukrainę. W artykule «O historycznej jedności Rosjan i Ukraińców» szerzył rasistowską demagogię (völkischer Demagogie) *:

„Rosjanie, Ukraińcy i Białorusini są wszyscy potomkami dawnej Rusi, która była największym państwem w Europie”[130].

Za pomocą takiego wielkoruskiego szowinizmu Putin nie tylko przygotowywał pod względem ideologicznym inwazję na Ukrainę, ale także dalsze działania militarne. W swoim nacjonalistycznym urojeniu przeoczył historyczny fakt, że dawna Ruś Kijowska była związkiem głównie ukraińskich plemion tworzących feudalne państwo. W następnym okresie rosyjscy carowie wtłoczyli nierosyjskie ludy i terytoria do swojego imperium i zamienili Rosję w więzienie narodów.

Wszystkim tym, którzy bronią którejkolwiek z dwóch walczących imperialistycznych stron, niech będzie dana dobra rada, którą Lenin bezbłędnie dał na temat zwodniczych wyjaśnień pochodzenia wojen imperialistycznych:

„Zagadnienie, która grupa zadała pierwszy cios wojenny czy też pierwsza wypowiedziała wojnę, nie ma żadnego znaczenia przy określaniu taktyki socjalistów. Frazesy o obronie ojczyzny, o odparciu wrogiego najazdu, o wojnie obronnej itp. z obu stron są jednym wielkim oszukiwaniem ludu.” [131]

Machina propagandowa amerykańskiego imperializmu oddziałuje na ponad miliard ludzi w 212 krajach, przede wszystkim za pośrednictwem kanału informacyjnego CNN International.[132] Za pośrednictwem Russia Today (RT), Sputnika i poprzez celowo rozpowszechniane komunikaty w «sieciach społecznościowych» - przez tzw. «armię trolli» - rosyjscy nowo-imperialiści dokonują gloryfikacji swojej agresji militarnej w ponad 100 krajach.[133] W samej Ameryce Łacińskiej RT ma prawie 30 milionów zwolenników. „Niemieckie ... punkty widzenia”[134] są rozpowszechniane w 32 językach wśród 289 milionów «użytkowników» na czterech kontynentach w szczególności przez Deutsche Welle.

Dziennikarze z całego świata od rana do nocy relacjonują «na żywo» prosto z terenów objętych wojną: przerażające obrazy zbombardowanych domów, zrozpaczone ukraińskie dzieci i zdjęcia okrucieństw popełnianych przez rosyjską armię, wywiady z osobami poszkodowanymi - wszystko to sprawia wrażenie obiektywnej informacji i obcowania z wydarzeniami z bliska. O ukraińskich działaniach wojennych nie słyszy się nic poza tym, że żołnierze stawiają «heroiczny opór».

Środki masowego przekazu opierają się przy tym przede wszystkim na mobilizacji emocji. Niespodziewanie dostawy broni stały się kwestią czysto moralną i pozbawionym alternatywy wyrazem współczucia, empatii i solidarności.

Nowością w Niemczech była ogólna militaryzacja wiadomości i talk show. Rzeczą oczywistą było, że wysocy rangą oficerowie wojskowi udzielali codziennych wywiadów i angażowali masy w strategiczne rozważania dotyczące kursu wojennego niemieckiego imperializmu. Przez wiele tygodni cenzorzy burżuazyjnych mediów blokowali przedstawicieli wszelkich poglądów krytycznych, postępowych i pacyfistycznych. Jeśli przyjmowano ich sporadycznie, to zwykle określano ich jako «przyjaciół Putina». «Krytyczne dociekania» moderatorów talk show pochodziły w większości z prawicy. W większości bezkrytycznie przekazywali oni do wiadomości podżegające manipulacje Wołodymyra Zełenskiego i jego ambasadora w Niemczech Andrija Melnyka w celu doprowadzenia do masowych dostaw broni.

Wraz z przejściem na kurs socjalszowinistyczny we wszystkich partiach reformatorskich rozwinęły się procesy o charakterze kryzysowym: «Zieloni» jeszcze w swoim programie do wyborów do Bundestagu w 2021 roku obiecywali „zakończenie eksportu broni z Europy (...) do stref wojennych.”[135]

Jednak nowa odpowiedzialność rządu domagała się «ukształtowania» zmiany strategii niemieckiej polityki zagranicznej. Anton Hofreiter, znany wcześniej jako wyraziciel «lewego» skrzydła «Zielonych», okazał się jednym z największych agitatorów wojennych. W odpowiedzi na „bezwzględną i brutalną naturę” rosyjskiego nowego imperializmu domagał się od niemieckiego imperializmu „realpolitik w jego najbardziej brutalnej formie”.[136] Jego reakcyjny pragmatyzm w bardzo krótkim czasie przekształcił byłego działacza występującego przeciwko energii jądrowej[137] Hofreitera w niepohamowanego podżegacza wojennego.

Szczerze i słusznie zaniepokojonych 89 członków «Zielonych» bezskutecznie ostrzegało kierownictwo partii: „Co zrobicie w przypadku dalszej eskalacji ... ? Czy NATO użyje wtedy broni jądrowej przeciwko Rosji?”[138].

Lewicowa reformatorska partia «DIE LINKE» pogrążyła się w kryzysie o charakterze egzystencjalnym po tym, jak jej wieloletnia trywializacja polityki nowo-imperialistycznej Rosji poniosła jawną klęskę. Sprzeczności wewnątrz partii dotyczyły programu zbrojeniowego rządu, który - wbrew temu, jak głosowała frakcja w Bundestagu - niektórzy czołowi przedstawiciele gorliwie poparli.

Na przykład Bodo Ramelow/«DIE LINKE», premier Turyngii, powiedział na demonstracji pokojowej w Gerze 2 marca 2022 roku: „Jesteśmy w stanie wojny (...) Teraz musimy podejmować działania militarne.”[139] Ostro skrytykował wciąż licznych przeciwników wojny w swojej partii: „Zwykłe szkalowanie NATO nie rozwiązuje tutaj żadnego problemu.”[140]

«Lewicowy» premier demonstruje w ten sposób swoją bezwarunkową lojalność wobec niemieckiego imperializmu. Przy szerokim odbiorze medialnym, bez jakichkolwiek zahamowań, złożył 14 stycznia 2019 roku wiązankę kwiatów na grobie Karla Liebknechta, współzałożyciela KPD.[141] Nierozerwalnie z Liebknechtem związane jest niezwykle aktualne obecnie hasło: „Ani człowieka, ani grosza za ten system!”.

Rozpowszechnienie szowinizmu idzie tak daleko, że nawet w mediach często uznawanych za lewicowo-liberalne, faszyzm zostaje poważnie bagatelizowany. Na przykład 20 maja 2022 roku ambasador Ukrainy Andrij Melnyk udzielił całostronicowego wywiadu RedaktionsNetzwerk Deutschland, w którym potrafił przedstawić faszystowski pułk Azow jako zupełnie nieszkodliwych i „dzielnych bojowników”[142]. Należy podkreślić, że jest to pułk, który używa faszystowskich symboli SS oraz zaangażowany jest od 2014 roku w zbrodnie wojenne przeciwko ludziom w Donbasie. Jego pierwszy dowódca Andrij Biłecki zaledwie kilka lat temu otwarcie deklarował się jako faszysta i antysemita na rzecz „krucjaty” „białych ras świata (...) przeciwko podludziom o semickich poglądach”[143]. Głównym finansistą pułku Azow jest drugi co do wielkości ukraiński monopolistyczny kapitalista i oligarcha Ihor Kołomojski, który udzielił Zełenskiemu rozstrzygającego poparcia w wyborach,[144] czyniąc go uprzednio, za pomocą swojego prywatnego kanału telewizyjnego 1+1, kimś znaczącym na scenie politycznej.

Przystąpienie Finlandii do NATO jest uzasadniane w talk showach na zasadzie ciągłego powtarzania, jakoby przemawiałaby za tym również historia bohaterskiej wojny Finlandii ze Związkiem Radzieckim w latach 1939/40. W tym czasie reakcyjny rząd fiński - działając w imieniu profaszystowskich i imperialistycznych rządów - odmówił zgody na przeprowadzenie poważnych negocjacji z socjalistycznym Związkiem Radzieckim w sprawie korekt granic, które były absolutnie niezbędne dla Związku Radzieckiego i zarazem korzystne dla Finlandii. Chodziło o ochronę przede wszystkim Leningradu przed zbliżającą się inwazją hitlerowskich faszystów. Finlandia zamiast tego zaatakowała rosyjskie oddziały graniczne. Po pokonaniu wojsk fińskich dowodzonych przez arcyreakcyjnego generała Mannerheima, Związek Radziecki powstrzymał się od okupacji kraju. Rząd fiński «odpłacił» się za to dopiero rok później, uczestnicząc w faszystowskiej wojnie Hitlera przeciwko Związkowi Radzieckiemu.

Tylko stanowisko klasy proletariackiej pomaga jak kompas, dzięki któremu można przejrzeć szowinistyczne, socjalszowinistyczne i antykomunistyczne argumenty rozpowszechniane z dużym patosem. Umożliwia ono wyciągnięcie z tego właściwych wniosków. Wraz z wydłużaniem się czasu trwania wojny, wzrastają nastroje zarówno przeciwko samej wojnie, jak i jej rozszerzaniu. W połowie marca 2022 roku sondaże pokazywały, że 67 procent niemieckiego społeczeństwa nadal aprobuje dostawy broni na Ukrainę.[145] Jeszcze 3 maja tylko 46 procent było za dostarczeniem broni ofensywnej.[146] Coraz częściej pojawiają się głosy krytyczne wobec NATO i polityki wojennej niemieckiego rządu.

Rządzący nie są w stanie na trwałe pozyskać mas dla wojny imperialistycznej! Nie udaje im się to nawet wtedy, gdy używają argumentu, który głosi, że odmowa dostarczenia broni to „nieudzielenie pomocy” i pozostawienie narodu ukraińskiego na pastwę niepohamowanego szału rosyjskiego agresora! Jakkolwiek skomplikowana jest sytuacja, wojny narodów imperialistycznych i ich sojuszy nigdy nie były prowadzone z myślą o pomocy i solidarności z narodami! Jest tylko jedna alternatywa: rewolucyjna walka wyzyskiwanych i uciskanych w tych krajach, zarówno w Ukrainie, jak i w Rosji, przeciwko ich rządom, które prowadzą tę wojnę w celu zniszczenia swoich wrogów. W samym środku pierwszej wojny światowej Lenin przedstawił międzynarodowej klasie robotniczej koncepcję ideologicznej walki z oportunistami i szowinistami:

„Burżuazja i jej stronnicy w ruchu robotniczym, (…) zazwyczaj ujmują kwestię tak: albo zasadniczo uznajemy obowiązek obrony ojczyzny, albo pozostawiamy nasz kraj bez obrony. Takie ujęcie jest z gruntu błędne. W rzeczywistości sprawa przedstawia się tak: albo pozwolimy się zabijać w interesie imperialistycznej burżuazji, albo będziemy systematycznie przygotowywać większość wyzyskiwanych i samych siebie do tego, (…) by w ogóle położyć kres i drożyźnie i wojnom.”[147]

7. Nowa faza przyspieszonej destabilizacji imperialistycznego systemu światowego

Po raz pierwszy od zakończenia II wojny światowej w 2022 roku doszło do bezpośredniej konfrontacji militarnej między imperialistycznymi siłami i obozami władzy. Położyło to kres trwającemu od ponad siedmiu dekad pokojowi imperialistycznemu. Do tej pory zdarzały się inwazje wojsk państw imperialistycznych lub wojny zastępcze, ale odgrywały one - niezależnie od całej brutalności, niszczenia ludzkich istnień, miejsc produkcji i przestrzeni życiowych - jedynie ograniczoną i podrzędną rolę w polityce światowej.

Wraz z wojną w Ukrainie i poważnym zagrożeniem III wojną światową oraz w ramach ogólnego kryzysu kapitalizmu, pojawiła się nowa faza przyspieszonej destabilizacji imperialistycznego systemu światowego. Przygotowuje ona grunt pod rewolucyjny kryzys światowy. Wraz z tym ogólny kryzys imperializmu nabiera nowej jakości. Ma miejsce gwałtowne zaostrzenie się głównych sprzeczności imperialistycznego systemu światowego.

7.1 Otwarty kryzys światowy

Wraz z konfliktem w Ukrainie wybuchł otwarty kryzys światowy o charakterze politycznym, ekonomicznym, ekologicznym i militarnym. Ta nowa okoliczność wpłynęła gwałtownie na zmianę zadania rewolucyjnej walki klasowej.

1. W wymiarze politycznym otwarty światowy kryzys wyraża się w powszechnym i niekontrolowanym zaburzeniu dotychczasowej wielobiegunowej struktury. To zasadniczo kwestionuje istniejący imperialistyczny porządek świata i jego instytucje. Wypracowane mozolnie paragrafy prawa międzynarodowego, praw człowieka i obowiązujących na arenie międzynarodowej traktatów rozbrojeniowych nagle nie były warte papieru, na którym zostały napisane. Organizacje międzynarodowe takie jak ONZ, NATO czy UE pogrążyły się w mniej lub bardziej otwartych kryzysach z powodu pojawiającego się antagonizmu[148] między poszczególnymi interesami narodowymi pojedynczych państw. I tak 24 marca 2022 roku 53 z 193 państw członkowskich ONZ odmówiło zatwierdzenia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego w sprawie natychmiastowego zaprzestania działań wojennych Rosji wobec Ukrainy.[149] Ze wszystkich państw, USA , które pozostają światowym podżegaczem wojennym nr 1, forsują utworzenie zdominowanego przez USA «przymierza demokracji» jako alternatywy dla sparaliżowanego ONZ.[150]

2. Z ekonomicznego punktu widzenia otwarty kryzys reorganizacji produkcji międzynarodowej pojawił się na bazie globalnego kryzysu gospodarczego i finansowego, który wybuchł w 2018 roku i od tego czasu jeszcze bardziej się pogłębił.

3. Wolny handel światowy został w ten sposób zakwestionowany. Doszło do wybuchu wojny handlowej, a poprzez sankcje wobec Rosji do przerodzenia się w globalną wojnę gospodarczą, w którą zaangażowane są bezpośrednio lub pośrednio mniej więcej wszystkie państwa imperialistyczne.

4. Pod względem ekologicznym skok jakościowy polega na tym, że tzw. «polityka bezpieczeństwa» stała się nadrzędna w stosunku do dotychczas uprawianej polityki ekologicznej. Tendencja ta wraz z wojną imperialistyczną prowadzi do drastycznej intensyfikacji wszystkich aspektów przejścia do globalnej katastrofy ekologicznej.

5. Ogólnoświatowy kryzys militarny doprowadza do załamania się międzynarodowej dyplomacji i jej dotychczasowych założeń: pacyfizmu i imperialistycznego pokoju. Na jego miejscu stoi mniej lub bardziej otwarte aktywne przygotowanie prawie wszystkich państw imperialistycznych do trzeciej wojny światowej.

6. Wiąże się to z masowym rozwojem tendencji prawicowej, która objawia faszyzacją aparatów państwowych, oraz przejściem wielu państw do faszyzmu.

7. Po raz pierwszy od dziesięcioleci zarówno Rosja, jak i USA/NATO z zimnym wykalkulowaniem aktywnie przygotowują się do wojny atomowej, świadomie wprowadzając ją do dyskusji publicznej.

8. Przejście do aktywnego przygotowania wojny światowej wzmaga również sprzeczności społeczne w Niemczech. Narastają one zarówno w obrębie niemieckiego kapitału finansowego, jak i w rządzie oraz partiach burżuazyjnych. Jednocześnie narasta też kryzys zaufania mas do rządu i partii burżuazyjnych.

9. Kryzys ideologii burżuazyjnej pogłębia się, przede wszystkim jako otwarty kryzys fundamentalnych iluzji, które do tej pory uważano za niepodważalne. Przykładem może tu być «polityka zagraniczna nastawiona na pokój», «zmiana poprzez wymianę handlową» czy liczne warianty imperialistycznego ekologizmu. Ponownie wykorzystywane iluzje rządu, takie jak obietnica «transformacji społeczno-ekologicznej», ulegają zużyciu już wkrótce po ich wymyśleniu.

10. Dotychczasowe kryzysy zaostrzają się nawzajem: światowy kryzys gospodarczy i finansowy, różne kryzysy strukturalne w procesie reprodukcji, kryzys zadłużenia, przyspieszony zwrot w kierunku globalnej katastrofy ekologicznej, kryzys burżuazyjnej polityki dotyczącej uchodźstwa i kryzys burżuazyjnego wzorca porządku rodzinnego, kryzysy głodu w coraz większej liczbie państw, drastycznie rosnąca inflacja czy kryzysy społeczne w skali światowej. Łączą się one w międzynarodowy trend ogólnych kryzysów społecznych w większości państw świata.

11. Zasadnicza sprzeczność naszej epoki między kapitalizmem a socjalizmem wymaga pilnego rozwiązania na skalę międzynarodową. To jest obiektywna podstawa przejścia do walki klasowej we właściwym znaczeniu.

Lenin pisał o ogólnych cechach sytuacji rewolucyjnej:

„Na pewno nie omylimy się wskazując następujące trzy główne oznaki: 1. Niemożność utrzymania przez klasy panujące w formie niezmienionej swego panowania; taki lub inny kryzys «gór», kryzys polityki klasy panującej, stwarzający szczelinę, przez którą przedziera się niezadowolenie i oburzenie klas uciskanych. Aby nastąpiła rewolucja, nie wystarczy zazwyczaj, by «doły nie chciały», trzeba jeszcze, by «góry nie mogły» żyć po dawnemu. 2. Zaostrzenie, ponad zwykłą miarę, nędzy i niedoli klas uciskanych. 3. Znaczny wzrost , z wyżej wskazanych przyczyn, aktywności mas, które w «pokojowym» okresie spokojnie pozwalają się grabić, a w czasach burzliwych wciągane są zarówno przez ogół warunków kryzysu jak i przez same «góry» do samodzielnego wystąpienia dziejowego.” [151]

Przejście od stadium sytuacji nierewolucyjnej do stadium otwartej sytuacji rewolucyjnej jest początkowo inicjowane przede wszystkim przez czynniki obiektywne. Zbieżność czynnika subiektywnego z obiektywnym nie następuje nagle, lecz rozwija się jako mniej lub bardziej długotrwały, najpierw polityczny, a potem rewolucyjny proces fermentacji, który przebiega pod wpływem środków antykryzysowych oraz za sprawą manipulacji opinią publiczną. Rozwinięcie się rewolucyjnego kryzysu światowego zależy w decydujący sposób od rozwoju świadomości klasowej międzynarodowego proletariatu przemysłowego. Musi on zdobyć zdolność do zrewolucjonizowania i koordynacji swojej walki na poziomie międzynarodowym oraz stanąć na czele aktywnego sprzeciwu mas. Czynnikiem decydującym o determinacji, głębokości i stabilności tego procesu jest powstawanie i umacnianie się partii marksistowsko-leninowskich mających wpływ na całe społeczeństwo.

Rewolucyjna czujność musi jednak liczyć się także z możliwością rozwoju reakcyjnej, a nawet faszystowskiej bazy wśród części mas o niskiej świadomości. Świadczy to o wyostrzonej sprzeczności w dziedzinie ideologicznej między reakcyjnym antykomunizmem a perspektywicznym socjalizmem naukowym.

Nikt nie jest w stanie przewidzieć konkretnego przebiegu imperialistycznej wojny w Ukrainie. Jednak celowe nasilenie działań wojennych przez walczące strony, a także jej rozmach oznaczają, że militarna wymiana ciosów zmierza w kierunku przejścia do III wojny światowej. Opiera się to na prawidłowości, którą odkrył już Clausewitz:

„Wojna jest aktem przemocy i nie ma żadnych ograniczeń w jej stosowaniu; dlatego każdy udziela prawa drugiemu, powstaje wzajemne oddziaływanie, które zgodnie z koncepcją musi prowadzić do skrajności.”[152].

W tej fazie przyspieszonej destabilizacji imperialistycznego systemu światowego istnieją w zasadzie tylko dwie opcje: wybuch III wojny światowej lub międzynarodowa rewolucja socjalistyczna.

Przekonanie to jest wyrazem prawidłowości rozwoju społecznego i krytykuje natrętne bagatelizowanie wyrazistości tego rozwoju stosowane przez powszechną manipulację opinii publicznej. Możliwe jest również, że faza ta zostanie zatrzymana albo przez opór mas, z powodu sprzeczności między imperialistami, albo z powodu kapitulacji jednej lub drugiej strony konfliktu wojennego. Nawet wtedy jednak nie byłoby łatwego powrotu do czasów sprzed wojny w Ukrainie. Jednak dopóki trwa to stadium, ogólna strategia i taktyka międzynarodowej rewolucji socjalistycznej musi być skierowana przeciwko poważnemu niebezpieczeństwu trzeciej wojny światowej. Stawia sobie za cel przyspieszenie przejścia z etapu sytuacji nierewolucyjnej do etapu sytuacji rewolucyjnej w skali światowej. Aktywne przygotowywanie wojny światowej przez rządy imperialistyczne, przyspieszone niszczenie środowiska naturalnego oraz przerzucanie ciężaru kryzysu i wojny na masy będą w coraz większym stopniu doprowadzać masy do otwartej sprzeczności z imperialistycznym systemem światowym i stanowić będzie wezwanie do walki.

Marksiści-leniniści na całym świecie muszą zrobić wszystko, co w ich mocy, aby wykorzystać otwarty kryzys imperialistycznego systemu światowego do zrewolucjonizowania międzynarodowego proletariatu przemysłowego i szerokich mas.

8. Czynny opór przeciwko III wojnie światowej

Świadomość, organizacja i doświadczenia walki klasy robotniczej i szerokich mas niewątpliwie nie dotrzymują dziś jeszcze kroku przyspieszonej destabilizacji imperialistycznego systemu światowego. Główne państwa imperialistyczne posiadają jeszcze znaczne środki materialne na własne zarządzanie kryzysem, dezorientację, dezorganizację i demoralizację poprzez umiędzynarodowiony system myślenia drobnomieszczańskiego, który jest główną metodą rządzenia w większości krajów. Wykorzystują one także słabości partii rewolucyjnych i ich międzynarodowej współpracy.

Kształtowanie świadomości co do konieczności i rozwoju czynnego oporu przeciwko wojnie imperialistycznej oraz jego organizacja otwierają drogę do doprowadzenia do zharmonizowania obiektywnego i subiektywnego czynnika mającego na celu przygotowanie i realizację międzynarodowej rewolucji socjalistycznej.

Aktywny opór jest częścią budowy nowego ruchu pokojowego. Jego trzonem musi być zjednoczony front przeciwko imperializmowi, faszyzmowi i wojnie pod przewodnictwem międzynarodowego proletariatu przemysłowego.

Nowy ruch pokojowy dał o sobie znać w Niemczech 8 maja 2022 roku. Przeprowadzono imponującą demonstrację z Essen do Gelsenkirchen oraz wiec, w którym wzięło udział ponad 1 500 osób. Do demonstracji i wieców wezwały 24 organizacje na czele z Sojuszem Międzynarodowym («Internationalistisches Bündnis») oraz wiele osób prywatnych. Budowa nowego ruchu pokojowego obejmuje współpracę ze wszystkimi szczerymi siłami dotychczasowego ruchu pokojowego.

8.1 Ogólnoświatowe doświadczenia walki międzynarodowego proletariatu przemysłowego

W Europie początkowo to głównie robotnicy greccy i włoscy odważnie stanęli na czele walki przeciwko wojnie imperialistycznej. Już 14 marca 2022 roku włoscy pracownicy lotniska Galileo Galilei w Pizie wraz ze swoim związkiem Unione Sindacale di Base (USB) skutecznie odmówili załadowania wojskowego ładunku lotniczego zakamuflowanego jako «pomoc humanitarna» dla Ukrainy.

6 kwietnia 2022 roku w 70 miastach Grecji nastąpił strajk generalny przeciwko reakcyjnemu rządowi i działaniom wojennym NATO. Port w Pireusie stanął w bezruchu. Doszło do masowych demonstracji i strajków m.in. w ważnych dużych firmach, portach, transporcie publicznym i sieciach handlowych w kraju. Robotnicy portowi z Aleksandropolis odmówili załadowania ze statków na wagony kolejowe ciężkiej broni przeznaczonej na wojnę w Ukrainie.

20 maja 2022 roku włoskie oddolne związki zawodowe zorganizowały w Bolonii strajk generalny pod hasłem: „Precz z wojną, żądamy zwiększenia płac i wydatków socjalnych!”. W tym samym czasie w ponad 20 miastach odbyły się demonstracje przed bazami NATO.[153]

Jednak zbyt często walki te są jeszcze odizolowane od siebie i nie posiadają jednolitego programu walki. Wymagany czynny opór potrzebuje antyimperialistycznej i antyfaszystowskiej kooperacji oraz współpracy wykraczającej poza granice państw.

8.2 Konieczność przezwyciężenia pacyfistycznych złudzeń

Powszechna wola pokoju i świadomość antyfaszystowska są głęboko zakorzenione wśród mas ludności w Niemczech. Bezpośrednio po wybuchu wojny w Ukrainie na rzecz pokoju demonstrowało w Niemczech około 835 tys. osób. Konieczne jest jednak rozwinięcie gotowości do czynnego oporu przeciwko tej wojnie imperialistycznej oraz przeciwko wszystkim podżegaczom wojennym. W tym celu osoby miłujące pokój muszą rozprawić się z rozpowszechnionym niedocenianiem poważnego niebezpieczeństwa trzeciej wojny światowej oraz wszelkiego rodzaju pacyfistycznymi złudzeniami.

Rewizjonistyczne siły nadal opłakują biurokratyczno-kapitalistyczny ZSRR sprzed 1990/91 roku, jednostronnie obwiniając imperialistyczne NATO za eskalację konfliktu, bezkrytycznie przyjmując usprawiedliwienie Putina lub szerząc pacyfistyczne złudzenia. Rewizjonistyczna Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej (KPFR) oświadczyła:

„Jako komuniści i patrioci naszej ojczyzny popieramy decyzję o przeprowadzeniu specjalnej operacji wojskowej w Ukrainie”[154].

Cóż za żałosna uległość wobec rosyjskiego nowo-imperializmu! Czyż Władimir Putin nie splunął przed chwilą w twarz komunistom Leninowi i Stalinowi i nie zarzucił im uznania prawa Ukrainy do samostanowienia?[155].

Przewodnicząca SDAJ Andrea Hornung postrzega Rosję - w przeciwieństwie do kierownictwa DKP - jako kraj imperialistyczny, przy czym ostrzega:

„Musimy wyraźnie zdystansować się od jakiegokolwiek 'zrównywania' (Äquidistanz)[156] - stanowiska, zgodnie z którym Rosja i NATO są jednakowo agresywne”[157].

Oczywiście analiza konkretnej sytuacji wymaga zróżnicowanego stanowiska. Musi to być jednak stanowisko przede wszystkim jasne. Ostrzeżenie przed rzekomym „zrównywaniem” nie może - jak u Andrei Hornunga - prowadzić do przedstawiania Rosji jako imperializmu, który jest lepszy:

„Rosja znajduje się jednak w defensywie względem NATO i jako marksiści nie możemy być wobec tego obojętni”[158].

Ofensywa i defensywa podczas wojny to dwie nierozłączne formy ruchu. Czy wojna może być tylko dlatego sprawiedliwa, że pretenduje do miana obronnej? Kto chroni imperialistę, ponieważ znajduje się on „w defensywie”, zaprzecza klasowemu charakterowi imperializmu oraz wojnie imperialistycznej. Ten toruję drogę do tego, by bronić raz tego, raz tamtego imperialistę, staczając się tym samym na pozycję socjalszowinistyczną.

Oskar Lafontaine, wieloletni przewodniczący partii wpierw SPD, a potem «DIE LINKE», niewątpliwie ujmuje realistyczną analizą obecnej wojny imperialistycznej i wyraźnie należy do obozu jej zdecydowanych przeciwników. Jednocześnie jednak szerzy iluzję, że imperializm może obejść się bez wojny. Uzasadniał 17 marca 2022 roku swoją rezygnację z członkostwa w partii «DIE LINKE» stwierdzeniem, że „teraz mają zostać usunięte także zasady polityki pokojowej lewicy.”[159]

Te „zasady polityki pokojowej” nie były jednak nigdy niczym więcej niż drobnomieszczańskimi pacyfistycznymi iluzjami o imperialistycznym pokoju. Zgodnie z nimi ten miałby powstać dzięki «równowadze interesów» pomiędzy imperialistycznymi potęgami. Ponieważ jednak imperializm charakteryzuje się nierównomiernym rozwojem poszczególnych państw, to zgodnie obiektywnymi zasadami, od pewnej określonej chwili tak bardzo zachwalane pogodzenie interesów przestaje funkcjonować. Następuje toczona przy użyciu brutalnych środków walka mocarstw imperialistycznych o dominację nad światem w ramach wojny imperialistycznej. Kto chce znieść wojny imperialistyczne, musi być przygotowany na likwidację ich obiektywnych przyczyn i doprowadzić do przezwyciężenia imperializmu.

Dogłębne zrozumienie zmian zachodzących w dzisiejszym imperialistycznym systemie światowym zakłada znajomość istotnych politycznych i ideologicznych podstaw, które są konieczne dla czynnego proletariackiego oporu. Aktywiści muszą zrozumieć, że doszło do powstania szeregu nowych krajów imperialistycznych i że konieczne jest uzyskanie ideologicznej odporności na drobnomieszczańsko-socjalnoszowinistyczny, drobnomieszczańsko-antykomunistyczny, jak również drobnomieszczańsko-oportunistyczny tryb myślenia.

8.3 Strategia i taktyka czynnego oporu

Strategia i taktyka czynnego oporu wobec niebezpieczeństwa wojny światowej ma na celu przejście od strategicznej defensywy międzynarodowej klasy robotniczej do strategicznej ofensywy aż po rewolucję socjalistyczną włącznie. Po raz pierwszy udało się to w rewolucji październikowej 1917 roku w Rosji. Czynny opór wymaga dalszego rozwoju zdolności marksistów-leninistów do bezpośredniego wpływania na masy i przewodzenia im.

Czynny opór jest czymś jakościowo różnym od protestów. W programie MLPD stwierdzono:

„Rozwinięcie się czynnego sprzeciwu ludowego (...) charakteryzuje się bojowymi akcjami masowymi przeciwko monopolom i państwu.”[160]

Czynny sprzeciw musi być systematycznie propagowany i rozwijany:

„Aby ułatwić masom podjęcie kroku w kierunku czynnego oporu, należy organizować w zakładach pracy i dzielnicach akcje oporu odpowiednie do odpowiedniego poziomu świadomości, wzmacniać jedność działania i formować grupy oporu.”[161]

Czynny opór rozwija się tylko w połączeniu z kształtowaniem świadomości:

• Od odrzucenia wojny, przestraszenia, zwykłego niezadowolenia, moralnego oburzenia, paraliżu i bierności do praktycznej aktywności.

• Od spontanicznego potępienia niesprawiedliwej wojny do rozpoznania obiektywnych przyczyn w imperialistycznym systemie światowym.

• Od skutków zdezorganizowania, dezorganizacji i demoralizacji wywoływanej przez system społeczny mentalności drobnomieszczańskiej do punktu widzenia klasy proletariackiej.

• Od działań o charakterze wyłącznie defensywnych do ofensywnych form walki.

• Od rozprawienia się z manipulacją opinią publiczną polegająca na psychologicznym przygotowaniu i prowadzeniu wojny do przejścia do aktywnej działalności uświadamiającej co do społecznych przyczyn wojny.

• Od rozprawienia się z antykomunizmem do aktywnego uczestnictwa w ruchu «Gib Antikommunismus keine Chance!» («Nie daj antykomunizmowi żadnej szansy!»).

• Od spontanicznej działalności przeciwko wojnie do organizacji w czynnym oporze i walce o socjalizm.

Opracowanie zaistniałej sytuacji przy wsparciu marksistów-leninistów jest związane z praktycznymi doświadczeniami walki klasy robotniczej i szerokich mas. Zdobędą one swoje doświadczenia z powszechnym przerzucaniem ciężaru kryzysu i wojny na masy, wysyłaniem wojsk Bundeswehry na misje wojenne, poborem rezerwistów, likwidacją demokratycznych praw i wolności itp.

Walka antymilitarystyczna nabiera szczególnego znaczenia wśród młodzieży. Łączy ona działalność praktyczną, np. przeciwko reklamowaniu się Bundeswehry w szkołach oraz przeciwko militaryzacji badań i edukacji, z pracą szkoleniową i edukacyjną. Istotna jest walka o sposób myślenia przeciwko przenikaniu propagandy militarystycznej, demagogii rasistowskiej (völkisch) i ideologii faszystowskiej.

Walczący ruch kobiet - jako kluczowe ogniwo pomiędzy ruchem robotniczym a aktywnym oporem społecznym - stoi przed zadaniem zjednoczenia masy kobiet przeciwko wojnie imperialistycznej.

Czynny opór jest ściśle związany z walkami o zachowanie i rozszerzenie zdobytych osiągnięć socjalnych oraz przeciwko przerzucaniu ciężarów wojny i kryzysu na społeczeństwo. Związany jest także z walką o demokratyczne prawa i wolności.

Niezbędny dziś czynny opór ma na celu nierozerwalną solidarność z klasą robotniczą i szerokimi masami w Ukrainie, które płacą obecnie wysoką cenę w walce z imperialistyczną agresją Rosji oraz zwodzone są przez NATO i UE.

• Czynny opór potrzebuje programu z jednoznacznymi postulatami:

• Czynny opór przeciwko przygotowaniu III wojny światowej!

• Natychmiastowe zakończenie agresji Rosji i wycofanie wszystkich wojsk rosyjskich z Ukrainy!

• Rosyjskie reparacje za wszystkie szkody wojenne i nieugięte karanie za łamanie praw człowieka!

• Neutralność militarna Ukrainy i strefa zdemilitaryzowana na granicy Ukrainy i Rosji!

• Wycofanie wszystkich wojsk i uzbrojenia NATO stacjonujących w Europie Wschodniej!

• Rozwiązanie NATO i innych sojuszy wojennych, jak również kontrrewolucyjnych sił interwencyjnych, takich jak OUBZ[162]!

• Zakaz dostaw broni i wsparcia logistycznego dla niesprawiedliwych wojen!

• Zniesienie embarga na broń wymierzonego w antyimperialistyczne ruchy wyzwoleńcze!

• Zobowiązanie do wyrzeczenia się pierwszeństwa użycia broni atomowej - zakaz i zniszczenie wszystkich broni ABC!

• Precz z planami zbrojeniowymi Bundeswehry - precz ze «specjalnym funduszem 100 mld euro»!

• Wycofanie wszystkich wojsk niemieckich z zagranicy!

• Dość przerzucania ciężaru kryzysu i wojny na masy! Walka o wzrost wynagrodzeń!

• Radykalne, natychmiastowe działania na rzecz ochrony środowiska! O ocalenie środowiska przed imperialistyczną gospodarką nastawioną na zysk i przed wojną!

• Nieodzowne dla czynnego oporu są zasady współpracy na równych prawach, takie jak szeroka demokracja, ponadpartyjność, ideologiczna otwartość na antyfaszystowskie jak też internacjonalistyczne postawy, demokratyczna kultura prowadzenia sporów i finansowa niezależność.

Czynny opór przeciwko imperialistycznym mocarstwom i sojuszom musi być rozwijany i organizowany z perspektywy siły nadrzędnej wobec imperializmu. Porządkiem dnia pozostaje dalsze budowanie i umacnianie światowego antyfaszystowskiego i antyimperialistycznego zjednoczonego frontu, jak to zostało sformułowane we wspólnym wezwaniu ICOR i ILPS[163].[164].

Rewolucyjna organizacja światowa ICOR w swoich rezolucjach jasno określiła swoje stanowisko w czasie przed i po rozpoczęciu wojny.[165] W wielu krajach, nie tylko w Ukrainie i Rosji, jej organizacje członkowskie promują działania antywojenne, aktywnie edukują ludzi na temat imperializmu i wzmacniają siły socjalizmu. Tak brzmiał tytuł deklaracji z nadzwyczajnego posiedzenia Międzynarodowej Grupy Koordynacyjnej (ICC) ICOR w maju 2022 roku:

„Zapobiegnijmy III wojnie światowej poprzez umocnienie sił na rzecz socjalizmu.”

Jedność ICOR-u, jak i sił zjednoczonego frontu musi zostać wywalczona. Należy się uporać ze skutkami drobnomieszczańsko-socjalszowinistycznego sposobu myślenia, czy bagatelizowania przygotowań do III wojny światowej, która miałaby być rzekomo ograniczona tylko do Europy.

Decydującym chrztem bojowym ICOR będzie nowa jakość proletariackiego internacjonalizmu w czynie na zasadzie ogólnoświatowej współpracy. Dotyczy to zarówno wzmocnienia organizacji ICOR, jak i większego rozwoju praktycznej współpracy i koordynacji w związku z budową i znacznym wzmocnieniem partii rewolucyjnych w coraz większej liczbie państw.

Dla każdego rewolucyjnego marksisty-leninisty w tej sytuacji pozostaje tylko droga naprzód opisana przez Lenina:

„Walka o pokój nie związana z rewolucyjną walką klasową proletariatu, jest tylko pacyfistycznym frazesem sentymentalnych lub też oszukujących lud burżua. (…) Powinniśmy więc pomagać masom w obaleniu imperializmu, gdyż bez obalenia imperializmu nie jest możliwy pokój bez aneksji. Oczywiście, ciężka jest walka o obalenia imperializmu, ale masy powinny znać prawdę o ciężkiej, lecz konkretnej walce. Masy nie powinny być usypiane nadziejami na pokój bez obalenia imperializmu.” [166]

O autorkach i autorach

Stefan Engel

Stefan Engel, z wykształcenia ślusarz, a obecnie wolny publicysta, przez 37 lat był przewodniczącym MLPD. Od dziesięcioleci udostępnia rewolucyjnemu ruchowi robotniczemu, także w skali międzynarodowej, swoją pracę teoretyczną i praktyczną wiedzę na temat prowadzenia walk robotniczych.

Od 1991 roku Stefan Engel jest szefem redakcji REVOLUTIONÄRER WEG, organu teoretycznego MLPD. Jest uznanym na całym świecie teoretykiem marksizmu-leninizmu.

Gabi Fechtner

Gabi Fechtner, z wykształcenia specjalistka ds. narzędziowości, od kwietnia 2017 roku jest przewodniczącą MLPD , co czyni ją pierwszą kobietą z klasy robotniczej stojącą na czele partii rewolucyjnej w Niemczech.

Monika Gärtner-Engel

Monika Gärtner-Engel jest odpowiedzialna za sprawy międzynarodowe w MLPD i jest główną koordynatorką rewolucyjnej organizacji światowej ICOR.

Jest współautorką książki «Neue Perspektiven für die Befreiung der Frau» i uznaną reprezentantką w międzynarodowym walczącym ruchu kobiecym.

Odniesienia źródłowe

1. «Baerbock wirft Putin menschenverachtende Wahnvorstellungen und eiskalte Lügen vor», rnd.de 24.2.2022

2. «Oświadczenie rządu kanclerza Olafa Scholza z 27 lutego 2022 roku», bundesregierung.de

3. «Przemówienie Władimira Putina», zeit.de 24.2.2022 roku

4. Willi Dickhut, «Krieg und Frieden und die sozialistische Revolution», Stuttgart, 1983, s. 8 - podkreślenie autora.

5. Carl von Clausewitz, «Vom Kriege», Frankfurt/M, Berlin, Wiedeń, 1980, s. 34

6. Lenin, «Der Imperialismus als höchstes Stadium des Kapitalismus», Werke, Bd. 22, S. 194

7. Wszechstronną analizę reorganizacji produkcji międzynarodowej zawiera książka «Götterdämmerung über der 'neue Weltordnung'» Stefana Engela, Essen, 2003.

8. Należą do nich kraje BRICS - Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i RPA, kraje MIST - Meksyk, Indonezja, Korea Południowa i Turcja, a także Argentyna, Arabia Saudyjska, Katar, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Iran.

9. Gesellschaft zur Förderung wissenschaftlicher Studien zur Arbeiterbewegung (GSA) e.V., obliczenia własne na podstawie danych Banku Światowego i ILO 2019.

10. stoją w zróżnicowanych relacjach sił względem siebie

11. cyt. za Malte Lehming, „Ohne die Ukraine ist Russland keine Großmacht” („Bez Ukrainy Rosja nie może być wielkim mocarstwem”) , tagesspiegel.de 22.2.2022

12. «Acess2Markets EU-Ukraina Deep and Comprehensive Free Trade Area», trade.ec.europa.eu

13. Marie Illner, «Russland in Afrika: Wie der Kreml antiwestliche Stimmung anheizt», web.de 16.4.2022

14. foreignpolicy.com

15. Przemówienie Joe Bidena z dnia 26.3.2022 w Warszawie, w: Ambasada i konsulaty USA w Niemczech, usembassy.gov 28.3.202

16. «Vice Foreign Minister Le Yucheng Attends and Addresses the Fourth International Forum on Security and Strategy», fmprc.gov.cn 19.3.2022 – tłumaczenie własnego

17. Phoenix vor Ort, ardmediathek.de 24.5.2022

18. Członkowie kierownictwa gospodarczego, państwowego lub partyjnego byłego zdegenerowanego biurokratyczno-kapitalistycznego Związku Radzieckiego, którzy po upadku ZSRR prywatnie przywłaszczyli sobie dominujące na rynku przedsiębiorstwa państwowe.

19. Frankfurter Rundschau, 25.4.2022

20. «Wolodymyr Selenskyj fordert Rückgabe der Krim», zeit.de 23.8.2021

21. «Ukraine gehört zur europäischen Familie», tagesschau.de 8.4.2022

22. demokratiematrix.de 20.5.2022

23. Thomas Gerlach, «Reichster Oligarch der Ukraine: Der Strippenzieher», taz.de 23.3.2022

24. Andreas Ernst, «Welche Rolle spielen die ukrainischen Oligarchen im Abwehrkampf gegen Russland?», nzz.ch 2.5.2022

25. Tamże

26. protekcja - ochrona i pomoc

27. Uprzednio autonomiczny region Jugosławii, którego parlament ogłosił niepodległość państwową w 2008 roku.

28. «Partnerstwo dla pokoju: dokument ramowy», 10.1.1994, w: NATO, «Security through Partnership», 2005, s. 5

29. Stała Wspólnota Rada NATO-Rosja

30. Martin A. Smith, «Partnerschaft, Kalter Krieg oder Kalter Frieden?», w: Aus Politik und Zeitgeschichte, bpb.de 1.4.2009

31. Stefan Engel, Essen, 2003, S. 500

32. Lenin Dzieła, tom 21, «O haśle Stanów Zjednoczonych Europy», s. 359-360.

33. ifw-kiel.de 10.5.2022

34. Oprócz 30 członków NATO uczestniczyły w nim następujące państwa: Szwecja, Finlandia, Austria, Irlandia, Cypr, Malta, Izrael, Katar, Kenia, Tunezja, Australia, Japonia, Korea Południowa i Ukraina.

35. «Mehr Fortschritt wagen. Bündnis für Freiheit, Gerechtigkeit und Nachhaltigkeit», Koalitionsvertrag 2021-2025 zwischen SPD, Bündnis90/Die Grünen und FDP, S. 145/146

36. «Blinken und Austin in Kiew», tagesschau.de 25.4.2022

37. Deutscher Bundestag, Drucksache 20/1550

38. rnd.de 26.4.2022

39. Internationale Politik 5/2000, S. 82, cytat za: Stefan Engel, «Götterdämmerung über der ›neuen Weltordnung‹», Essen, 2003, S. 520

40. «Rechtsfragen der militärischen Unterstützung der Ukraine durch NATO-Staaten zwischen Neutralität und Konfliktteilnahme», Wissenschaftliche Dienste, Deutscher Bundestag, 16.3.2022

41. swr.de 11.5.2022

42. Willi Dickhut, «Strategie und Taktik im Klassenkampf», I. Teil, REVOLUTIONÄRER WEG 20, Stuttgart, 1981, S. 52

43. Międzynarodowa Koordynacja Partii i Organizacji Rewolucyjnych

44. List towarzysza MLP do MLPD z 12.3.2022 - tłumaczenie własne

45. Parlament rosyjski

46. Oświadczenie RKRP z 24.2.2022 roku, rkrp-rpk.ru - tłumaczenie własne

47. «Wer beherrscht die EU?», unsere-zeit.de 14.4.2017

48. Patrik Köbele, «Frieden geht nur mit Russland und China», unsere-zeit.de 13.4.2022

49. Włodzimierz Iljicz Lenin (1870-1924), genialny teoretyk marksistowski, przywódca październikowej rewolucji proletariackiej z 1917 roku i budowy socjalistycznego Związku Radzieckiego.

50. Józef Stalin, bliski towarzysz Lenina, sekretarz generalny KPZR (bolszewików) od 1922 roku do śmierci 5.03.1953 roku, uznany przywódca międzynarodowego ruchu marksistowsko-leninowskiego, rewolucyjnego i robotniczego.

51. Władimir Putin, «Rede an die Nation vom 21.2.2022», zeitschrift-osteuropa.de

52. Mathias Brüggmann, «Ist Putin der zweite Stalin?», handelsblatt.com 23.3.2022

53. współpraca z wrogą władzą okupacyjną

54. «Die Befreiung der Ukraine», Folge 13 der US-Filmserie «Der unvergessene Krieg» von Burt Lancaster

55. Grzegorz Rossoliński-Liebe, «Als Volksheld verehrt, als Schurke geschmäht», spiegel.de 26.4.2022

56. deutschlandfunkkultur.de 13.4.2022

57. «Krieg gegen alles, was Demokratie ausmacht», tagesschau.de 29.4.2022

58. Florian Schillat, «Warum die Ukraine der EU nicht rasch beitreten wird», stern.de 1.3.2022

59. Tamże

60. «Ein Leben unterhalb der Armutsgrenze», humedica.org 27.4.2021

61. de.statista.com 24.5.2022

62. «Russische Gräueltaten und Streikverbot durch die ukrainische Regierung», rf-news.de 13.4.2022

63. Wcześniej z powodu kryzysu związanego z uchodźcami i pandemią COVID-19.

64. «Orbán regiert in Ungarn weiter per Notstand», tagesschau.de 25.5.2022

65. proasyl.de 1.4.2020

66. tagesschau.de 25.5.2022

67. deutschlandfunk.de 27.3.2020

68. Artykuł 5 NATO normuje «sprawę sojuszu NATO», czyli zobowiązanie wszystkich państw NATO do militarnej pomocy krajowi członkowskiemu w przypadku zbrojnego ataku na ten kraj.

69. «Notverordnung über Sicherheitsmaßnahmen», cytowane za: Willi Dickhut, «Der staatsmonopolistische Kapitalismus in der BRD», Teil II, Stuttgart, 1979, S. 253

70. Marie Illner, «CDU-Chef Merz bei ›Maybrit Illner‹: Harsche Kritik von der Oppositionsbank», web.de 8.4.2022

71. Arne Perras, «Wie Indien eine Isolation Putins erschwert», sueddeutsche.de 17.3.2022

72. fr.de 10.5.2022

73. rnd.de 25.4.2022

74. handelsblatt.com 12.3.2022

75. Maja Brankovic, Marcus Theurer, «BASF-Chef im Interview: ›Wollen wir sehenden Auges unsere gesamte Volkswirtschaft zerstören?‹», faz.net 4.4.2022

76. Jan Dams, Philipp Vetter, «Es ergibt wenig Sinn, sich selbst schärfer zu bestrafen als den Aggressor», welt.de 7.3.2022

77. Bulletin der Bundesregierung Nr. 37-1, 23.3.2022

78. «Habeck: Haben hart für Ölembargo gearbeitet», zdf.de 2.5.2022

79. Suitbert Cechura, «Inflation, Krieg, Spekulation», heise.de 8.4.2022

80. Anton Riedl, «Diese Ölspekulationen bieten bis zu 50 Prozent Gewinnchance», wiwo.de 18.5.2022

81. n-tv.de 28.5.2022

82. Odsetek sprzedaży zagranicznej/produkcji zagranicznej głównych niemieckich monopolistów międzynarodowych w 2018 roku: BASF 88,9/71,6 - Siemens 86,4/79,2 - VW 88,7 (sprzedaż zagraniczna)/79,1 - ThyssenKrupp 70,8 (sprzedaż zagraniczna).

83. dpa, «Nato-Generalsekretär: Freiheit ist wichtiger als Freihandel», zeit.de 24.5.2022

84. «Baerbock ruft zum Kampf gegen Hunger auf», n-tv.de 14.4.2022

85. Stefan Engel, Essen, 2003, S. 568

86. Coral Davenport, »As Gas Prices Soar, Biden’s Climate Ambitions Sputter«, nytimes.com 1.4.2022

87. Dr. Hans Christoph Atzpodien, «Sicherheit als ›Mutter‹ aller Nachhaltigkeit – Zur aktuellen ›Systemrelevanz‹ von innerer und äußerer Sicherheit», Behörden Spiegel Newsletter Verteidigung. Streitkräfte. Wehrtechnik, 1.10.2020

88. «Habeck präsentiert sein ›Osterpaket‹», tagesschau.de 6.4.2022

89. Szowinizm to skrajny nacjonalizm, socjalszowinizm ubrany i umotywowany w pseudosocjalną bądź pseudoekologiczną otoczkę.

90. manager-magazin.de 8.3.2022

91. Michael Barbaro, «Biden's Climate Shift», nytimes.com 12.4.2022 - tłumaczenie własne

92. U.S. Energy Information Administration, Luty 2021.

93. statista.com 21.2.2022

94. unfccc.int 29.4.2022

95. epa.gov Kwiecień 2021

96. «Scholz, Habeck und Lindner sprechen nach Klausurtagung», focus.de 4.5.2022

97. sueddeutsche.de 4.3.2022

98. Julian Olk, Klaus Stratmann, «Bundesregierung akzeptiert Erdgas für den Übergang», handelsblatt.com 21.1.2022

99. tagesspiegel.de 2.2.2022

100. BDI, «Zeitenwende – Ausstieg aus russischer Energie», bdi.eu 6.4.2022

101. spektrum.de 4.3.2022

102. «Discours du Président de la République au Creusot sur l’Avenir du Nucléaire», 8.12.2020 – tłumaczenie własne

103. thebulletin.org 27.4.2022

104. armscontrol.org April 2022

105. asiatimes.com 14.11.2021

106. army.mil 14.3.2022

107. Hannah Lüdert, Christoph von Lieven, «Was bewirkt eine Atombombe?» greenpeace.de 31.3.2022

108. Tamże

109. Nina Tannenwald, «›Limited‹ Tactical Nuclear Weapons Would Be Catastrophic», Scientific American, 10.3.2022 – tłumaczenie własne

110. futurezone.at 11.2.2022

111. handelsblatt.com 29.7.2020

112. «Global top 15 wind turbine OEMs: market share 2020», Wood Mackenzie, 29.4.2022 – obliczenia własne

113. zeit.de 8.8.2021

114. Paul Griffin, «The Carbon Majors Database», CDP Carbon Majors Report 2017

115. IAE, Coal, Analysis and forecast to 2024, S. 12 und 35

116. ourworldindata.org 10.6.2022

117. Tamże

118. ourworldindata.org 24.3.2022

119. tagesschau.de 6.5.2022

120. welthungerhilfe.de 17.5.2022

121. tagesschau.de 8.4.2022

122. różnorodność biologiczna

123. freitag.de 1.4.2022

124. sipri.org 25.4.2022

125. earth.org 12.11.2021

126. businessinsider.de 25.2.2022

127. vice.com 24.2.2022

128. Stefan Engel, «Die Krise der bürgerlichen Ideologie und des Opportunismus», Essen, 2022, S. 242

129. Joe Biden, Przemówienie na Konferencji Bezpieczeństwa w Monachium, de.usembassy.gov 19.2.2021

* Faszystowski, rasistowski, antykomunistyczny oraz antysemicki pogląd na społeczeństwo jako wspólnotę połączoną więzami krwi.

130. Wladimir Putin, «Über die historische Einheit von Russen und Ukrainern», kremlin.ru 12.7.2021 – tłumaczenie własne

131. Lenin, Dzieła, tom 21, «Konferencja sekcji zagranicznych SDPRR», s. 157.

132. de-academic.com 30.4.2022

133. derstandard.de 3.3.2022

134. Deutsche-Welle-Gesetz vom 16.12.1997, BGBl. I, S. 3094

135. Program wyborczy do Bundestagu BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN, S. 244

136. «Grünen-Mann Hofreiter fordert neue Ukraine-Politik», focus.de 6.4.2022

137. Biografie Anton Hofreiter, was-war-wann.de 28.4.2022

138. «Offener Brief an die GRÜNEN», gruene-linke.de 4.3.20

139. cytowane w: Dieter Ilius, «Wir sind im Krieg … Jetzt heißt es, militärisch zu handeln», rf-news.de 5.3.2022

140. «Thüringens Ministerpräsident Bodo Ramelow übt vehemente Kritik an der eigenen Partei», rnd.de 18.5.2022

141. deutschlandfunk.de 14.1.2019

142. Markus Decker, «Melnyk kritisiert Scholz», rnd.de 20.5.2022

143. cytowane w: Florian Hassel, «Ultrarechte Verteidiger von Mariupol», sueddeutsche.de 1.4.2022

144. Tamże i mdr.de 19.11.2019

145. presseportal.zdf.de 11.3.2022

146. rnd.de 3.5.2022

147. Lenin, Dzieła, tom 23, «O ujęciu kwestii obrony ojczyzny», s. 172.

148. nie dająca się pogodzić sprzeczność

149. rnd.de 24.3.2022

150. «Ukraine-Krieg: Zahnloser UN-Sicherheitsrat», dw.com 2.5.2022

151. Lenin, Dzieła, t. 21, Krach II Międzynarodówki, s. 216-217.

152. Carl von Clausewitz, «Vom Kriege», Frankfurt/M, Berlin, Wien, 1980, S. 19

153. rf-news.de 23.5.2022

154. «Vorsitzender Chugaev gab eine detaillierte Analyse der internationalen Lage», komros.info 30.3.2022 – tłumaczenie własne

155. Wladimir Putin, «Rede an die Nation vom 21.2.2022», zeitschrift-osteuropa.de

156. Jednakowa odległość

157. Andrea Hornung, «Wir wollen Frieden! Nein zur Aufrüstung!», unsere-zeit.de 23.3.2022

158. Tamże

159. Oskar Lafontaine, «Warum ich aus der Partei Die Linke ausgetreten bin», oskar-lafontaine.de 17.3.2022

160. «Programm der Marxistisch-Leninistischen Partei», Essen, 2016, S. 146

161. «Politisches Referat des Zentralkomitees der MLPD», 1984, S. 34

162. Organizacja Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym. Jej członkami są Rosja, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Armenia, Tadżykistan. Na początku 2022 roku kontrrewolucyjnie zdławiła powstanie robotnicze w Kazachstanie, zabijając setki osób.

163. Międzynarodowa Liga Walki Ludowej

164. icor.info 30.12.2019

165. «Aktiver Widerstand gegen psychologische Kriegsführung, die imperialistische Kriegsvorbereitung und Drohungen im Ukraine-Russland-Konflikt!», 14.2.2022 jak i «Die ICOR hält Lenins Fahne hoch – für das Selbstbestimmungsrecht der Nationen», 4.3.2022, icor.info

166. Lenin, Dzieła, t. 21, «Do Międzynarodowej Komisji Socjalistycznej (I.S.K)», s. 395.

Deutsche Übersetzung des türkischen Vorworts zu "Sendikalar ve Sınıf Mücadelesi" aus dem Nisan-Verlag

Vorwort des Herausgebers

Dieses Buch enthält eine umfassende Untersuchung über betriebliche Arbeit und gewerkschaftlichen Kampf in Deutschland. Verfasst wurde sie von Willi Dickhut, der, selbst Arbeiter, gleich nach dem Machtantritt des Hitler-Faschismus in Deutschland verhaftet wurde und längere Zeit im Konzentrationslager verbrachte.

Nach seiner Flucht aus dem KZ lebte Willi Dickhut jahrelang in der Illegalität. Willi Dickhut zählt zu jenen bedeutenden revolutionären Führern, die nach dem Sieg über den Faschismus in Deutschland weiter als Marxisten-Leninisten tätig waren. Er kämpfte lange Jahre zusammen mit seinen Genossen um den Aufbau der kommunistischen Partei und wirkte führend an der Gründung der Marxistisch-Leninistischen Partei Deutschlands (MLPD) mit. Er zählt zu den revolutionären Führern, die für die Gründung der Partei und danach für zahlreiche ihrer theoretischen Arbeiten verantwortlich zeichnen.

Willi Dickhut veröffentlichte das Werk erstmals 1973 unter dem Titel Gewerkschaften und Klassenkampf als Nummern 11 und 12 der Reihe Revolutionärer Weg. Später, 1988, brachte der Verlag Neuer Weg eine 2. Auflage heraus, die einige Korrekturen und Erweiterungen enthielt. Zur Aktualisierung wurde diese 2. Auflage um das Kapitel Vier Jahrzehnte Gewerkschaftskampf und Klassenkampf ergänzt. Eine 3. Auflage erschien 2003.

Das Buch gibt einen kurzen Überblick über die Geschichte der Gewerkschaftsbewegung und über die Entstehung der Gewerkschaften in Deutschland und setzt sich mit falschen Anschauungen auseinander. Darüber hinaus beleuchtet es die Frage, wie revolutionäre Arbeit im Betrieb und in der Gewerkschaftsbewegung durchgeführt werden muss.

Wir betrachten es als sehr bedeutsam, dass wir jetzt eine erste Auflage von Willi Dickhuts Werk Gewerkschaften und Klassenkampf auf Türkisch herausbringen können. Wir hoffen, dass es zur Arbeit in der Arbeiterklasse und zum gewerkschaftlichen Kampf hierzulande seinen Teil beitragen kann.

Verlag Nisan

April 2022

Dazu ist mit Süleyman Gürcan auch ein Interview auf rf-news.de erschienen

Rezension der Broschüre „Der Ukrainekrieg und die offene Krise des imperialistischen Weltsystems“von Stefan Engel durch M.B. Singh, Generalsekretär der Nepal Communist Party (Mashal)

Liebe Genossen,

wir haben das Dokument „Der Ukrainekrieg und die offene Krise des imperialistischen Weltsystems“ durchgelesen. Wir haben festgestellt, dass es eine ideologische und objektive Analyse des Ukrainekrieges und der Rolle sowohl der russischen als auch der westlichen imperialistischen Mächte unter der Führung des US-Imperialismus enthält. Es ist offensichtlich, dass die Möglichkeit eines 3. Weltkrieges nicht ausgeschlossen werden kann, wenn der Krieg nicht aufgehalten wird.

Vor diesem Hintergrund müssen alle antiimperialistischen und antifaschistischen Kräfte gegen alle kriegstreibenden imperialistischen Mächte der Welt antreten. Der Weltfrieden ist eine dringende Notwendigkeit für die Welt.

Das Dokument trägt all diesen Problemen von Krieg und Frieden Rechnung und wird daher von uns voll und ganz unterstützt.

Mit revolutionären Grüßen,

MB Singh

Generalsekretär

NCP (Mashal)    

PDF

İçindekiler

UKRAYNA SAVAŞI VE EMPERYALİST DÜNYA DÜZENİNİN AÇIK KRİZİ